yazarların otobüste yaşadığı en garip olaylar

taksim beşiktaş otobüsünde, yabancı uyruklu olduğumu zanneden iki hemcinsim hakkımda “kendini bir b*k sanıyordur bu şimdi, bizim abazanlar peşindedir bunun, pantolona bak duvar boyamaya mı gidiyor, gözleri aşırı mavi değil mi yeaaa, saçları da boya sanırım, güzellik de itici olabiliyor bazen” tarzı ifadelerle yardırırken, gelen telefonda türkçe konuşmamla dumur olmuşlardı. üzerimde denim salopet vardı o gün. kşjkşjkşj

aslında garip değil ama bakışları öyle hissettirdi.
arkadaşımla yan yana oturmuş sohbet ederken anneannem aradı. merhaba, nasılsından sonra "ben seni wp'den 3 kez çaldırdım, neden açılmıyor bu telefon, neden bana geri dönülmüyor bakayım?" diye sitem ediyor. ben konuşurken ahizede ses en sonda bu yüzden dopdolu otobüs içinde ayakta olan birkaç kişi ve karşımdakilerde biraz duyuyor. tabi ben o sırada nineme odaklandığım için fark etmiyorum. "arkadaşımla otobüsteyiz ve internetim açık değildi nene o yüzden duymadım. eve geçince seni görüntülü arayacağım." dedim. "iyi iyi, sevindim. (asosyal olunca) selam söyle arkadaşına. o zaman ben rahatsızlık vermemeyim. sana ınstagramdan attığım videolara da bak." diyor. arkadaşım tam duyduğu için çaktırmadan(!) sesli gülmeye başladı. ben de o an etrafa bakarken birkaç kişinin hafiften güldüğünü gördüm. "bunlar neye gülüyor ya?" diye düşünürken arkadaşım fısıltıyla(!) "sesini biraz kıs istersen, sessizlik olduğu için net duyuluyor." dedi. nenemi o an unutup" ne cidden mi, bir bakayım." deyip biraz uzakta tuttum "nene bakarım tamam, şu an kapatmam lazım. dikkat et kendine, öpüyorum." dedim. ben kısarken" ben de gözlerinden öpüyorum, haydi kendine iyi bak canım benim." dedi ve kapattı.
güldü diye şakasına omzuna vurdum" ne güldün ya o kadar, birde onlar da güldü ilk kez mi nene-torun konuşması dinliyorsunuz anlamadım ki?" deyince "kanka benim nenem daha sesli aramayı yeni öğrendi seninki maşallah wp'den arıyor, ınstagramdan video yolluyor. bir an nenen değil kankan aramış sandım, eğlenceli bir nenen var galiba." deyip gülmüştü böyle deyince ben de güldüm. "bir ara kankama(!) sana da görücü bulmasını söyleyeyim de asıl eğlenceyi o zaman görürsün. bir numaranı verdim mi wp'den adayın kimliği hariç her bilgisini fotoğrafıyla atıyor. görüntülü arayıp duygu sömürüsü ve baskı yapıyor. ne dersin? siz eğlenirken ben de kafamı dinlerim biraz?" öyle bir yüz ifadesine girmişti kahkaha attım. "sakin ol, daha ilk adayı görmeden öbür tarafı boylayacaksın." diye ekleyince "kanka, özür dilerim, bir daha dalga geçmeyeceğim."ler çünkü ipin ucunu kaçırırsa acımayacağımı biliyordu...

birkaç saat önce çocuğun biri otobüsün kapısını kırdı, şoförü tehdit etti.
"evde emanet var, sıkarım" falan filan
dışarıdan bir adam tuttu çekti bunu aşağı "sus lan ergen" diye.
şoföre de "devam et, tuttum ben bunu" diyor

yeni nesil fazla gergin fazla fazla. hepsine bir sakinleştirici yapmak lazım.

sene 99, datça'dayız maaaile.

sabah bi uyandım, evde telaşe var, babam yok, annem teyzemler falan ağlıyor.

gölcük depremi olmuş meğersem, amcamlar da depremin göbeği, değirmendere'de. babam da haberi alır almaz çıkmış yola.

velhasıl bir kaç gün geçti, şükür kimsede sıkıntı yok; normal yaşadığımız yerde depremin yoğun hasar verdiği illerden birinde. babam tekrar dönmeyeyim datça'ya kadar, siz otobüsle gelin demiş anneme.

atladık otobüse.

bilmiyorum o yıllarda hiç datça'ya giden gelen var mı; marmaris ile datça arası tek şerit yol; bir yanı uçurum bir yanı kayalık dağ ve kıyamet gibi virajlı idi.

bu koca otobüs bu daracık yoldan nasıl geçecek, o virajları nasıl alacak diye otobüs koltuğunda anneme yapıştığımı hatırlıyorum korkudan; zira karşıdan araba gelince birinden biri mecbur duruyor, başka türlü ilerlemek mümkün değil, o derece.

sağ salim geldik netice itibariyle.

aklıma gelen tek otobüs anım bu.

garip değil ama komik var bir tane.

antalya'dan dönüyorduk kuzenle. muavinin surat sürekli şeklide bomboş bakan davut güloğlu'ndan halliceydi. nedense tipi komiğimize gitti adamın zaten. yolculuğun sonlarına doğru, yan hizamızda oturan ailenin yanına geldi. elini uzattı. maksadı bavul fişini almaktı. adam muavinin elini sıktı, tebrik kabul eder gibi. muavin öncekinden de boş bakarak "o değil" dediğinde koptuk kuzenle. yaşandığı an için komik olan anılardan biri işte.

birkaç yıl önce tıka basa dolu otobüste eve gidiyorum. cumartesi gece 10-11 gibi dikimevi durağında duran otobüse çakır keyif bir abimiz bindi. kartı okuttu ve hepimizin duyacağı bir tonla " otobüste mi yaşıyorsunuz be alüminyumladiklarim"dedi. adamı yaka paça dışarı attılar. gülmekten gözlerimden yaş geldiydi ya la.

öncelikle şunu belirteyim an itibariyle otobüste değil servisteyim, konu bütünlüğünü bozmuyor yani oyna devam.

neyse konuya gelirsek az evvel tabanlarına basılmış ucu demirli iş ayakkabısı giyen birisini gördüm geçerken.

adam ayakkabıdan ayağını çıkarıp ayağının altını kaldırımın sivri tarafına sürterek kaşıdı.

işte en sevdiğim, çözüm odaklı ve çok fonksiyonel insan tipi.

saygılar abi, çok orijinalsin.