depresyon

borderline ile birlikte hayatımın içine eden hastalık.

3-4 ay, a101’de kasiyer olarak çalışıp ev geçindirmeye çalışın, turp gibi olursunuz.

tadının tuzunun kalmadığı, gün gün aynı tatsızlığın yaşadığı boşluk duygusu. olayların ve kişilerin etkilediği anlık patlamalardan çok her gün tekrar eden bir durumdur. en kötüsü keyif aldığın ender şeyler bile artık yok olmuştur. değersizleşme, anlamsızlaşma ile birlikte sürekli mutsuz hissetmene neden olan rahatsızlık veren haller, darlanmalar başlar. önü alınmazsa kalıcı psikolojik rahatsızlara sebebiyet verir. yaşamaya çalışıyoruz ama zorlanıyoruz hastalığı işte. eskiden misafirdi şimdi aile üyesi gibi.

ruhun mum ışığında kendini idaresi

şu sıralar içinde bulunduğum durum. kayışı koparmadan atlatabilirim umarım yine.

bu başlık altında yazılanları okuyana kadar iyi olduğumu düşünüyordum.

hiçbir şey yapamayacak kadar güçsüz düşürür insanı. bütün gün mavi polar battaniyemin altındayım. markete gitmeye üşendiğim için çok defa aç yattığımı bilirim.
kabul ediyorum ben depresyonum. belki bir gün geçer. belki. geçmesi için hiçbir şey yapmayı düşünmüyorum. göreceğiz. uyumak, uzanmak güzel yine de. tatlı tarafları da var. olsun.

benim kuyularım var. bazılarına düştüm, bazıları da düşersem nasıl çıkarım düşünceleriyle meşgul ediyor aklımı. duam zemine. benim koyularım var. koyu siyah ve kopkoyu siyah. duam siyaha. günaydın.

depresyon, öyle bir şeydir ki... insanı kanser de eder, yükseltir de... önemli olan onu atlatamamak ve atlatmabilmektir. atlatan neyse de atlatamayanın vay haline! aldığı nefese lanet okur depresyondaki insan. tedavi olur ama işe yaramaz. ilaç kullanır ama sadece ilaçlara bağımlı olur... öyledir depresyon...

bugün tesadüfen bulunan günlüğümü okuyunca, 2016den beri böyle olduğumu, bi beş sene sonra da hâla aynı şeyleri hissedeceğimi kimseye anlatamayacağımı anladım.genel anlamda 5 senedir nasıl bu olanlara katlandığımı, içimdeki kinle nasıl devam edebildiğimi ve nasıl devam edebileceğimi bulamıyorum. bunları düşündükçe çileden çıkıyorum, kendimi durduramıyorum sahte duygularımı da. hiç bi sikin anlamı yok, ne var olmanın, ne yok olmanın, ne mutluluğun, ne de acının , öfkenin, zevkin, bi anlamı yok ve olamayacakta. her saniye intihar etmemek için kendimi avutmak çok büyük bi yük. kahkaha atarken aniden ağlayabiliyorum. hallettim kapandı dediğim her şeyi gün yüzüne sürekli çıkarıp kendime eziyet etmekten zevk alıyor gibi bi halim var. neden böyle hissediyorum anlamak istiyorum ama kabul etmek istemiyorum. her yaptığım davranış tekrar tekrar yıkılmamı tiksinmemi sağlıyor. hiç bir şeye ayak uydurup eşlik etmek hatta rüya görmek dâhi istemiyorum bundan sonra. rüya görmekten nefret ediyorum. her uyandığımda hissettiğim saçma sapan o boşluğa maruz kalmak, her şey bi gün yoluna girse bile mutlu olamayacağımı kanıtlıyor sanki bana hiç bir şey hiç kimse değişmeyecek. düşünmediğim düşünmek istemediğim her şeyi rüyamda görüyorum umrumda olsun olmasın herkesi. rüya bu alt tarafı takılmamak lazım diyen herkesi parçalamak istiyorum. he bir de geçmiş geçmişte kalmış olur öyle şeyler diyenleri o ayrı konu. rüya bu alt tarafı diyebileceğim kadar beni etkilemeseydi bu kadar basit olsaydı atlatmak yakınmazdım zaten mantıken. sonlanmayacak bi kısır döngü ve ardı arkası kesilmeyen nasihatler pes etmemi sağladı, diyorum fakat devam ediyor keşke elimden bi şey gelmesini sağlayabileceğim bi istek olsa içimde diyorum fakat yine devam ediyor sonu intihar mı oraya varır mıyım belli değil. aslında belli ama öyle işte.

9 farklı türü vardır. en kötüsü ise bipoların maniden çıkıp depresif döneme geçişteki türüdür. majör veya distimi bu türün yanında çerez kalır.

yüzmeyi bilmene rağmen boğulmak gibidir.

günümüz dünyasında herkesin hayatının bir (ya da birkaç) döneminde geçirdiği bir hastalık. kimi zaman birey depresyona girdiğini farketmez, daha doğrusu kabullenmez. kendiliğinden geçebileceği gibi tıbbi yardım da gerektirebilir. çok ciddi sorunlara yol açabilir. yüce psikoloji biliminden mutlaka destek alınmalıdır.

ömür tüketen.

hayatımızın bazı dönemlerinde girip çıktığımız şeydir.

düşünce ve karmaşanın vücut bulmuş halı

içinden ok gibi geçmekte olduğum ruh hali

sorun depresyon değil depresyona sebep olan şeyler. kimi insan depresyonunun kurtulması gereken bir hastalığı olduğuna fazla odaklanıyor. sanki depresyon bir baş ağrısıymış gibi yaklaşıyorlar. depresyon nedir ki sadece bir sonuç. buna sebep olan unsurları tespit edip halledebiliyorsan esas o zaman kurtulursun. durduk yere depresyon olmaz.

dışarıdan göründüğü gibi olmayan, ekseriyetin sandığı gibi; ağlama krizleri, her şeyden nefret etme, dışa kapanma vs gibi zuhur etmek zorunda olmayan şey. en güzel tanımını feyyaz yiğit yapmış olabilir.

8-9 senedir kendimi iyi hissetmiyorum
sıkıntılarım iyice arttığında yakın bi' arkadaşımı aradım
dedim ki "bana bak, kendimi 8-9 senedir iyi hissetmiyorum"
bi' kızdı parladı, olduğu yerden sıçradı tahmin ediyorum
dedi ki "çabuk kalk buraya gel"
dedim "tabi ki gelirim fakat çabucak gelemem"
"çünkü biliyorsun, 8-9 senedir kendimi iyi hissetmiyorum"
"olsun" dedi "geç de olsa gel yanıma"
ağır ağır, yavaş yavaş gittim
dedim ki "evet, işte karşındayım"
"neyin var?" dedi bana
dedim "söyledim ya, 8-9 senedir kendimi iyi hissetmiyorum"
"o hâlde" dedi "sana ne yapacağımız belli"
mutfağa gitti, çekmeceden satır aldı
aldığı satırı babaannesinin tülbentine sardı
sonra üzerine çiğ et koydu, bana verdi
"ne yapayım bunları?" dedim
dedi "git bunu böylece yastığının altına koy"
"evdeki bütün pencereleri aç, sonra ne yapıyo'san yap geçer"
"emin misin?" diye sordum
"eminim" dedi
"bana bak" dedim "ben kendimi 8-9 senedir iyi hissetmiyorum"
"bu nasıl geçirebilir bu sıkıntıyı?"
"bilmiyorum" dedi "ben hep böyle yapıyorum"
"sıkıntılı insanlara da bunu tavsiye ediyorum"
teşekkür ettim ve yanından ayrıldım

8-9 senedir kendimi ıyi hissetmiyorum