çocuk sahibi olmamak için sebepler

ölüm kapisi serisinde usta hugh dan bir tespit.

çocuk sahibi olanları yakından gözlemlemek.

efendim bunca zaman çocuk konusunda fikrim çok değişkenlik gösterdi. kâh şiddetle karşı çıktım kâh dünya tatlısı çocuklar görünce en az 5 tane çocuk istedim. fakat yeğenimin dünyaya gelişiyle beni bir korku sardı. o dünya tatlısı değil mi? kesinlikle tatlı. onu her şeyden çok seviyor muyum? kesinlikle seviyorum. gelin bir sonraki paragrafta anlatayım.

geçen hafta abimin evine gittim. kapı açıldığında iki adet, uykunun nasıl bir şey olduğunu unutmuş insan karşıladı beni. ehehe bu ne hâl len, dedim. hemen koşup çipil çipil bakan ve henüz gülmeyen bebekle konuşmaya başladım. bu sırada dönüp "ee siz napıyosunuz?" diyecek oldum fakat ortada kimsecikler yoktu. ben çocuğa bakarken arazi olmuşlar resmen. biri mutfağa koşmuş öteki banyoya.

ee tabii ben yeğenimle konuşmaya devam ettim. fakat bir yerden sonra "halamsın diye saygıdan dinledim ama bu nasıl hayat lan?" deyip ağlamaya başladı. pışpışladım, ninni falan söylemeyi denedim ama ı-ıh olmadı. zaten ağlama sesini duyunca bizim zombiler de geldiler. hemen babaya şutladım çocuğu. o sırada yengem dedi ki:

"dün aslında rahat bir geceydi, uykusunu aldı ama niye ağlıyor bilmiyorum. 2 saatte bir uyandı."

ne?
ne?
ne?
iki saatte mi bir uyandı? sonra düşündüm. yeğenimin tontiş yüzüne baka baka düşündüm. ben bunu yapabilir miydim? asıl soru çocuğuma bakabilir miydim değil. olursa tabii bakarım. canım yavrum benim. fakat bunu bile bile cesaret edebilir miyim? lan uyku muhteşem bir şey. uyku harikulade bir şey. uyku yemekten bile büyük bir ihtiyaç ki doğru düzgün yemek yemeye de vakit bulamıyorlarmış.

ve bu bahsettiklerim daha başlangıç seviye zorluklar.

doğuruyorsun çocuğu, sonra? e su bitiyor dünyada, savaşlar çıkıyor -çıkacak da zaten, havası yemeği her şeyi bozuk bu dünyanın. bu çocuk doğacak da su, yiyecek ve enerji kıtlığıyla mı uğraşacak? yani benim yavrum doğunca savaşla mı uğraşsın, bu dünyadaki stresle mi?

yaşam güzel diye kimseyi ölmeye mahkum edemem.

sorumluluk almak, maddi yükümlülük.

kendi ruh dengesini sağlamadan çocuk sahibi olmamalı insancıklar

parasızlık. zengin olsam bi tabur çocuk yaparım allahıma.

maddi yetersizlik, sağlıksız olmak,eşi sevmemek, sabırlı olmamak, bencil, anlayışsız, empati yoksunu olmak.

boğazda yalı manzaralı köşkünde güne vapur sesi, deniz manzarası ve güneş banyosuyla başlayan adamın güne başlama motivasyonuyla, perdeyi açsan 1 metre uzaktaki karşı apartmandan ahmet beye el sallayacak kadar dipdibe bir kenar mahallede gıpgri bir güne başlayacak olan adamın yaşam motivasyonu aynı olabilir mi lan?

olmaz cicim.

çocuk konusu da böyle işte. akıl işiyle de iniltili pek tabi ama asıl mesele hayata bakış açısı ve imkan.

aylak aylak 7-24 sözlükte fink atarken, zekiyim çünküm çocuk istemiyom tribi yapmak çok saçma.

(bkz: kısır olmak)
evet düz ve kısa mantık

çocuk sahibi olmak için sebep olmaması

risk.
ebeveyn olabilecek şeye sahip olmayabilirim. çocuk doğduğu zaman ona bakabilecek yeterli maddi durumum olmayabilir *. çocuğum ileride tanımak bile istemeyeceğim birine dönüşebilir. kendi hatam yüzümden çocuğa bir psikolojik travma gibi bir şey yaratabilirim. çocuğa karşı fark etmeden çok kısıtlayıcı ya da çok umursamaz davranabilirim...
kısacası binbir türlü durumu var bunun. ve benim fikrimce iyi ve yeterli bir ebeveyn olamayacaksam hiç olmayayım daha iyi. ve iyi ve yeterli olmak her zaman benim elimde olabilir mi onu da bilemiyorum. bunların hepsi büyük bir risk benim gözümde. bu risklerin arasında da çocuk sahibi olmayayım zaten xd.
bir de az çok kendimi tanıyorum yani. çocuk sevmediğimin farkındayım. ona katlanmayı göze alabileceğimi de sanmıyorum açıkçası.
sen o kadar 9 ay karnında taşı, yedir , içir, büyüt, okut. sonra o kızın gelsin de normal sözlükte tanım girsin böyle . yok ya. bunca şeye katlanacaksam einstein gibi bir şey olması lazım çocuğumun. vatana ,millete bir yararı dokunsun hiç değilse. bakınız benim gibi hiçbir şeye yararı dokunmayan bir çocuk olma ihtimali de bir risktir.

ya , bırak doğmasın. uğraşamam değil. uğraşmam.*

uykusuzluk, maddiyat, anksiyete bozukluğu.

şakayı falan geçersek çocukları severim ,hep bir kızım olsun istemiştim .
ama 20 yaşımda genetik olarak aktarılan bir hastalığım olduğunu öğrendim , babamdan geçmiş ..
karnımda büyümeyecek olsada bir evlat sahibi olmak yeterli koşulları sağladığımda hala mümkün , zira birini yetiştirmeye başlamadan önce kendim "yetişmeliyim" diye düşünüyorum.
evlat edineceğim gibi duruyor , yani şimdilik plan bu .
ne zaman olur ? olur mu bilmem ?
çok güzel , aşırı zeki falan değilim ama bir çocuk doğurup hastalığımı miras bırakacak kadar da vicdan yoksunu hiç değilim ..
öyle işte

kimsenin bokunu temizlemek istememek bence gayet yeterli 1 sebep..

koca yokluğu.

üst komşumun yıllarca ilmek ilmek işlediği ve sağlam temeller ile öğrettiği "çocuklardan nefret etme" duygusudur.

4 çocuğunun büyümesine geceli gündüzlü şahit olmuştum. ben evin her odasında her çocuğunun ağlamasına şahit olurken o yan odada mışıl mışıl uyumaya devam etmişti. benim için çocuk ağlayan ve ses yapan bir varlıktı. bundan mütevellit içimde çocuklara karşı çekilmez bir nefret duygusu oluştu. ilk oğlunun evin içinde tekvando dersleri, ikinci kızının da tekvandoya başlaması ile nefret duygusu iyice güçlenmiş kabarmıştı. yine benim için çocuk yerinde durmayan, dur/ yapma/ etmeden anlamayan, söz dinlemeyen çevreye zarar veren bir mahlukat olmuştu artık. etinden parça kopalırcasına cıyak cıyak ağlayan 3. kızının yerini şuan 4. kızı almıştı. "bu bak whis seninde ileride çocuğun olursa seni böyle şeyler bekliyor" demekti. verdiğin mesaji aldım üst komşu. benim de sana bir mesajim var. "korunun". 1 dakikalık zevk kimlere kimlere mal oluyor bak. ben çocuktan soğudum, sen yapmalara doyamadın.

özür dilerim ilerideki çocuğum... bu pis dünyaya ekonomik zorluklar, baba kıtlığı, sağlık problemleri, kendini hazır hissedememe, korku, kişisel problemler gibi nedenler varken üst komşum yüzünden seni dünyaya getiremediğim için. ah benim agucuk bugucuğum, ağlama dayanamam o sese.

çocuğunu kötülerden ve kötülüklerden koruyacak kadar vaktinin olmaması. hayatımızı idame ettirmeye çalışırken haftada 50 saatten fazla çalışmak zorundayız, tek kişinin çalışmasıyla bir ev maalesef geçindirilemiyor.

evde pıtpıt yerken canım hatunun memelere dalmak isteyecek ve ben dalamayacam çocuk yanımızda diye, bence çok mantıklı bi sebep, zaten çocuk sevemiiiim.

tarihler.


kimsenin doğum tarihi 2030 olmamalı.*