depresyon

tam olarak bir depresyon hastasının da dediği gibi;
"i felt a funeral in my brain."

elini verince kolunu kaptırdığın psikolojik buhran hali. bundan birkaç ay önce, depresyonun içimden geçtiği uzun bir dönem yaşadım. ama ne yaşamak. adeta yaşamadım. tat, koku kaybı, nefret hissinin iliklere dağılışı, yüzde çökme, kilo kaybı, negatiflik çemberi vs. gibi ne kadar boktan şey varsa tüm vücutta toplandı. çıkıyım diyorsun, çıkamıyorsun. sanki 167 aylık senet imzalamışsın kendisiyle. sanki pezevenklerin elinde pavyona düşmüşsün. çıkamıyorsun.
tamam bunun sebepleri vardı elbette ama böyle de insan bitirilir mi yahu? sebepler biter mi? bitmedi ama bana bir gün, bir gamsızlık geldi. kendimi de yırtsam, her şey olacağına varır aydınlanması yaşadım ki yaşamasaydım şu an burada ben diye birisi olmazdı.
velhasıl, sebepler bitmiyor, bitmez. hiçbir şeyi gereğinden fazla kafaya takmamak gerekiyor.

bu aralar içinde olduğum durum sanırım, durduk yerde alınganlık alıyor beni

kesinlikle nutella yiyip battaniyeye sarılıp ağlamak değildir. her ufak üzüntüde depresyonda olduğunuzu iddia etmeyin lütfen, depresyonu gerçekten yaşayanlara inanmıyorlar sonra.

depresyondayken ilk bozulan ve en son düzelen uyku düzenidir.

yıllardır yaşıyorum dönem dönem zirveye çıkıyor. yetersizim, elim kolum gücüm hiçbir şeye yetmiyor. öfke doluyum. sevgiden uzağım. bütün güzel hislerden. gülmelerim yavan. kibarlıklarım sahte. zorlama. yorgunum. hiç olmadığı kadar yorgun ve bitik. insanları kendimden uzaklaştırdım. uzaklaştırıyorum. yalnızlaştırıyorum kendimi. ailemle konuşamıyorum. kimseyle konuşamıyorum. güvensizim. yaralarımı tek bir insana açacak mecalim yok. harcıyorum hayatımı. ama bilerek yapmıyorum.

kafan kopsa daha az zarar almış olursun. çokta ciddiye alınmayan önemli bir patolojidır. (sürekli olanı)

zihinsel acının, fiziksel acıyı hiç mi hiç aratmadığı psikolojik evre.

insanın girdikçe çıkası gelmiyor.

adam tarifini yazmış, yetmez demiş bir de söylemiş.

/ güzel bir masal anlat bir bayram günü mesela
birbirine girmiş saç sakal üstüm başım paramparça
gözlerim boş bakar bir şarkı başlar en sondan
saplanan tüm ihanetler arkamızdan el sallar
bana bilmediğim bir şey anlat /*

nasıl girdiğinizi tam olarak anlamadığınız ve çıkması çok zor olan zımbırtı. depresyondaysanız çokta nedenini sorgulamaya gerek yok çünkü gezegenin distopyaya dönüşmesi kocaman bir sebeptir.

bütün gününüzü mahveder , hatta ne günü yıllarınızı bile mahveder. bazılarının genetik olur işte en sıkıntılısı da budur.

işte depresyon budur mesela. yatağında saatlerce ağlamak değil. dışarıda hava güneşlidir ama içinde gölcük depremi yaşanır, üstüne bir de tsunami yersin. youtube'da dolanırsın ve birilerinin "çok mutlu" olduğunu görünce, ulan bu mutluluğun şifresi falan mı var, varsa versinler dersin ve onları it gibi kıskanırsın. dışarısı sislidir önüne göremezsin, ruhunda da tam daha beteridir. denizlerin en altı gibi zifiri karanlıktır ve hiçbir şey göremezsin.

kendini insan hissetmek istiyorsun, yaptıklarınla, paylaştıklarınla ve seni sen yapan şeylerle ben buradayım diyorsun ama senin burada olduğunu görmüyorlar, dinlemiyorlar, bilmiyorlar, hoş görmek, bilmek ve dinlemek zorunda değiller ama bazen de fark edin lan! illa intihar mı etmek lazım? akciğer kanseri mi olmak lazım?

ben de kendimde, geleceğimde, ruhumda şu an hiçbir şey göremiyorum işte. ağlamak istersin de ağlayamazsın ya, ama gözlerinden ağlayamazsın. ruhun ağlamanın her şeklini yaşar kanaya kanaya.

hoş uyanıkken de pek duymuyorsunuz. hem de hiçbiriniz. o yüzden bu yazıyı da zor yazdım. çünkü zordur canın yanarken en doğru kelimeleri, en doğru şekilde ifade edebilmek. aklına gelir ve yazarsın. samimi gelebilir sana ama ben daha acımın "a" harfinden dahi bahsedemedim. öyle bir şey bu depresyon işte. zaten bu hissi ne zaman hissetsen, asla içindekileri atamazsın. çünkü o kadar çoktur ki, ruhunun dayanabildiklerine hayret edersin.

bu da böyle boş, içimi döktüğüm ve okuyana birisine hiçbir şey katmayacak bir yazı oldu. merak edenlere bunun tanımını yapayım.

depresyon nedir? sana ilgi çekici tanım yapayım da akılda kalsın.

depresyon, harry potter olup voldermort'a karşı "ne yaparsan yap la bana ne!" diyerek acısına gömülmek ve sana faydası dokunmayanlara karşı bir tavırdır.

depresyon, batman olup gotham'a "defolup gidin ya da kendinizi kendiniz kurtarın. ben yokum lan!" diye isyan etmektir ama en çok kendine isyan etmektir. bu isyanı kimse bilmez, bilse de umurunda olmaz.

depresyon, örümcek adam olup "kahramanlık" yapmayı reddetmek ve kahraman olmayı asla istemeyecek kadar insanlara öfkedir.

depresyon, mustafa kemal atatürk olup sevr antlaşmasına bile "yeter lan! gidin başımdan!" edasıyla imza atarak gereksiz tüm kalabalıklardan kaçıştır.

depresyon, dünyayı kurtaran adam olup "bu dünyayı bu hale siz getirdiniz. siz kurtarın lan düdükler!" diyerek içindeki iyiliğe rağmen iyi olmayı reddetmektir.

depresyon, çözebileceğin bir şeydir. basit bir test sorusu gibi. çözsen, her şey bitecek ama bitince ne olacak? diyerek o soruyu inadına boş bırakmaktır ve kendine, topluma isyandır ve kendi sınırlarında bir ülke kurup, o ülkede tavrınla "ben varım!" demektir. kimsenin duymayacağını, duya da asla umursamayacağını bile bile mucize beklemektir.

depresyon, umutsuz olmak değildir. umutlu olmak için kendine güç, kendine dair bir motivasyon ve sonrasında kendisine gidecek bir yol, yapılacak bir iş ve sarılacak bir dal bulamamaktır.

tanım ; bu cümleleri yazdırabilecek kadar çok ruhsal acı verendir. bu satırlar neredeyse 4 yıl önce yazılmıştır. şu an bunları aştım dostlat merak etmeyin. hoş niye edesiniz o da ayrı dava..

kalbinin ağırlığını hissederek nefes almakmış yeni öğrendim.

sık sık majör olanıyla mücadele ettiğim berbat bir hastalıktır.

muzdarip olan varsa tecrübe aktarımı yapılır seve seve.

depresyon ve yeme bozukluğu birbirini takip ederek çok uzun süre kötü günler geçirdim. tam hayatım düzene girmişken pandemi çıktı.dayanmaya çalışıyorum.

eğer kronik ve ağırlaşmış depresyonun yoksa (hoş olsa da fark etmez) yapılabilecek birçok şeyle kontrol altına alınabilecek veya içinden çıkılabilecek bir rahatsızlıktır.
"sadece spor yapmak, düzenli uyku çekmek, sağlıklı beslenmek, sosyal ilişkiler kurmak kişiyi elbette depresyon ve demensten veya psikiyatrik hastalıklardan tam olarak kurtarmaz.
eğer psikolojik rahatsızlığı olan bir kişiysen psikolog, psikiyatrist desteği almaktan korkma. doktorunun yazdığı psikofarmaka ilaçlarını sakın kendi başına azaltıp arttırma. hiç bir şey yapamıyorsan hızlı yürüyüş yap, internete bağlanma süreni kısıtla, ne olursa olsun uyumaya çalış ve yediklerine ve içtiklerine dikkat et."
(bkz: kim korkar sosyal fobiden)

sonuçtur neden değil.değişmek gerek.

sanıldığı gibi abur cubur yiyip dizi izleyeyim gibi bir şey değil. ciddi şeylere yol açabiliyor ve bazı influencer arkadaşların önerdiği gibi akışına bırakmakla ya da onu kabullenip geçmesini beklemekle düzelmiyor. yardım alınması gerekiyorsa alınmalı ve bi an önce içinde çıkılması gereken durum.

bugün gittiğim kafa doktorunun tanı olarak koymamak için bayağı direnip başarılı olduğu; insanda hayattan keyif alamamak, hiçbir şey yapmak istememek, cinsel isteksizlik, hobilerini ters çevirip düz reddetmek gibi semptomlara neden olan ve olduğunda da benim gittiğim doktor gibi yapmayıp tanısının hastanın zütüne pardon kendine konulması gereken canını sildiğimin hastalığı.