zaman

"zaman, sahilde çakıl taşlarıyla oynayan bir çocuktur."

zaman nehir gibidir. aynı suyla iki kez yıkanılmaz. anı yaşa, geçen su bir daha gelmez.
(bkz: herakleitos)

herkesin kendine göresi olan kavram.

her şeyi çürütendir.
yılmaz odabaşı’nın kaleme aldığı zaman kavramını, bedirhan gökçe’nin şiir tadında anlatımıyla dinlemenizi tavsiye ederim. tüm benliğinizle..!

buradan

(bkz: jülide özçelik) 'in muhteşem müziği.

yitip giden, giderken bizden de götüren.

ey zaman, bilmez misin ettiğin kötülükleri?
sana düşer azapların. tövbelerin beteri.
alçakları besler, yoksulları ezer durursun;
ya bunak bir ihtiyarsın, ya da eşeğin biri.

demiş ömer hayyam. ağzına sağlık.

durdurma tuşu olmayan araçlardan.

open.spotify.com/episode/7x...
o zaman ali atay yorumuyla dinleyelim "zaman"ı.

yaşanılan anları dakikalara saatlere sığdırdığımız soyut kelime.

varlığın varolduğu andan beri var olandır. varlığın kendisi, kendisinin delili. sonsuz kavram.

her şeyi çözen entropinin mekanı. tüm zincirlerin paslanıp kırılışı ve tüm hastalıkların nihai ilacı. bütün dertlerin unutuluşunu simgeleyen kara küheylanın trompeti: perdeleri kaldıran gözlerin sadık dostu zaman.

zaman... aslında üzerine söylenecek çok fazla şey var belki ama ben şu an sigarası küllükte yarım, rakısı çay baradağının dibinde yorgun bir beni adem olarak mevzunun bilimsel ve felsefi yönünden ahkam kesecek birisi değilim. ve fakat en nihayetinde edecek bir kaç kelamım var ki bu tanımı giriyorum. evet dostlar zaman aslında çok görece bir kavram bana göre zira bu biraz da nereden baktığınıza bağlı. beklerken geçmeyecekmiş gibi gelir insana çoğunlukla. peki ya mutluyken, keyif aldığın bir şeylerin içerisindeyken? ha işte o zaman sanki yelkovan akrebe aşıkmışçasına fır döner arkasından. yani demem o ki daha fazla saçmalamadan ez cümle şuraya varalım; beklemek zor belki ama ya sonundaki kavuşmak? işte bu yüzden güzel şeylere giden yolda zaman akışına kapılmak gerekiyorsa olabildiğince beklemekten bile keyif alın ki vuslata erişmek daha kolay olsun.

dipnot: bu girdiğim ilk tanımdır velev ki olur ya saçmaladımsa, sürç-i lisan ettimse affola :)

hükmetmenin mümkün olmadığı kavram.

maddi varlığın devamlı bir değişikliğe tâbi olduğunun herkes tarafından kabul edilen ve ölçülebilen bir ifadesidir.

''çakıllı sahillere yol alan dalgalar gibi,
kendi sonlarına koşuşturur dakikalarımız da
geçip gidenin yerine gelen her biri,
hepsi ilerleyen bir yürüyüş kolunda.'' shakespeare

zaman çok hızlı geçiyor ve ben çoğu zaman hiçbir şey yapmıyorum. her şeyi arzulayan biri olarak hiçbir şey yapmıyor olmak vicdanımı yaralıyor. doğru, güç müptelasıyım. en güzel arabaya binmek, en güzel evde oturmak, yüksek statülü işler yapmak ve topluluktan alalade birisi olmamak istiyorum. etki gücümün olmasını istiyorum. hükmetmek ve yönlendirmek istiyorum. belki biraz patalojik ama hayatımın nihai amacı bu. tüm bunlara rağmen zaman hızla akıp giderken tek yaptığım vakit öldürmek oluyor.

bozuk para gibi harcıyor insanı.

zamana inanmıyorum
çünkü insan icadı.
insan icat etmeden önce zaman yok muydu?
o zaman nasıl yaşıyorlardı?
sırf insanın hayatı belli kalıplara sığsın diye var, bence bizim yaşadığımız sonsuzluk.

zaman her şeyin ilacıdır derler. asıl ilaç, hafızanın zayıflığıdır aslında. unutulup silinen zarar veremez kişiye. ama zaman güzellikleri de unutur, değiştirir de insanı. dün bıraktığın yerde olmayan sen bekleme ki ayların büyüttüğü o aynı kalmış, dediği zarif sözleri tutuyor olsun. zaman hisleri yonttuğu kadar silikleştirir de. içteki sevgiyi de alır, nefreti de. gelecekte ne olacağımızı bilemediğimizden süslü sözlere mahal yoktur.

"ben beklerim de zaman beklemez ki"

(bkz: pinhani)