günün şiiri

yanlış yolun karanlığından
kandırıp ateşli sözlerimle
alçalmış ruhunu kurtardığımda
derinden acı çekerek
seni saran utancı,
lanetledin pişmanlık içinde.
unutkan yüreğini
cezalandırmak için anılarla
benden önce olup biteni
anlatırken bana bir bir
aniden yüzünü kapadın ellerinle
ruhunda başlayan isyanla
utançla ve dehşet içinde sarsılarak
gözyaşlarına boğuldun.

*

içimizdeki uzaydır aşk,

aşağı! daha çok aşağı baktığımızda

sallan yuvarlan bedenim,

pijamalarını giy, aya çükünü göster!

-derman iskender över

yaşasın cumhuriyet
çünkü sünnet değil farzdır cumhuriyet..
(bkz: can yücel)

diyelim ki,
biz öldük, siz kaldınız.
diyelim ki,
kurudu ormanlar, nehirler, yuvalarında kuşlar.
diyelim ki,
ateş olup küller üfürdünüz memlekete.
baktınız,
kalmamış yakacak tek bir ağaç,
sönmeyen ocak,
akacak tek damla gözyaşı.
sonra..?
geçip ortasına ölümün düğün mü kuracaksınız..?
diyelim ki kurdunuz,
külden ağaçlar,
uçmayan kuşlar,
ağıtlar,
bu ziftli yaslar sarmışken toprağı
mutlu mu olacaksınız..?
bize nasip bunca kalp ağrısından
size tatlı huzurlar kalır mı dersiniz..?

yazık..!!!

davaya ibadet diye diye, toprağına ihanet edensiniz.
lakin unutmaz toprak..!!!
bakın göreceksiniz..
yakan,
yıkan,
bozan,
ölüm saçan ellerinizden ayırmayın gözünüzü.
onlar boğacak sizi.
yavaş ve acı içinde kesilecek nefesiniz,
henüz gelmeden eceliniz.....
yaktığınız can kadar yanacaksınız…

"neler yapmadık şu vatan için!
kimimiz öldük,
kimimiz nutuk söyledik."

-orhan veli

bilsen nasıl üşüyorum
al şu ellerimi ısıt biraz
ya da al götür bu soğukları
bu yağmurları...

görmüyor musun, beni öldürecekler artık
beni öldürecekler diyorum sana
geçmiş gelecek bütün yıllarım
bütün umutlarım senin olsun al
beni bu karanlık denizlerde bırakma

ümit yaşar oğuzcan

“sevgilim ben şimdi büyük bir kentte seni düşünmekteyim
elimde uçuk mavi bir kalem cebimde iki paket sigara
hayatımız geçiyor gözlerimin önünden
çıkıp gitmelerimiz, su içmelerimiz, öpüştüklerimiz
ağlarım aklıma geldikçe gülüştüklerimiz.
çiçekler, çiçekler, su verdim bu sabah çiçeklere
o gülün yüzü gülmüyor sensiz
o köklensin diye pencerede suya koyduğun devetabanı
hepten hüzünlü bu günlerde”
cemal süreya...

vıcık vıcık vıcık,
vıcık vıcık;
cık.
vıcık vıcık...

adam yaşama sevinci içinde masaya anahtarlarını koydu
bakır kaseye çiçekleri koydu
sütünü, yumurtasını koydu
pencereden gelen ışığı koydu

bisiklet sesini, çıkrık sesini
ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu adam masaya
aklında olup bitenleri koydu
ne yapmak istiyordu hayatta işte onu koydu

kimi seviyordu, kimi sevmiyordu
adam masaya onları da koydu
üç kere üç dokuz ederdi
adam koydu masaya dokuzu

pencere yanındaydı, gökyüzü yanında
uzandı masaya sonsuzu koydu
bir bira içmek istiyordu kaç gündür
masaya biranın dökülüşünü koydu

uykusunu koydu, uyanıklığını koydu
tokluğunu, açlığını koydu
masa da masaymış ha
bana mısın demedi bu kadar yüke

bir iki sallandı durdu
adam ha babam koyuyordu

(bkz: edip cansever)

haushang ebtehaj - geri dönmeyecek gidenler

ölen eşine yazılmış.

"bir sarı yaprak gibi düştü gönlüm yolunaaa,
buğulu gözlerimdeeeen geçmediğin gün-olmazi
benim kadar titremez hiçbir yiğit oğlunaa,
hiçbir ana, kızına bu kadar düşkün olmaz"

bin fersahtan duyarım kimle gülüştüğünü,
alnından öz kardeşin öpse ben irkilirim,
değil yalnız ardına kimlerin düştüğünü,
kimlerin rüyasına girdiğini bilirim!

diyorum ki
toplasak tası tarağı
kapatsak telefondaki tüm hesapları
hiç kimsenin bilmediği bir köye yerleşsek.
yolları tozlu
evleri gecekondulu
küçük bir bahçesi
bahçesinde köpeği
yemişler dikelim fidandan
biraz da domates falan
aksam erken yatıp
sabah ezanıyla uyansak
ilk önce bahçeye inip
çiğ düşmüş biberleri toplasak
ağaçları sulayıp feslegenleri okşasak
ayagımız topraga bassa
gelen geçenle selamlaşsak.
etrafımızda kuş sesleriyle
balkonda bir kahvaltı
kahvaltıda tereyağlı köy yumurtası
sokakta top oynayan birkaç çocuk
çocuk seslerine karışan sokak satıcıları.
ikindi vakitlerinde asma çardagı altında
komşularla semaverde çay sefası
çilek kokusu getıren meltem esintileri ve
kucaklaşan gönül sohbetleri..
akşam olunca çeksek perdeleri
sobayı yakıp kestane atsak
kıvrılıp miskin bir kedi gibi yerdeki mindere
iliklerimize kadar uykuya dalsak.
diyorum ki gitsek buralardan
ardımızda lüzumsuz telaşlar
heybemizde yeni huzur.
tek derdimiz yumurtlamayan tavuk
çürümüş domates
çiçeğine dolu vurmuş kiraz olsa
ne trafik gürültüsü
ne bir yere yetişme arzusu
tüm bu kargaşayı şehirlere bıraksak
ağrıyan başımızı,
yorgun ayaklarımızı alıp
kirlenmiş ruhumuzla
yola koyulsak..
diyorum ki
gitsek buralardan
ne varsa bizi yaşamaktan alıkoyan
arkamızda bıraksak..

inan durak taş

seni bulmaktan önce aramak isterim.
seni sevmekten önce anlamak isterim.
seni bir yaşam boyu bitirmek değil de,
sana hep, hep yeniden başlamak isterim.

özdemir asaf

her şiirine ayrı bir bayılıyorum. bana çok şey hissettiriyorlar. hepsi kalbimde bir sıcaklığa sebep oluyor...

onu kırmış olmalı yaşamında birisi… dinlendikçe, susması, düşündükçe susması… tek başına iki kişi olmuş kendisiyle gölgesi…

söylenmiyor çok şey, susmadan…

tek kişilik miydi bu şehir, sen gidince bomboş kaldı.

insan parasını kaybedince fakir, özgürlüğünü kaybedince esir, aşkını kaybedince şair olurmuş.
özdemir asaf