yazarların içindeki boşluk duygusunu doldurmak için yaptıkları

bazen hiç bir şey yapmamaktır üstüne de hiç bir yere ait hissetmiyorsan kendini boşluk ve evsizlik içindeki boşluğu dolduruyor.

beton döküyorum içine.

yüzeysel yada derinsel felsefeyle ilgilenmek.

şey değil bu yok sokrates şunu demiş, platon onu şöyle tanımlamış şeklinde değil.
felsefe yığın bilgisidir, onları başka bir köşeye koy.

otur içinde ki boşluğu tutarlı bir şekilde sorgula.

düz yazılar yazmak, şiir yazmak, herhangi bir rap beati açıp protest bir şeyler karalamak.

yazmak bu hisse kapıldığım zamanlarda yazarım.
35 adet yazılmış şiirim bile var.*

farklı evrenlere,farklı dünyalara sığınmak.
galiba çekingen bir çocuk olduğum için aşırı ama aşırı kitap okurdum.şimdi bunun hem kendi yalnızlığımı giderme hem kendime bir kimlik bulma hem de kendimi koruma,o korktuğum kalabalıktan kendimi sakınma çabaları olduğunu anlayabiliyorum.yıllarca bilinçsiz bir şekilde kitaplara sığındım.aslında kendimi kitaplardaki dünyalarla ve oradaki karakterlerle teselli ettim sanırım.o evrenlerde tedirgin veya yetersiz hissetmiyordum,kitap karakterleri sahiden en yakın arkadaşlarımdı.şimdi de yoğunluğu zaman zaman azalıyor,zaman zaman artıyor ama bu farklı evrenlere sığınma alışkanlığım hep devam etti,ediyor, büyük ihtimal hep edecek.kitap/dizi/film evrenleri,karakterleri ve o karakterlerin arasındaki ilişkiler bana avuntu,teselli oluyor garip bir şekilde.mutlu olmadığım bir evrenden, bir şekilde beni cezbetmeyi başaran bir evrene kaçıp yalnız hissettiğim onca insan yerine gerçekte var bile olmayan ama çok yakın hissettiğim karakterlere sığınıyorum.çok sağlıklı bir davranış kesinlikle değil ama bunu çocukluğumun ilk yillarindan beri yapıyorum ve sanırım arada kendi gerçekliğimden kaçıp nefes almadan,güç biriktirmeden bu dünyada,kendi hayatimda nasıl yaşanır;artık hatırlayamıyorum.

ekranla baş başa kaldık içimdeki kadın bu salakta neler yaptı bilmiyorsunuz dedi.
ben dine yöneldim kardeşim. arada bir iki mutlu çift görüp ağlarım o kadar

yeni insan tanıyacağım ortamlara girmek, konu komşuya gitmek, evden çıkamayacaksam sevmediğim ev işlerini yapmak, ütü gibi, ütü yoksa da film izlemek.
burdan bakınca içimdeki boşluk duygusu beni baya üretken yapıyor.
boşluk diye söyleyip geçmeyin, insanın boşluğa ihtiyacı var.
diğer türlü rutin rutin nereye kadar.

sözlükte yazmak.

ahaha.

ya ne olacağıdı ?!

su içerim. su bütün boşlukları doldurur. sağlıklı kalmanızı sağlar.

1960'lı yılların başından itibaren yakın tanığı bir komünistin unutulup gitmesin saklı kalmasın genç kuşaklara ders olsun diye anlattığı içinde yengileri kadar yenilgileri acıları kadar sevinçleri barındıran öğretici sarsıcı bir o kadar da düşündürücü bir kitap...

şu an için çılgınlar gibi sözlükte dolaşıyorum.
içimdeki boşluk mu stres mi pek emin değilim ya da her ikisi de olabilir. biraz kendimden kaçıyor gibiyim bu sıralar.

at yarışı oynuyorum.
çocukluğumdan beri atlara merakım vardı. jokey olmak istiyordum. boyum ve kilom yaşıtlarımdan oldukça fazla gelince beni jokey yapmadılar. senden olsa olsa seyis olur dediler. ben de bunu gururuma yediremedim kendimi at yarışlarına adadım. sistemin bir parçası oldum. atların yem paralarını veriyorum. böylelikle içimdeki boşluk dolmuş kesem boşalmış oluyor.

ben ya sigara içiyorum ya da mastürbasyon yapıyorum.

her boşluk doluyor mu ya?

okumak yoluyla yazanın düşlerine yancılık

dolması zor. oyun oynarak bazen unutmaya çalışıyorum ama yine çemberin içindiki o boşluk noktasına temas olduğu zaman insan en başa geri sarıyor.

kalbimin dolu tarafından bakıyorum.
boşluk var ise evin balkonu gibi düşünüyorum boşluğu. o boşluktan kuşlar geçiyor, ağaçlar yeşeriyor, zamanı gelince sararıp döküyor yapraklarını.

gökyüzünü seyrediyorum balkonumdan,
gündüz mavi, gece siyah. gündüz pamuktan bulutlar, gece asil yıldızlar ama hiçbiri orada kalmayacak ve hiçbiri gerçekten kaybolmayacaklar. balkonun balkon olduğunun bilinciyle yaşıyorum, onu salona katmayı hiç düşünmüyorum.