insanın yaşlandığını anladığı anlar

hayatımda bir kaç ölüm tehlikesi geçirdim açıkçası en çok o tehlikeden kurtulunca yaşadığımı o tehlike anında hissettim.

geçen gün eski öğrencilerimden birinin storysine maşallah çiçeğime diye nazar boncuklu bir cevap gönderdim. sonra dedim ki, anne?

bazen dünyanın sesini kısasım geliyor.

alkollü gecenin ertesi günü eğer yapacak önemli bir işim yoksa uyandığım gibi içmeye devam ederdim önceleri. bu yaz tekrar alkole başladıktan sonra fark ettim ki artık midem genç değil. mideniz müsade ettiği kadar yaşayabiliyorsunuz bazı şeyleri. bir de 33 olmak nedir ya.

90lı yıllarda doğmuş olduğum gerçeğiyle yüzleştiğim an, ulan ne yaşlandık be

-kesinlikle üniversiteye yeni başlamış insanları görmek.. o hayat enerjisi, o cıvıl cıvıl olmak hele hayalleri olan o amfilerde ki profiller..

- büyüyen çocuklar.. yani benden küçük kuzenlerim üniversite/lise sınavına falan giriyor..hayır ister istemez kabulleniyorsun zamana yenilmeye başladığını..

- en önemlisi bence '' biri yok mu? ne zaman evleneceksin ? yaşın geldi geçiyor vb'' sorular.. istemesende olgunlaştığını bağırıyor suratına..


ben evde kokacağım teyzecim. evlenmeyi düşünmüyorum. annem 1 lt kavanoza turşu diye kuracak beni.

salıncakta istediğim kadar sallanamamak. insanların bakışlarını her ne kadar umursamamaya çalışsam da küçük çocuklar sıra beklediği için inmek zorunda kalıyorum. önceden olsa" inmiycem daha yeni bindim" derdim.

çok yüksek sesle dinlenen müziği, artık kafasının kaldıramadığını farkettiği andır.

çoğu şeyden sıkılmaya başlamak ve tahammül seviyenin azalması.

artık kimseye laf anlatmak istememek. anladıysa anladı anlamadıysa umrum dışı.

buraya bir yaşlılık belirtini yazmaktan gocunduğun an.

arkadaşlarımı geçtim, küçüklüğünde peşimde fıtıfıtı gezen kuzenlerimin bile evlenip çoluk çocuk yapmaya başlaması bir tık anlamamı sağlıyor. bu arada yaşlı da değilim baya gencim ama sanırım küçükken voaa diyerek şaşırdığım yaşlardayım, o zaman çok büyüktü ama şimdi hala 17 yaşındaymışım gibi geliyor, tabi gerçekler yüzüme vurulana kadar.

gerçek problemler. sürekli düşündüğüm bir sorun oluyor. onlara mütemadiyen çözümler bulmaya ya da başka konularda planlama yapmaya çalışıyorum. önceden böyle kontrol etmeye çalıştığım sorunlar yoktu.

t: yazarların, yaşlı hissettiği anları derlediği başlık.

insan; şaşırmayı bıraktığı an, yaşlanmaya başlamıştır diyordu, sofie'nin dünyası adlı felsefik romanda.

bu* anlatılanlar yaşlanmak değil de, yaş almakla alakalı tanımlar. dedem hiç yaşlanmadı mesela. hiç çocukluğunu kaybetmedi. öldü gitti, onu, gülüşüyle hatırladık hep. şen şakrak, hayat dolu. içi hiç geçmedi. sabah erkenden kalktı, yürüyüşünü yaptı. dengeli ve sağlıklı beslendi. yerine göre büyük meselelerle uğraştı, bir gecede battı. saçları ağardı... daha neleeeer neler ... ama yaşlanmadı, çökmedi hiç. içiniz geçmiş sizin dediği oldu zaman zaman. ya yaşlandığını hissetmedi ya da tam tersi hissettirmedi. dolayısıyla yaşlandığını hissetmek değil bu anlatılanlar bana göre: içimizin geçmesi.

ha yaş almak, yaşlanmak olmuyor mu halych? derseniz, olmuyor, evet. insan yaş aldıkça, büyüdükçe, biraz daha olgunlaşıyor, eskiden heyecanla tepki verdiği olaylara zamanla tepki vermemeye başlıyor. doğal olarak yaşlanmak, ruhsal anlamda şaşırma eyleminin bittiği yerde gerçekleşir. insanda heyecan, merak ve yeni şeyler öğrenme isteğinin var olması durumunda ise gençlik hissi, sürer gider. birey, etrafı umursamaz.

işte bu gerçekleşmişse yaşlanma, yaştan bağımsız gerçekleşmiş demektir. ben de kendimi, yaşam enerjim çöktüğünde yaşlı hissediyorum. daha sonra toparlanmak adına, başta annem ve anneannem olmak üzere keyifli insanlarla iletişime geçiyorum. özellikle anneannem, hatta kuzenimin anneannesi, yaşlanmanın karşısında bir at kanı gibi dimdik dururlar hala. eşleriyle ne kadar da uyumlularmış meğer birbirlerine..

özetle; cıvıl cıvıl kızlar, sen şakrak oğlanlar görmek, salıncağa binememek, koşup eğlenememek gibi özellikler, yaşlandığımı hissettirmiyor bana. daha çok adrenalin oranımın düştüğünü hissettiğim an, bi durup kendime heyy diyorum. heyy kendine gel. zamana uy ve kalk, koş. bu adrenalin oranı ölçülebilir mi derseniz? evet, elbette ölçülebilir. lunaparklar bunun için var. sonra aquaparklar....
bunlardan sıyrılanlar için ekstrem sporlarbir numara. kendi adrenalin oranınız ölçeğinde. ha bir de çağı yakalamak önemli. nerede ne çıkmış, ne popülermiş, yeni hitler neler?, yeni nesli zorlamadan ve yaşından beklenenin aksi abuklukta hareket etmeden kendi stilinde bir tavır ve sosyal medya trendlerini bilmek gerekiyor, şahsi görüşüm. gözlemlerim hep bu yönde...
ipin ucunu bi kaçırırsanız, yakalayamazsınız mazallah.

asansör kullanmak.

çocuklarının büyüdüğünü gördüğü fark ettiği anlar. benimse bugün..

fotoğraflar efendim bugün ormana gittik yürüyüş gezi derken yine bir arkeolog biyolog ziraat mühendisi bir araştırmacı olarak gezdiğim dağlarda fotoğraflarım çekilmiş ve ben puu yaşlanmışız ya. ben hala 2010 lardayım sanıyorum. hatta iki binlerde . bakın bu dramdır.

2003'lülerin bile 20 yaşadığını görmek.

sevdiğim sanatçıların yaşlandığını görmek.

saçların beyazlaması, kuzenlerin büyümesi, yeğenlerin olması, unutkanlık, fiziksel yorgunluk.