günün şiiri

uzaktan seviyorum seni
kokunu alamadan,
boynuna sarılamadan
yüzüne dokunamadan
sadece seviyorum

öyle uzaktan seviyorum seni
elini tutmadan
yüreğine dokunmadan
gözlerinde dalıp dalıp gitmeden
şu üç günlük sevdalara inat
serserice değil adam gibi seviyorum
öyle uzaktan seviyorum seni
yanaklarına sızan iki damla yaşını silmeden
en çılgın kahkahalarına ortak olmadan
en sevdiğin şarkıyı beraber mırıldanmadan
öyle uzaktan seviyorum seni
kırmadan
dökmeden
parçalamadan
üzmeden
ağlatmadan uzaktan seviyorum
öyle uzaktan seviyorum seni;
sana söylemek istediğim her kelimeyi
dilimde parçalayarak seviyorum
damla damla dökülürken kelimelerim
masum beyaz bir kağıtta seviyorum.

çok manalı sevginin mesafeyi de kabul ettiği bir gerçek..

"açılmış sarmaşık gülleri
kokularıyla baygın
en görkemli saatinde yıldız alacasının
gizli bir yılan gibi yuvalanmış
içimde keder
uzak bir telefonda ağlayan
yağmurlu genç kadın"

attila ilhan - ayrılık sevdaya dahil

ağıt

bir ağıt adıyorum bugün,
kimsesiz bıraktığın kalplere,
uykusuz bıraktığın gözlere,
ve kendime.

bir ağıt adıyorum bugün,
yalnızlığın içindeki çaresizlere,
aydınlığın içindeki korkak zihinlere,
ve kendime.

ve bir ağıt daha adıyorum bu sefer sana,
ama bugün kendimi bırakıyorum kollarına,
ama bugün kendimi doluyorum boynuma,
sen boğdun beni, ben alıyorum canımı ama.

e

hey dünya baksana bana bir dakika ,
kirleniyorsun sen her geçen saniyede ,
akıyor durmadan her yerinden yalan ,
saf ve masum kalmak çok zor seninle,
çocuk kalmak, kirlenmeden yaşamak ,
seninle çok zor yalan dünya...

ormanci

neden bana sormuyorsun
ne zamandır bekliyorum
yoldan aşağı patlayan silah sesleri ile seni bekliyorum.

lhasa de sela

dokunulmasada görülmesede kalpte yer verilir bazısına nedensiz sen aklım ve kalbim arasında kalmış en güzel çaresizliğimsin gerçi aklıma bile gelmiyorsun artık o kadar kalbimdesin ki
sevmek ne uzun kelime...

sahi uzaklar nasıl?
ne kadar daha kararlısın gelmemeye?
beklemek bir yana,
canın yanarken gülümsemeyi nasıl öğrendin?
alışmak yoruyor insanı.
alışmak istemiyorum!
iyisi mi,
sen beni uzaklara götür...
özlemek ölümün diğer adı değil mi ?
özlüyorum.

bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu. hep böyle mi bu?
bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum,
kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer. kafatasımın içini, bir küçük huzur adına
aynalarla kaplattım, ölü benim kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden! paniğini kukla yapmış
hasta bir çocuğum ben. oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.
niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına
niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?
“öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna” bir çocuk demiş.

anılar defterinde gül yaprağı

anılar defterinde gül yaprağı
gibi unutuldum kurudum
başıma düştü sevda ağı
bir başıma tenhalarda kahroldum
sen kim bilir rüzgârlı eteklerinle
kim bilir hangi iklimdesin, ben
sensiz bu sessizlikle
deliler gibiyim sensiz
bu sessizlikle

ayrılıkla başım belada
gözlerini çevir gözlerime
yoksa sensiz bu sessizlikle
deliler gibiyim
sensiz bu sensizlikle


cahit zarifoğlu

güvercinler uçuruyorum
hiç tanımadığım insanlara yüreğimden.
tutacaksın biliyorum
sana uzattığım ellerimden.
bugün yine çok güzelsin hayat,
her şeye rağmen...

nazım hikmet

selam oza!, andrey voznesenski

evde, geceleyin
ya da uzakta bir yerde, neresi olursa olsun,
havlarken köpekler,yalarken kendi göz yaşlarını
senin soluğundur duyduğum ses.
selam oza!
nasıl bilebilirdim, sinik ve gülünç
bir kişi gibi, ürkerek giren bir göle,
gerçekte korku olduğunu aşkın, söyle?
selam oza!
ne korkunç, bir başına düşünmek şimdi seni?
daha da korkunç,bir başına değilsen oysa:
şeytan öylesine doyumsuz bir güzellik vermiş ki sana.
selam oza! ey – insanlar, lokomotifler, mikroplar
gerin kanatlarınızı elinizden geldiğince ona.
harcatmam onun, dokundurtmam kılına.
selam oza!
yaşam bir bitki değilse aslında,
neden dilimliyor, parçalıyor insanlar onu
selam oza!
ne acı bu denli geç rastlamak sana
ve böylesine erken ayrı kalmak sonunda.
karşıtlar getiriliyor bir araya
bırak çekeyim kahrını ve acını kendime
çünkü acılı kutbuyum mıknatısın ben,
sense sevinçli.
dilerim sonuna dek kalırsın öyle.
dilerim hiç bilmezsin ne denli hüzünlüyüm.
inan, kendimle üzmeyeceğim seni.
inan, ders olamayacak sana ölümüm.
inan, yük olmayacağım sana yaşamımla.
selam oza, dilerim ışıl ışıl kalırsın hep
bir sokak fenerinden sızan bir ışık gibi.
suçlayamam bırakıp gittiğin için beni.
şükür ki girdin yaşamıma.
selam oza!