günün şiiri

şekerim çıkmış diyorlar, külliyen yalan..
tadı damağımda kaldı sadece birkaç aşkın
ve sevdiğim kadının ten tadı, hepsi bundan.
çok sigara içiyorsun cemal “diyorlar.
oda yalan!
ben hayallerimi dumanlı kuruyorum.
he birde çok çay içtiğimi söyleyenler var.
ne diyeyim.
ah be kadınım sen söylenenlere inanma!
ben senin o kekremsi ter kokunda uyurum her gece.
her gece sıcaklığındır bana sobaya atılan bir odunun ısısı.
ben seni bahara aldanmış erik ağacı kadar
utangaç severim haberinde olsun.
bana “şiirlerin neden mısır çarşısı gibi kalabalık ” diyorlar.
senden canım hepsi, senin yüzünden
bende tarçın, sende ıhlamur kokusu.

(bkz: cemal süreya)

…
düşünmedim ne başını
ne sonunu
düşünmedim ne kendimi
ne de senin kim olduğunu
yalnız
senin için çok güzel rüyalar gördüm
uyandım
karşımda seni buldum
dosttan daha dost
güzelden daha başka içimden sevindim
içimden sevdim
içimden.

(bkz: asaf halet çelebi)
(bkz: içimden)

rahmetli kenan ışık'ın sesinden annabel lee.

altay kengerin sesinden ah muhsin ünlü'nün hatırlat da haziranın sonunda çocukluğumu yakalım
https://youtu.be/0mırdqswcog?si=5-w2b12fluısafn0

bir adın kalmalı geriye
bütün kırılmış şeylerin nihayetinde
aynaların ardında sır
yalnızlığın peşinde kuvvet
evet nihayet
bir adın kalmalı geriye
bir de o kahreden gurbet
beni affet
kaybetmek için erken, sevmek için çok geç

-kuzen-

yoldaşa selam
kuzenini seveyim

solcunu, lucini, trolünü
kurduğun düzeni seveyim

yeter yeter yetti gari
kalbimiz seninle be mari

solcunu, lucini, trolünü
kurduğun düzeni seveyim

âşık erol ergani'den

her allah'in gunu kavga, agliyodu sol freym
nolursun dur de buna, be yoldas gozunu seveyim,
anlamiyom muhabbeti, ulan zaten ne bileyim,
opun barisin hadi, dalasmayin be gulum...

entry giriyorum, gozlerim kapali,
nice kufur duyuyorum, kulaklarim kapali,
etmedi babam bile, takdir benim cabami,
opun barisin hadi, dalasmayin be gulum...

suan kavgali olduklarim, eskiden begenirdi,
suan nefret ettiklerim, eskiden sevenimdi,
anlamadim gitti valla, nedir cektigim zulum,
opun barisin hadi, dalasmayin be gulum...

uyaniyom her sabah, nickaltimda 1000 kufur,
zaten kufur olmadan, gecmiyor ki 1 gunum,
kimi paylasir turku, kimi de asagilar kurdu,
abi banane irkinizdan, dalasmayin be gulum...

herkes severdi, 1 gun, seytan oldu lusifir,
eskiden 5'tin ama, lucy, sana da 1 sifir,
melissa p harun, bunu da soyliyim yani,
barisin artik be abi, dalasmayin be gulum...

derler cok kotu yazar, soyleyince ne care,
kimi der kotu yazar, hayatsizdir bu fare,
eskiden babyface'dim, ulan geldim ne hale,
barisin artik be abi, dalasmayin be gulum.

sadece bir söz bırakmak istiyorum.
çokta güzel söylemiş neşet ertaş; “sana değer veren insan, kendini asla seni kaybedecek duruma sokmaz.”

"bu vapuru kaçırırsam beni belki de cinnet basar
belki kanser olurum bu yıl sınıfta kalırsam
nöbette uyursam eğer kitaplarımı yakarlar
etimde şirpençe çıkar bu kızı alamazsam
bu işi bitiremezsem şehirden beni kovarlar
izin kağıdım yanar konuşacak olursam
bu senet bankalar kapanmadan
ruhumun rengini kapatmayacak olursa
ölür kuyuya düşen çocuk
çocuğun mercan saati çatlar mutlaka
koşup haber vermeliyim
yetkili memura
bahar geliyor, ilerliyor yeminler
alnımı kapıp getirmeliyim
denizi karşılamaya
kırlangıcın kanadındaki kezzap
leylakta sıkışan buhar için
nabzımı bulmalıyım nerede bulacaksam
nabzımı çünkü ben kasadan fiş alarak
yağmuru, selvileri zor durumda bıraktım
benim yongalarımdan yapıldı bu çelenkler
ben papatyaları şımartmadım diye oldu
mata hari'ler casus, al capone'lar gangster
inmem gerek gözbebeklerimin altına
beynimin ortasına büzülmeliyim
genşeyip kımıldayabilirim oradan sonra
dum di dum
duridum dubida
kendi kalbimle zamanım arasındaki sarkaç
püskürtüyor beni dünyaya
bırakıyorum zerreciklerime kadar emsin beni
atlantik ve pasifik ve beş kıta
koşmam gerek
yetişmem gerek yazgıma
tutmam gerek, sormam gerek, bilmem gerek
esenlemem, kargışlamam, irkitmem gerek niçin
niçin, niçin, niçin
kuyuya düşen çocuk niçin ölmesin"

ismet özel-jazz

gunun siiri diye 1 sey yoktur. cunku bugun daha siir yazilmamistir. evet.

gün gelir...
iç oğlanlar padişah olur...
hırsızlar zengin...
metresler eş...
eşekler adam olur...
odundan kapı, taştan saray olur...
gün gelir...
kezbanlar destan...
onları destan yapanlar mestan olur...
gün gelir...
hadsizlik özgüven...
saygı yalan...
sevgi ise dolan olur....
gün gelir...
çivisi çıkar dünyanın...
konuşamayanlar hatip...
şifa veremeyenler tabip...
yazamayanlar kâtip olur...
ama yine öyle bir gün gelir ki...
işler ters döner
verenler alır, gidenler uslanır, dönenler yalvarır...
merdiveni koşarak çıkanların gün gelir ayağı takılır...
sevgisini vermeyen gün gelir kimsesiz kalır...
aldatan, bir gün sadakat için...
çalan, bir gün adalet için...
döven, bir gün şefkat için yalvarır...
‘piyon’ deyip geçme, gün gelir şâh olur....
şâha da fazla güvenme…
gün gelir mat olur.
gün gelir koministler kapitalist,
mücahitler müteahhit,olur...
gün gelir, yalancılar dürüstlük,
ahlaksızlar,ahlâk,
hak yiyenler adalet,
zalimler merhamet dersi veren hoca olur...
oluruna bırak her şeyi bak neler neler olur...
bahar biter kış olur.
gün biter gece olur.
söz biter sükût olur.
zenginlerde metelik,
güzellerde cemâl,
güçlülerde kuvvet kalmaz olur...
hayaller kaybolur...
ümitler yok olur...
hayat bazen
boş olur, saçma olur,
çekilmez olur, yalan olur...
gün gelir ki sen bakmazken herşey hallolur...
ve
öyle bir gün gelir ki:
hayat biter son olur...
gün artık gelmez olur...

bir garip ölmüş diyeler
üç günden sonra duyalar
soğuk su ile yuyalar
şöyle garip bencileyin.

''yürü bire hızır paşa
senin de çarkın kırılır
güvendiğin padişahın
o da bir gün devrilir

nemrut gibi anka n'oldu
bir sinek havale oldu
davamız mahşere kaldı
yarın bu senden sorulur

şah'ı sevmek suç mu bana
kem bildirdin beni han'a
can için yalvarmam sana
şehinşah bana darılır

hafid-i pelgamber'im has
gel yezid hüseyn'imi kes
mansur'um beni dara as
ben ölünce il durulur

ben musa'yım sen firavun
ikrarsız şeytan-ı lain
üçüncü ölmem bu hain
pir sultan ölür, dirilir''

evleri yüksek kurdular
önlerinde uzun balkon
sular aşağıda kaldı
aşağda kaldı ağaçlar
evleri yüksek kurdular
on bin basamak merdiven
bakışlar uzakta kaldı
uzakta kaldı dostluklar
evleri yüksek kurdular
cama, betona boğdular
usumuzdaydı unuttuk
topraklar uzakta kaldı
toprağa bağlı olanlar
gülten akın

mutsuzlukdan söz etmek istiyorum
dikey ve yatay mutsuzluktan
mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun
sevgim acıyor

biz giz dolu bir şey yaşadık
onlarda orada yaşadılar
bir dağın çarpıklığını
bir sevinç sanarak

en başta mutsuzluk elbet
kasaba meyhanesi gibi
kahkahası gün ışığına vurup da
öteden beri yansımayan
yani birinin solgun bir gülden kaptığı frengi
öbürünün bir kadından aldığı verem
bütün işhanlarının tarihçesi
sevgim acıyor

yazık sevgime diyor birisi
güzel gözlü bir çocuğun bile
o kadar korunmuş bir yazı yoktu
ne denmelidir bilemiyorum
sevgim acıyor
gemiler gene gelip gidiyor
dağlar kararıp aydınlanacaklar
ve o kadar

tavrım bir çok şeyi bulup coşmaktır
sonbahar geldi hüzün
ilkbahar geldi kara hüzün
ey en akıllı kişisi dünyanın
bazen yaz ortasında gündüzün
sevgim acıyor
kimi sevsem
kim beni sevse

eylül toparlandı gitti işte
ekim filanda gider bu gidişle
tarihe gömülen koca koca atlar
tarihe gömülür o kadar

sızlanma
.


söylenmedik ne kaldı ki
ne diyorum ben
bahsediyorum
yaşamaktan
ölmekten
aşktan
ve
özlemekten

şiirim
yorgun kelime yığınları
unutulmuş binlercesinin
tekranın tekrarı
öyleyse
hatırlanmıyorsa eğer
söylenmiş sayılır mı

saymayanlar
dinlesin

şiir
nereye gidilir bilmediğim
bir durakta
beklediğimdir
orada
dilime dolanmış
sarmaşıktır
o

o
bir göz kırpışı mesafede
geçen günlerin
gecesine mihmandar
manidar dudak kıvrımlarına
kazılmış mezar

susar

ölüler hep susar
ben
konuşuyorum
neden
söylenmedik ne kaldı ki
ne diyorum ben
bahsediyorum
yaşamaktan
ölmekten
aşktan
ve
özlemekten

söz uçar yazı kalır
da
hatırlanmıyorsa eğer
söylenmiş sayılır mı

sayılı zamanlardan geçen
sayısız insan
öldüğü için
sadece
yaşamış sayılır mı