hıçkıra hıçkıra ağlamak

duşta yere yığılmışsın bir leş gibi, çırılçıplak, cinselliğinden sıyrılmış bir enkazken, yüzüne vuran damlalar karışır göz yaşlarına.
bu; bir daha sevememenin ve bunca mutlu olunamayacağının farkına hönkürerek varmaktır!

tanım : aslında bir kabulleniş olan eylem.

hıçkıra hıçkıra ağlamaktan daha hazini hıçkıramadan ağlamaktır. anlamazsınız nasıl olduğunu ama gözyaşınız akar, nasıl bu kadar çok aktığına şaşarsınız. böyle bir ağlama anımda dikkat ettim yıllar önce, bir göz damlası çene hizama varmadan 4. evet dördüncü göz damlası göz pınarımdan ayrılmıştı. öyle bir zamanda neden bunu saydığım hakkında hiç bir fikrim yok. zaten o zamanlar herhangi bir şey hakkında da fikrim yoktu, tek bildiğim ağlamaktı. sanıyorum ki en hızlı ağlama sınırım bu, bu konuda bir rekor deneme çalışmam olmadı.

edit: bu arada istanbul ağlamak için şahane bir şehir, metrobüste ağladım, avmde ağladım, kadıköyde bir bankta oturup ağladım da bir çingene çiçekçi genç kadından başka kimse dokunmadı bana. tabii tavsiye etmiyorum ağlamayın ama durum böyle, yani 5-6 sene önce böyleydi artık ağlamıyorum test edemedim.

hiç deneyimlemediğim bir eylemdir. çünkü güvenebileceğim bir ortam yok. evde ailem dışarda da tanımadığım insanların endişeli bakışlarındansa içimde tutmayı tercih ediyorum. umarım bir gün patlak vermez

şahsımın yaşamamış olduğu olay, durum, eylem. ağlayınca nasıl hıçkırıyorlar anlamıyorum. şehir efsanesi gibi duruyor.

hıçkıra hıçkıra ağlamak isterken sesimi duymasınlar diye elimle ağzımı kapatıyorum bazı geceler. susturuyorum kendimi zorla.. bu da kötü..

bütün acının hıçkırıklara karışıp özgürce gözyaşlarıyla akıp gitmesine izin vermektir. gözlerin şişene, nefesin kesilene kadar ağlarsın. sonra tatlı bir uyku bastırır. uyanınca biraz sersem gibi olursun ama daha az canın yanıyordur.

doğal sakinleştiricilerin başında gelir.

metrobüste otobüste yapamadığın bunun için de daha bir bunaldığın hadise.

yıllar önce kulağımı deldirdiğimde yaşadığım tatsız tecrübe.
arkadaşım bana sarılırken kolunun tamda yeni deldirdiğim kulağıma çarpmasıyla hıçkıra hıçkıra ağlamam bir olmuştu*.

bazen her şey iyi giderken bile kendiliğinden gelen eylemdir benim için. bünye alışmış ağlamaya sorun yokken bile istiyor artık. (bkz: alışamadık yerde don durmaması)

lise son sınıftayken ansızın geliyordu bu his, kendimi zor tutarak tuvalete koşuyordum. meğer depresyona girmişim o dönem, psikiyatristin verdiği antidepresanı kullanmadım, sonraki randevuya da gitmedim. bir buçuk senenin ardından iyiyim ama, insan bazen kendi kendisine de yavaş yavaş iyileşebiliyor sanırım.

25 haziran'da olmuştu. o kadar ağladım mı hatırlayamıyorum. tam bir kriz anıydı. tekrar ağlarsam diye merak ettim tarih koyuyorum.

sözlüğü de psikolog olarak kullanmaya başladım.

bazen bu tarz uç duygulara ihtiyaç duyarız ve yaşamak da lazım aslen.
haykırarak gülmek ve hıçkırarak ağlamak. ikisini de yaşadıktan sonraki his ; özgürleşmek!
gülmeyi daha sık yapıyorum tabi ama en son hıçkırarak ağladığımda iyi hatırlıyorum ki 2018'di.. çok olmuş düşündüm de..

çok yapmak istiyorum fakat saklamak zorunda hissediyorum

duygu boşalması. bir nevi zehri akıtmak, atmak. nadir de olsa sevinçten de olabiliyor bazen. şahsen bu türü bana hiç nasip olmadı. sonrasında rahatlattığı söylenir ama bazen tersine nefes kesici de olabiliyor. bir keresinde öyle hıçkıra hıçkıra ağlamıştım ki uzun süre nefes alış verişimi otomatiğe alamamış manuel olarak zar zor oksijeni çekebilmiştim ciğerlerime. bilen bilir, birden nasıl nefes alacağını unutuyor insan. öf aman ağlamayın öyle işte. bir daha yaşamamayı umduğum bir çok acıyı hatırlattı bu başlık. ağlamadan uyumak istiyorum şimdi..

hıçkıra hıçkıra ağlarken aynaya bakıp ağlayınca gözüm çok güzel diye daha çok ağlamayan bizden değildir

en son çocuklukta sesli ağlamıştım. sessiz ağlamayı tavsiye ederim herkese... ağlayalım arkadaşlar, güldüğümüz kadar...

bu gece yapacağımdır.
ah be küçüğüm
umutlanmışım, bulutlanmışım, yağdı yağacak kirpiklerimden...

çok sevdiğim bir insanın ölümü hariç hiçbir zaman yapmadığım eylem. her şey o kadar saçma ki. bu saçmalıkta o muhteşem gözyaşlarımı akıtamam. yazık.

ağlamaya bile enerjisi kalmamış yaşamaktan yorgun insanların kıskandığı rahatlık veren bir eylem.