aşk

aşık olmak şey gibi aslında: çektiğim filmde baş karakteri oynayan oyuncunun (turgut diyelim), yani benim romandan çıkmak istemem. o olsun baş karakter. o daha güzel, neşeli… seyirci de onu çok seviyor. ama iyi de bu filmin baş karakteri sensin turgut, seni nasıl çıkartayım. sevgilin olarak dahil edelim diyeceğim ama başka bir filmde o rolde şu an. turgut aslında onu başta sadece sevgilisi rolünde istemişti. bunun mümkün olmadığını anlayınca da saçmalayıp beni o oynasın demeye başladı. onun kendisini oynadığı rüyalar falan görmeye başladı. bunun mümkün olmadığını anlamasını sağlayan olay başına gelince de acı çekmeye başladı. kendini hakir gördü, yaşadığı hayatı yaşamaya değer bulmakta zorlandı. bazen ağladı. üstünde sigara söndürecekti zor engelledim. ılk sevgilisinden ayrıldığında yapmıştı bunu. neyse ki bütün bu hayal kırıklıkları, değersizlik hisleri ile başa çıkabildi. şimdi biraz migren ağrısı çekiyor ama kendi kendisini oynadığı role devam edecek. sevgilisi rolüne başkasını bulacağız artık. aşık olduğu biri mi olur bilemem ama bir sevgili olmadan hikaye ilerlemiyor. turgut yeni yeni çıkıyor dışarı. eskiden olsa birine aşık olur kafasında işler dururdu. seyirci artık aksiyon istiyor. turgut bu beklentiye kayıtsız değil ama zorlanıyor biraz işte. yas tutmayı, acı çekmeyi becermeye çalışıyor. çünkü bunu beceremezse yine içine kapanacağını biliyor.

hala çok acı çekiyorum. neşemi kaybettim. gülüşü çok hoşuma gidiyordu. kafamda sürekli derste yaptığım, yapacağım espriler vardı. hala var ama artık daha mesafeliyiz. onu kafamda o kadar yücelttiğim süreci ben bilerek de işledim. “white lotus” dizisindeki italyan kadını ondan daha güzel bulmamak için çok uğraştım mesela. neden yaptım bunu? bir cennet tasarlayabilmek için. şimdi o cennette ben dışarıda kalmış gibiyim. onu tanıyan insanların hep ona aşık olduğunu düşünüyorum mesela. harika bir hikayesi olduğunu düşünüyorum, bu sayede kendiminkini hakir görüyor, olmayan cennetin dışında kalmışım gibi hissediyorum. bu cennete girebilseydim bütün eksiklerim telafi olacaktı. olmayacaktı tabi ama böyle hissedecektim. öyle bir anda öldüğünüzü düşünsenize. ölüm hiç aklınıza gelmeden. ama diyelim ki ölmedim ve hayal kırıklığına uğradım. hala kabul etmek istemesem de muhtemel sonuç bu olacaktı. bununla başa çıkabilecek miydim? emin değilim. eninde sonunda bu kadar yükseklere uçmanın bedelini ödeyecek, bu acıyı çekecektim. uçmayalım mı o zaman. ona aşık olmayı onun gülüşünden, neşesinden beyaz kanatlara benzetmiştim. bu kanatların tutmayıp çürümesinin acısını çekiyorum diye düşünmüştüm. tekrardan normal, sıradan bir insan olmanın acısı. aslında korktuğum şey biraz da tekrar bu kadar yükseklere uçmaya cesaret edememek. ama burada sorun tam olarak ne kestiremiyorum. terapistimle konuşmuştuk bu meseleyi ama ne dediğini hatırlamakta zorlanıyorum. bu kadar yükseklere uçmamak mı gerek yoksa bu kadar yükseklere uçarsan düşeceğini de bilerek mi uçmak? ya da düşmeyi, yeryüzüne inmeyi mi beceremiyorum?

daha analitik olmaya çalışırsam uçmakla hayal kurmayı kastediyorum. buna çok fazla ihtiyaç duyuyorum. borsa bu konuda bana bir dönem çok yardımcı oldu. ciddi paralar batırıp sonra tekrar kazanabilip kendi efsanemi yazmıştım. sonra para bitince bu sefer kripto piyasasında yüksek kaldıraçlı işlemlerle hayal kurmaya başladım. koyduğum 100 dolar 500 olunca 1000 yapmaya çalıştım. 1000 olsa 10000 yapmaya çalışırdım. ama her seferinde bir şekilde dört beş katına çıkarabilip sonrasında tamamını kaybettiğim 30 100 dolardan sonra daha da trajik bir hale gelmeden bu duruma son verdim. sonrasında da aşık oldum işte. sürekli onunla ne kadar harika bir ilişkimiz olabileceğini, onun da bana aşık olduğunu, sevgilisinden ayrılıp benimle olacağını, evleneceğimizi falan hayal ettim. sonrasında o günkü dersin ardından bir kıskançlık krizinin de verdiği enerjiyle ona aşık olduğumu söyledim. ve kanatlar çürümeye başladı, alçalmayı aklıma bile getirmemişken sırtımda iki kocaman yara ile yere düşmeye başladım ve düştüm. çok kötü düştüm. analitik olmak diyorduk en son. rasyonel ya da. yükseklere uçmanın hayal kurmak olduğunu söylemiştim. bu hayal kurma ihtiyacımı daha makul bir zeminde karşılamalıyım. şu yaralarım bir kapansın. ciddi ciddi öykü yazmayı falan düşünmem gerekiyor. ne kadar becerebilirim bilmiyorum ama en azından denemeliyim. hayal ile hakikat arasındaki farkı kapatmaya çalışmaktan vazgeçmeliyim. aslında yükseklere uçmakla kastettiğim şey galiba daha çok bu: aradaki farkı bir yerden sonra görmezden gelmeye başlamak. bu çocukça. çocukça olması kötü bir şey değil elbette ama hayata bir çocuk gibi devam edemem. büyümem lazım.

deniz seki’ye dair sevdiğim tek şey bu şarkı.

bütün afetleri gördü, sağ kalmayı başardı.
zamanın sınırı olsaydı, onu da aşardı.

bence aşk bir delilik halidir. insan aşık olunca aşık olduğu kişi dese ki ona benim için binanın çatısından atlar mısın hiç sorgulamaz canını kaybedeceği aklına gelmez. direkt olarak eşek gibi çıkar atlar. ve bence aşık olmak dediğimiz ruh haline gerçek anlamda ömür boyunca sadece 1 kere sahip oluyoruz. ki şöyle de bir şey var bence şu anda dünya üzerinde evli olan sevgili olan hiçbir insan birbirine aşık değil. evet bir taraf aşık olabilir ama karşı taraf sadece seviyor. sevmek ile aşk farklı şeyler. deseniz ki babanıza " annemle evlenmeden önce ona aşık mıydın ? " diye şerefsizim ki aklında bir anda başka bir isim belirecek. ama size yine de evet diyecek. bilmiyorum bu konu hakkında çok uzun yazabilirim gibi geliyor çünkü biz türkler beceremediğimiz şeyler hakkında çok konuşmayı severiz futbol siyaset gibi.

çok merak ediyorum bunu içi dolu bir şekilde en son kim kime söylemiştir. ama böyle gerçekten aşık olan bir çift olacak. hani şu aşk bir yerde bitiyor zaten goygoyu gibi değil böyle sonuna kadar yaşayan bir çift oldu mu acaba. ne hissettiler nasıl yaşadılar öldüler. birde bunu hala sonuna kadar yaşayan ölümüne seven insanlar var mı onuda merak ediyorum.

“kişi eğer kendinden çok hoşnutsa deli gibi aşık olmaz, kendinden hoşnut değil ve kendinden kurtulmak istiyorsa deli gibi aşık olur. orada da işte bana onu ver, bende olmayan şeyi ve sende olan neyse onu bana ver ve bütün huzursuzluğum dinsin.”

sabah 5.30 gibi yatakta instagram a bakınırken önüme düşen şule öncü videosu. ben deli gibi aşık olanlardanım. yakın zamandaki tecrübemi de göz önüne alırsak hala biraz öyleyim gibi görünüyor. peki ne bu bende olmayıp da sende olan şey: değerli olmak. bu annenin, babanın sana hissettirebileceği bir şey. bir anlık değerli hissetmekten bahsetmiyorum tabi, çocukluğunuzdan ergenliğinize kadar ince ince işlenen bir süreç. ince ince işlenmiyor elbette, kaba saba işleniyor genellikle.

“senin gibi bir oğlum olacağına sakat bir oğlum olsaydı keşke. ona bakmak seninle ilgilenmekten daha az sinir bozucu olurdu.”

bu da babamdan. hala ara sıra aklıma geliyor. bir babanın oğlunu kırmak, aşağılamak, küçük düşürmek için daha ağır ne söyleyebileceğini düşünmek zor. bu söz babamın aşağılamalarının zirvelerindendi. bunun dışında yine küçük büyük sinir krizleri, küçük düşürmeler, beceriksizlik imalarıyla geçti görüştüğümüz bütün dönem. hatırlamaya değer güzel hiçbir anım yok desem abartmış olmam. annemse hasbelkader babamla hayatını mahvetmiş, hayatını bu cehennemden kurtarabileceği hiçbir planı olmayan, öbür dünyada huzuru bulacağı inancıyla ibadetini yapıp ölümü bekleyen biriydi. bizi aşağılamazdı ama öfkesini bazen gizleyemez, sevgisini pek gösteremezdi. babama karşı koruyamazdı zaten. onun zorbalığından hepimiz payımızı alırdık. öte yandan babama kimsenin gücünün yetmeyeceğini düşünürdü, bizi de bu konuda uyarırdı. bir keresinde asım can gündüz ‘ün oğlu annesinden bahsediyordu tvde: “bütün anneleri dizmişler, içinden en harika olanını seçmişim ben de.” gibi bir şey söylüyordu. annem de salona girerken bunu duyunca mahçup bir tavırla “ben öyle bir anne bir anne olamadım.” demişti. üzülmüştüm tabi o zaman bunu duyunca. kardeşimle teselli etmeye falan çalışmıştık.

öte yandan babamın annesinin kafasında bira şişesi kıran bir babası, kendisinin değerinden hiç şüphe etmeyecek kadar ona sevgisini veren; kardeşlerinden kayıran bir annesi varmış. annemse küçük yaşta annesini kaybedip önce dedemle sinir hastası dayıma, sonrasında babama ve bize bakmaya mahkum olmuş, bütün teselliyi dinde bulan bir kadın.

şimdi ayrılar, on beş sene önce kardeşimle benim anneme desteğiyle boşandılar. uzun yıllar görüşmedik, sonra ben görüşmeye başladım babamla. kardeşim sevip sevildiği bir ilişkisini evliliğe taşıdı. ben de uzun yıllardır gurbetteyim. beş sene kadar psikoloğa gittim. kendimi o kadar değersiz hisssetmiyorum ama pek değerli de hissetmiyorum. deliler gibi aşık olacak bir potansiyelim var hala.

o kadar sene psikanalize gittikten sonra içine düştüğüm hayatın farkına vardım denebilir. eldeki malzeme, imkanlar, şartlar bunlar. ben bununla ne yapabilirim? tenis oynuyorum, tangoya gidiyorum, elektro gitar aldım yeni, iyi kitaplar okuyan bir kitap kulübüne katıldım geçen hafta (clarise lispector ‘un “yaşam suyu” nu konuştuk.). devam etmeye çalışıyorum. arada buraya yazıyorum işte. öyle..

1940 yazı. hitler in luftwaffe si londra yı deli gibi bombalıyor. kraliyet hava kuvvetleri pilotlarının çoğu üniversiteliymiş. genç kadından da iş gücü eksiği gidermişler. radar operatörleri, bisikletli ulaklar, harekat merkezi telefonuna bakanlar, harekat merkezinde anında uçak modellerini hareket ettiren genç kadınlar.

kadın ve erkekler üniformalı. kemerlerine kasklar ve gaz maskeleri bağlı.

o tarihe kadar genç kadın ve erkekler hiç bu kadar yakınlaşmamış. gece gündüz birlikteler, mesai yok. sürekli bomba korkusu altındalar. pilotlar ya ölüyor ya da yanıyor.

buradaki bütün kadınlar ve erkekler birbirleriyle evlenmiş. cevabı basit. iyi günler ve anlaşmak sevgili yapmaz. bir şeyi paylaşmak sevgili yapar.

(bkz: britanya savaşı)

(bkz: battle of britain)

gittiğim restoranda onu gördüm. bir arkadaşıyla sohbet ediyor, önlerindeki yemeğe başlamadan önceki son cümlelerini kuruyorlardı. lavaboya giderken yanından geçerken fark ettim onu. dönüşte selam verdim sonra masama geçtim. o kadar da etkilenmedim. işler yolunda gibi görünüyor. ölüler yerinde rahatlar. benim hakkımda ne düşünmüştür diye düşünmekten kendimi alamadim tabi. eğer ona aşık olduğumu falan söylemeseydim belki masasına davet ederdi diye geçti aklımdan (sevgilisi olduğu için bunu söylememeliydim). muhtemelen beni lavaboya giderken gördü ve beni gördüğünde şaşırmadı. biraz suçlu gibi hissettim, daha fazla ilgi bekledim galiba. utancımdan değil, arzuma ulaşamadığımdan suçlu hissettim. ben artık böyle biriyim ama iyi biriyim hala. o da iyi biri. ilgiye ihtiyacım var evet. yaptığıma pişman değilim, o da beklemediğim ölçüde anlayışla karşılamıştı. tepkisi kırıcı olmaktan çok çok uzaktı. ilgisiz gibi görünce, ki yine çok nazikti, onun zihnindeki imgemin pek hoş olmadığını düşündüm. bunu o kadar da önemsemedim. şu an iki tarafin savaşı var içimde. bir taraf yasını tuttuğum arzuları, hayalleri diriltmeye; diğer taraf da "farketmez artık" modunda. (cengiz kurtoğlu 'nun albümündeki yazım hatasıyla yazdım.). o kadar da güzel değilmiş diye düşündüm. kimse o kadar güzel değil. ben kendi eksikliklerimin, yaşayamadıklarımın peşine düşmüştüm. yas tutmayı reddeden tarafımın cazibesine kapıldım.

utanilacak bir şey yaptım mi? evet.
utanıyor muyum? hayır.
kimse ölmedi, kimse kırılmadı.
bir kriz oldu, herkes kendi payını aldı.
ben büyüdüm.
büyürken olur böyle şeyler.
çocuk saldırır sağa sola,
bir şeyler kırılır, biraz gürültü olur.

önünde sonunda bu kriz olacaktı, ondan soğuyacaktım, boşluktan aşağı kanatsız düşecektim. ya ilişkim olsaydı. o zaman başa çıkabilirdim, şimdi de başa çıkabiliyorum. ben anneme, babama rağmen ben olabilmiş, ikisinin de saygı duymadigi biri olarak hallediyorum bu işleri.

çokça içselleştirilmiş bir gündür benim için... biraz da içinde çocukça bir hisle evet öğretmen olmak istiyorum dedim... çok tuhaf bir his belki 'aşk' gibi.. sarılmaz ve kuvvetli.. bir gün ben yoruldum dersem eğer bugünlerimi hatırlamak istiyorum.. şimdilerde gözleri dolu dolu minik kalpleri ne şekilde ısındıracam diye bakan biri olduğumu unutmak istemem ne olursa olsun...
sadece içim kıpır kıpır... ve o kadar hızlı sabah olsun istiyorum ki .. yarın bayrammışçasına.
hislerimin ve içinde tatlı kıpırtılar hisseden tüm arkadaşlarımın ömürleri boyunca bunu tazecik kalması için dua ediyorum bugün...
hayırlı geceler dilerim...

#2391963 yürekten istenen her şey olurmuş teşekkürler rabbim

ateşe yaklaşmak gibi
hiç yanmayacağımı zannederdim
yaklaştım
daha çok yandım.

sanırım böyle tarif edebilirim.

sadece bir yengenin diri bedenine morartırcasına hoyratça vurmak değildir. sevdiğinin yükünü, utancını, acısını da omuzlamaktır. mikhail bulgakov’un insanüstü eseri usta ve margarita'sında dediği gibi:
"seven, sevdiğinin kaderini paylaşmalıdır."

güzel günde herkes sever ekşici z embesili gibi. mesele, cehennem ateşine birlikte yürüyebilmektir. mesele, o kaderi kabullenmektir.

deliler gibi seviyorum bak
sana söz, ömür boyu sürecek
ne hayal ne düş ne de yalan yok
bizim, bizim gelecek

aşkı en güzel tanımlayan cümleleri gustav flaubert kurmuş bence;
"merak. birine karşı, ansızın, bir merak duymaya başlarsınız, korkunç bir merak. onu tanımak, onunla doğmak, dünyaya onunla yeniden gelmek tek amacınız haline gelir. aşka en uzak cümle, senden nefret ediyorum değil, bilmek istemiyorumdur.

"ama senin o gözlerin hep kandırıyor beni...
bir anlamı olduğunu hayatın,
inandırıyor
cenneti bulduğuma,
tanrının varlığına,
senin için doğduğuma
kül olup düşmek için yollarına..." *
buradan

aslında birçok ezoterik ve felsefi gelenekte yalnızca bireyler arası duygusal ya da tensel bir bağ olarak değil, varoluşun kökenine yönelik bir özlem ve yeniden birleşme arayışı olarak ele alınır. bu bağlamda, özellikle platoncu düşünce ve gnostik kozmoloji, aşkı ilksel birliğe dönüş arzusunun bir tezahürü olarak görür.