zaman

zaman, tanrının işkencesidir.

pazartesi işe gittiğim an ve cuma işten çıktığım an dışında bir şey hatırlamıyorum. o kadar hızlı geçiyor ve o kadar geçmiyor gibi geliyor ki her duraksadığımda şaşırıyorum.

en güzel ayraçtır.
ayırır insan olanı da,
insanla oynayanı da.

ruhum iki cevval kurt taşıyor sanki.

biri kapkara. şehvet, hırs ve kibirden ibaret. diğeri bembeyaz. aşk, adanmışlık ve şefkatle dolu.

bunlar savaştıkça ben tükeniyormuş gibi hissediyorum. birinin galip gelmesini arzuluyorum. neticeyi zaman belirleyecek zannederdim. meğer bu savaşın sebebi zamanmış.

zamandan daha zalim hiçbir şey tanımadım.

sezen aksu demiş. üstüne bir şey söylemeye gerek yok.

zaman sadece birazcık zaman
geçici bu öfke, bu hırs, bu intikam
acılarımız tarih kadar eski
nefes alıp vermek misali olağan

zaman sadece birazcık zaman
son bulduğu yerde sevgiler bir tek an
böyle benzer izler etrafında
alışkanlıklarımız bile sıradan

.......

"ben zamanı öldürürüm zaman beni öldürürken."

giderek üzdün bizi zaman

cok enteran. cok da acimasiz. gerci acimasiz demek ne kadar dogru bilemem. bir aslan bir geyigi öldürünce acimasiz olmuyor. zaman da oyle, bizlik bir durum yok. o tutturmus bir yol, akıp/gecip gidiyor iste. hanginiz anneannenizin annesinin mezar yerini biliyor? ben adini bile bilmiyorum. yok oluyoruz.

bu minik koyun icinde denize bakarak yillarca oturdum. neler neler gecti. hâlâ oturuyorum. peki ya otuz kirk sene once burada oturmus ve simdi 50/60/70 yasina gelmis insanlar? n'apiyorlar? kimi geldi burada agladi, kimi icti, kimi iki körpe sevgili burada sevistiler, kimi geldi ofkesinden kayalara tas firlatti, kimi geldi gitar caldi, kimi iki mısra dogurdu defterine yazdi. 30 yil gecti, kirk yil gecti, artik gelmiyorlar/gelemiyorlar.

ferdi ozbegen - o gunler.

bazı yaralar zamanla, bazı yaralar insanla iyileşir. zamanı denedim, olmadı. benim çarem insan.

olmadığına inandığım şey.
bir de saat takmasam da "şu an saat x dir." diye tahmin ettiğimde tutan şey.

içinden geçerken içimizden geçen. bilinen evrende her bir atomun, her bir şeyin, varlığın tâbi olduğu süreklilik kavramı. eskimeyen ve eskiten. dünya ölçeğinde tüm varlıklara karşı kusursuz eşit işleyen, var eden ve yok eden. tüm canlılara eşit etkisine rağmen insan duygularına indirgenince uzay-zamandan bağımsız olarak o eşitliğini tamamıyla yitiren. mutluluk dolu küçük anlara olan özlemle geçirilen kederli vakitlerin ağırlığı, botun altındaki karınca gibi eziyor insanı. mutluluk halinin zirvesindeyken gelen huzur, sakin bir denizde sırt üstü uzanmanın keyfini verirken geçen zamana dair kaygılar aklımızın ucundan geçmez. diğer yandan keyifsizlik hali yitirilmedikçe vaktin geçmediği hissi insanı tüketiyor.

zamanın elinde oyuncak oldu. zaman onu hem uçurumdan iten hem düşecekken tutan koldu.

bir geçmişe bakıyorum bir geleceğe
bir de olduğum yere
kaybolup gidiyorum zamanın içinde
geçmişin dalgaları sürüklüyor ruhumu
açık geleceğe
yaklaştıkça kaybediyorum kendimi
ıssız zamanın içinde

"
...
bil ki akrep yelkovanı geçerse,
atan bu yüreğim durur.
bırak bozuk kalsın, hiç değilse;

bir bozuk saattir yüreğim, hep sende durur."

*

o zaman gelsin;

zaman zaman

gündelik yaşamın içinde sık sık hatırladığımız ve aynı sıklıkta unuttuğumuz bir kavram oldu. 10 sene öncesini çok net hatırlıyorsun değil mi?

aslinda yoktur.

sabahin ve aksamin bitimini belirlemek icin olusturulan varsayimsal rakamlardir. zaman yoktur, insan uydurmasidir.

saka saka, vardir elhamdulillah

her şeyin ilacıysa
silkeyim eczaneleri.

her seyin ilaciysa, opiyim eczaneleri.