mutluluk

beyin kimyası ile alâkalı bir durum.

yaş ilerledikçe sahip olması daha da zorlaşan bir duygu haline geliyor sanırım. düşündüğüm zaman lise çağlarımda çok daha kolay mutlu olabiliyordum. ufak nedenler, örneğin çok sevdiğin bir şarkıya radyoda denk gelmek bile beni kolaylıkla mutlu edebiliyordu, ya da sıkı bir dostla karşılaşmak. üniversitede durum gerileme çağına girdi, çalışırken ise mutlu olmak ayda yılda bir denk gelen bir durum haline büründü. biz büyüdük diye mi böyle oldu yoksa genel anlamda ülke genelinde mi yavaş yavaş mutsuzluk yayıldı onu derinlemesine incelemek lazım. ama şu sıralar mutluluk altından, dolardan daha değerlidir benim için.

türkiye'de az bulunan duygu

mutluluk hakkında söylenen çok güzel bir hikaye vardır;

--! spoiler !--
bir gün tanrılar kendi aralarında mutluluğun ne kadar güzel, ne kadar parıltılı bir duygu olduğu hakkında konuşuyorlardı. herkes ondan övgüyle bahsediyor, mutluluk ışıltıyla parlıyordu. sonra onu saklamaya karar verdiler, böyle bir güzelliğe herkes ulaşamamalıydı. nereye saklayacaklarına dair konuşmaya başladılar.

poseidon dedi ki; "denizin en dibine gömelim, kimse erişemez."
ardından güneş tanrısı helios dedi ki; güneş'e saklayalım, ulaşılmasın ona."

en güzel karar tanrılar kralı zeus'tan geldi. "mutluluğu," dedi "insanların içine saklayalım. nasıl olsa oraya bakmak akıllarına gelmez."
--! spoiler !--

böylece mutluluk kalplerimizde kalan, aklımıza gelmeyen bir duygu olarak kaldı.

edit: imla.

aristo’ya göre orta yolu bulup erdemli yaşayarak
hedonist epikür’e göre dünyevi şeylerin sefasını sürerek
schopenhauer’e göre beklentilerimizi düşük tutarak
nietzsche’ye göre tüm dogmalarımızı sorgulayıp yerine düşünerek bulduğumuz doğruları koyarak
platon’a göre iyi ideasına yaklaşarak
diyojen’e göre ihtiyaçlarımızdan fazlasına sahip olmayarak ulaştığımız hoşnut olma hissi.

(i.) sonraki gün için alarm kurmak zorunda olmamak.

kişinin etrafa gülücükler saçması durumu.

maddesel çevremiz ne kadar kalabalık ise ne kadar karışık ve gelişmiş ise o derece azaldığını düşündüğüm elzem duygu. artık lüks oldu efendim, dere yatağında altın madeni arar gibi arar olduk kendisini.

ömrünün başlangıcıyla sonu arasında bir anlaşma olan kişi mutludur.

goethe

aslında mesele iki şeyden ibaret:
1. bizim istediğimiz hayat
2. kaderin bize sunduğu hayat
bu ikisinin tam anlamıyla uyuştuğu hiçbir insan yok. mutluluk değilse bile huzur hali aradaki farkı kabullenebilmektir. aradaki farkı kapatma azmi ise temel yaşam enerjisini oluşturan bir unsurdur.

cahillik mutluluktur.

herkese göre farklı anlamlar içeren kavram.
bence mutluluk, aranarak bulunabilecek bir şey değildir, sahip olduklarını sevmektir.

ahlak, erdem gibi kavramların yerine haz, zevk gibi kavramları koyan günümüz insanının peşinden koşmasına rağmen bir türlü yakalayamadığı duygu. hazzı arttırma, daimi kılma ve acıyı erteleme çabası devam ettikçe mutluluk da oradan koşarak uzaklaşır ki hali hazırda pek de uzun ömürlü bir yapısı yoktur zaten.

mutluluk = acısız haz.

mutluluk serotonin hormonunu salgılatan, aşırı keyif halidir. aynı zamanda çikolatanın yendikten sonra verdiği haz diyebiliriz.

her şeyin yolunda olduğuna ikna olmaktır ya da inanmaktır. mutluluğu belirli nedenlere bağlayabilirsin, koşul üretebilirsin ama bu daha çok yolu uzatır. belki de biraz basite indirgemeye ihtiyaç vardır. diğer hiçbir şeye ihtiyaç yoktur.

hepimizin sahip olduğudur. her hafta en azından bir kez bile olsa mutluluk hissini yaşarız. her yerde, hangi şartlar altında olursa olsun, mutlu olabilir insan..

içimizde olmasına rağmen ,bulmak için dünyayı talan ettiğimiz duygudur.

kabullenmektir. neticede kim bir bahçeye sonsuz bir bahar vaat edebilir? kışı da kabullen, güzü de...

daha az mutsuzluktur.