uğruna işi bırakırdım diyebileceğiniz hayaliniz

ege kıyılarında küçük bir sahaf açmak.

uğruna işi bırakacağım bir hayalimin olması...

bisikletle/karavanla/motorla/yelkenliyle; bir şekilde dünya turuna çıkmak ve bitiminde tatlı bir sahil kasabasında yerleşip sahaf veya bisiklet tamir dükkanı açmak.*

zengin bir koca.

işsiz olduğum için problem değil her türlü bırakırım işi.
(bkz: bekar adama karı boşamak kolaydır)

avustralya'ya yerleşip, sahil kenarında küçük bir restoran açmak.

gezginlik. ülkeleri, kıtaları yürüyerek gezip ertesi güne sağ çıkıp çıkmayacağını bilmemek düşüncesi, seviştiğin insanların dilini bilmemek, sistemin dışında bir ayrık olarak sözlüklerde açlık kavramının ayağını kaydırmak, tek kuralın kuralsızlık olması, bir sabah bir otoyol kenarında bulan kimsenin bilmediği dilde yazılmış kağıtlarda zaten o ana kadar hayatın dibini sıyırdığını beyan eden küçük bir mirasla ölüme uyanmak...

yurt dışında eğitim ile birlikte komple oraya yerleşebilirsem herkesi her şeyi bırakır giderdim

içindeki her ince deteyı kendim dekore ettiğim bir evde uyanmak. o evde kendimle başbaşa kalmak. çok da büyük hayallerim yok hayat aza kanaat etmeyi öğretti galiba bana...

işinizi bırakamadığınız için hayal değil mi zaten onlar?

bırakmadan da hayallerine erişebilenlerin argüman üretmekte zorlanacağı başlıktır.

dünya turu, para lazım para nereye bırakıyorsun işi.

sahil kasabasına ya da adaya yerleşmek uğruna her şeyi bırakır giderim

daha yüksek maaş alacağım herhangi bir iş. basit hayallerim var benim. idealist değilim, dünyayı kurtarmakla da ilgilenmiyorum. kendimi gerçekleştirmeden de yaşayıp ölebilirim. benim sorunlarımı para çözüyor haliyle de parası iyi herhangi bir iş olur.

işsiz, kalabilecek kadar çok param olması.

türkiye’den gitmektir. yurtdışında insan gibi yaşamak bir işte çalışmak.
maaşı daha az olabilir farketmez.

çok iyi bir müzisyen olsam işi bırakırdım. yemişim beyaz yakalığı. sanatımı icra ederdim ne güzel.

ben barista olmak için akademik hayatımı bıraktım. bazılarına aptalca geliyor ama kahve beni o kadar mutlu ediyor ki… umarım beş yıla kalmadan kendi kafemi de açarım.

czn burak denen adamı pek sevmem ama onun gibi yemek yapıp para kazanabileceğim mekanım olsa bırakırdım.

bahar kokulu hoş bir caddede, sıcacık bir kitabevi açabilecek güçte olsaydım, işi bırakırdım diyeceğim başlıktır.
çok kazandırmasa da olur.
her sabah uyandığında günün ilk kahvesini yudumlarken birazdan gideceğin yerin stresten tamamen uzak, bolca kitap kokulu, o müthiş, sahibi olduğun dükkana gideceğini düşünme hissi, mükemmel, tarifsiz bir şey olsa gerek.
her tanrının günü kitapları seven genç, yetişkin ya da saçları beyazlamış ihtiyar müşterileri izlerken, geçmişte şu an hayatını idame ettirmek için çabaladığın iş yerinde yaşadığın tüm sıkıntıların üzeri bile mukaddes düşüncelerle kapanacaktır zihninde.
nasıl olur da her köşesi kitapla dolu olan bir odada mutlu olmazsın ki?
düşünebiliyorsan gerçektir derler. bu hayalin gerçek olabilme düşüncesi, beni zihnimde özgürce dolaşan milyarlarca düşüncelerin çoğundan daha mutlu kılar.
hem öyle her kitapçı gibi de olmazdım, hepsinden farklı olurdum. bazen ücretsiz kitap verirdim mesela gerçekten okuma heyecanı olduğunu hissettiğim gençlere, yetişkinlere ya da saçları aklaşmış ihtiyarlara..
ınsanlık ölmedi ya...