çocuk sahibi olmamak için sebepler

çok büyük bir sorumluluk, her yaşı ayrı güzel ama aynı zamanda ayrı dert. bi de böyle bir zamanda, böyle bir coğrafyaya çocuk getirmek ona haksızlık gibi geliyor.

bence bu başlığın tam tersi açılmalı

bizim kasabada çok yalnız bir adam vardı
bütün gün odasında oturur dışarı çıkmazdı ta ki oğlu onu döverek dışarı çıkarana kadar.
ailesini geçindirmek zorundaydı ama kendisi zor yiyicek buluyordu

ben hiçbir zaman kendi imkanlarımla evlenmek hayali kurmadım.
her hayalimde zengin, eğitimli ve sorunsuz hayatı olan biriydim.
gerçekte de herşey böyle olmalı
arkadaşına döner ısmarlayacak kadar parası olan herkes aile hayali kuruyor maalesef
evlendikten sonra da pişman oluyorlar
çocuk büyütecek kadar eğitimli değiller

çocuk ve torun sahibi bir ihtiyar olarak...

çocuk...

0-1 yaş arası beladır.
geceleri uyutmaz, ağlaması, kakası, hastalığı, say say bitmez.

2-6 yaş arası şekerdir.
anne veya babasının kucağından inmez.
cıvıl cıvıldır.
sevgi yumağıdır.

7-11 yaş arası bireyselleşmeye başlar.
sevgisi kaybolmamıştır.
fakat bireyselleştiğinden dolayı sorunlar artmaya başlar.

12-18 yaş arası çocuk olmaktan çıkar.
artık çocuk gözüyle bakamazsınız.
geleceğinin hazırlanması gereken bir bireydir.
sevgi... eh işte...

18-25 arası kanatlanmıştır.
artık söz geçiremezsiniz.

26 ve sonrası...
o artık bir öküzdür.
sevilecek, elle tutulacak bir yeri kalmamıştır.

2-6 yaş arası ; çocuğun sadece 5 sene sefasını sürersiniz.
gerisi pişmanlıktır.

birde işin ikinci perdesi var.

torunnnnn !

torun candır.
her yaş da sevilir.

çocuk sahibi olmak.
allah olmayanlara versin.

öncelikle böyle iğrenç bir dünyaya bir canlı getirerek bu kadar büyük bir sorumluluk alamam. anne olmak gibi bir hayalim de yok. çekilen onlarca acı, onlarca muayene, hamileyken, doğum sırasında ve sonrasında vücudun geldiği hal, yıpranmışlık, yaşlanma, kendine bakamama, gezememe, uykusuzluk. daha sayayım mı?

yalnızlığa alışmış olmak.

bugün martın soğukluğuna inat yüzünü gösteren güneşe karşı kahvemi alıp oturdum bir mekanda. ama ne oturmak arka masalarda z kuşağı görgüden adaptan uzak haykırarak konuşmak gülmek içimde birazcık filizlenen çocuk sevgisi o anda bitti. bu kuşak böyleyse bizden çıkacak nasıl olur diye düşünüp dünyanın z kuşağıyla son bulması gerektiğine kanaat getirdim.

ölümsüzlüğün bulunmamış olması.

canımdan çok seveceğim birini nasıl ölümlü bir yere getiririm?

üstelik türkiye'de.

ay benden önce ölebilir ya başka sebep bulamadim

uzun uzadıya yazardım ama özet olarak pek de iyi bir ailede büyümediyseniz çocuk falan istemezsiniz çok basit bi denklem bu

sevişirken pişmanlık duymazsınız. hiçbir zaman.

kendimi bile tam olarak sevmiyorum, yaptığım her şeyi desteklemiyorum ki. günün birinde çocuğumun berbat bir insan olduğunu görürsem ne yaparım? hep eleştirdiğim, birilerine zarar veren o insanlardan birisi olduğunu görürsem ne hissederim?
sevgisizlik zincirini kırabileceğimden emin değilim, en azından ardımdan bir iz bırakmadan ölmenin refahını yaşarım giderken.

dünyanın ahvâli.

bir tane yeterli olacaktır. istememem.

hala türkiye’de yaşamak.

ekonomik yetersizlik
dünyanın çivisinin çıkması
hazır hissetmemek

istemiyor olmak, sağlığının elvermemesi, dünyanın hali.

* insan ırkının artık sonu gelmeli, üremeyin!

belli ki henüz dünyanın sonu, kıyamet falan olmayacak… eee insan ırkı da dünyayı perişan ediyor ve daha fazla etmeye devam edecek. yaaaniiiii bunun için bizim bir şeyler yapmamız lazım. üremeyin, çocuk yapmayın ki ırkımız neslimiz tükensin lütfen noluur…

yaş ilerlemiş olabilir, özellikle de kadınlar için.

bugün hiçbir sebep bulamadığım durumdur.
aksine bir dizi izliyordum. işte karakterlerden biri doğurdu. canım nasıl bebek istedi anlatamam. resmen bebek aşerdim.
böyle hani canın kola ister, sigara ister, çikolata ister işte öyle bebek istedi.
saçma sapan şeyler söyleyeni çok pis bozarım.