tüm bilimlerin özünü oluşturan bir alandır.

kaideyi bozmayan istisnaları olmakla birlikte çocukken düşündüğümüz gibi önemli ve saygın bir yer değildir.

birkaç öğretmen tipini içinde barındırır:

1. elinde telefon sürekli borsayı takip edip yanındaki grubuyla gümüş mü yoksa altın mı alınması gerekeceğimi tartışan, mutlaka çok önemli bir yerde adını veremeyeceği biri tarafından kendisine tüyo verilmiş olan tip.

2. bir yandan sınıf defteri doldurup bir yandan öğrencileri ve sistemi eleştirirken ders saatinin geçtiğini fark etmeyi* derse geç girerek eğitime bir darbe de kendisi indiren tip.

3. öğretmenler odasındaki panoya asılan ek ders, nöbet ve ders programı gibi çizelgeleri durmadan inceleyip kimin kime haksızlık yaptığını görüp sürekli sıkıntı çıkaran tip.

4. evden haşlanmış brokoli getirip bunu tüketirken maranki’den bahseden ve herkes sağlıksız yemek yemekle suçlayan tip.

5. her öğle vakti abdestini aldıktan sonra kol düğmelerini öğretmenler odasında iliklerken sadece allah’ın değil cümle alemin takdirini kazanmaya çalışan tip.

bunun dışında kalan yani işi layıkıyla yapanlar öğretmenler odasında olmaz. ya sınıfta soru çözüyordur, ya bahçede çocuklarla top oynuyordur, ya da sigara odasındadır.

konar göçer yörüklerin, kış aylarında konakladıkları yer.

damar damar üstüne bindi tanısı koyulması. neredeyse tıp literatürüne kazandıracaklar o derece kullanıyor insanlarımız..

kaf suresi 16. ayet
"andolsun ki insanı biz yarattık. ona nefsinin ne vesveseler verdiğini de biliriz. biz ona şah damarından daha yakınız.”

keman sevenler için.

kulağımın arkasını elleyerek var olduğunu hissedebilirim. aynı şekilde beynini de göremiyorsun argümanı var. onuda mr’la görebiliyoruz. kullanabiliyoruz. müthüş dimi? varsa; “ben burdayım sudoku. şu, bu gibi sebeplerden ötürüde dünyanın boka dönmesine göz yumdum, büyük yanlışlarım var ama…” vs dese okayim. illede hayır bu konuşan sen değilsin demem.

ahmed arif şiiri.

terketmedi sevdan beni,
aç kaldım, susuz kaldım,
hayın, karanlıktı gece,
can garip, can suskun,
can paramparça...
ve ellerim, kelepçede,
tütünsüz uykusuz kaldım,
terketmedi sevdan beni...

kimmiş bu yakışıklı aa benmişim.

spawn ukdesidir.

yazarların akıllara gelen veya daha fazla etkileşim almak uğruna format kurallarını hiçe sayarak her şeye başlık açmalarına yönelik bir söylemdir..

devletin memuru olan bir imamın cemaate karşı vermiş olduğu fetva.
buradan
pantolandan adamın bağladığı yere sinirlerim zıpladı.
ulan giyene değilde öyle bakan ve bunları düşünenlerin hali ne olacak?
hele senin milyonlarca insanın hakkına girmen caiz midir?

ne zaman dedemlere gitsem bu kedi çatıda bekliyordu, dedem balkona yemek koyunca alışmış tavan arasına da uyumaya geliyormuş ılık olurdu orası. gel gör ki 3 yıl önce bir mart günü muhtelemen dişi kediler uğruna evi terk etti, bunlar da çektiğim son fotoğraflar. tüyleri pofuduk pofuduktu boynunun altındaki tüyleri çok seviyordum. şişko.

babamın işsiz olduğu bir dönemde yaşamıştım bunu yeni gelen ögretmen ne iş yaptığını değil nerede çalıştığını sormuştu, sehirdeki büyük fabrikalarin adini duyunca gözleri parliyordu resmen babam şu an işsiz diye sınıfın ortasında söylemeye utanınca -ki şimdiki aklım olsa asla utanmazdim- tenefüste ağlayarak itiraf etmiştim yalan söylediğimi eğitim hayatımda tanıştığım onca öğretmen arasında hala bir tek ondan nefret ederim.

geçen yaz ahlaksız biriyken bu sene 'ahlaklı' kategorisine giriyorsam ben bu oyunu bozarım arkadaş.

çok severek kullandığım eşsiz bir renkti. tek zorluğu çabuk akması ve biraz makyaj istemesi. pek de makyaj sevmeyen biri olarak solgun gösteren bir saçtı benim için. bu arada akıyor dediğime bakmayın kızıl akınca daha tatlı bakırımsı bir renk oluyor. çok daha güzel.

birinciliği nasıl kaptırmış hayret doğrusu.

alfabeyi alfabetik sıraya dizmek kimin aklına geldi?

"çok iyi oylar almasakta şükretmeliyiz beyim" dediğim başlık.