insanın yaşlandığını anladığı anlar

alnimin hafif acilmasi.

dünden kalan bayat ekmekleri ben yerim dediğim andir.
eskiden babam yerdi, ne ara yaşlandım ben ya.

kimsenin yardıma gelmeyeceğini anladığı andır.

(bkz: hayatta tek tabanca olmak)

yaşlandım yoruldum gayrı dediği o an.

geleceğe dair, insanlardan bir beklentim kalmadığı andır. o an geçmiş midir? sanırım artık dönüşü yoktur.

bencil olmak.

eskiden, herkese yardım etmeye çalışan/ insanların dertlerini çözüme ulaştırmadan kendi hayatına odaklanmayan bir insandım ve yaptığım iyiliklerden zevk alırdım. şu an odağım sadece kendimim. bunu yazarken de gram utanmıyorum. kimsenin kurtarıcısı olmak için dünyaya getirilmedim, olamam da. birinin hayatını düzeltmesi adına desteği olmak, gösterildiği kadar kolay değil, bu bir patolojidir.

her insan, riyakardır ve çabanız bir gün mutlaka sonuçsuz kalır. bu dünyada, kimsenin diğerine vicdanen duyduğu sorumluluk yok. ne kadar acı değil mi? kendi menfaati uğruna, verdiğiniz emeği anında çar-çöp edebilen insanlar için; hayatınızdan çalmaya gerek olduğu kanısında değilim. sanırım baş rol olmayı öğrendim - baş rolü destekleyen figürandansa. herkes, kendi hayatının başrolüdür. minimum bencillik, bir koruma kalkanıdır. herkesin, kendisini başkasına kullandırtmayacak kadar sağlıklı şekilde sevmesi gerekiyor. o izini bir kez verirseniz, bir daha önünü kesemezsiniz. herkes ruh emici şeklinde ortada geziyor.

sade sodayı severek içiyorum.
gece bol alkollü cin düğünü yaparsam diğer gün kendime gelemiyorum.
saçlarım beyazladı.
sakallarımda beyazlar çıkmaya başladı.
arabayı yavaş kullanıyorum.
yüksek ses müziğe ve kalabalığa tahammülüm azaldı.

vasiyetimdir, ölürsem dik gömün beni. yatmayı sevmiyorum.

yaşlılık belirtileri mi olgunluk belirtileri mi bilemem.
sade sodayı ve yeşil çayı severek içiyorum. geç yatsam da erken kalkıyorum. telefonla daha az ilgileniyorum. çok çabuk yoruluyorum dışarı çıkmak istemiyorum. saçlarım beyazlaşıyor. geçmişimi gençliğimi özlüyorum. hastaneden çıkmıyorum ev eczaneye döndü. *)

geçen hafta berberde traş olurken fark ettim. yan koltukta traş olan bebe babasından izin aldı ve kuyruk bırakmaya başladı saçın arkasında. bir tuhaf oldum. lan dedim kendi kendime içimden. derinden bir lan.

neden tuhaf oldum? 90'lı yıllarda çocukluğunu yaşamış kişiler iyi bilir saç kuyruğu modaydı çocuklar arasında. 2002 dünya kupasına kadar gitmişti kuyruk furyası.

kuyruk saç modelinin çocuklar arasında popüler olmasının tek sebebi (bkz: roberto baggio) denilen müthiş italyan futbolcuydu. ben de bırakmıştım kuyruk. karşı komşumuz emre, bakkal mehmet'in oğlu halil... ne topçuydun be baggio... yaş geçti bırakamayız artık kuyruk falan.

socrates zehirlenerek
niedtsche halüsinasyonla
baggio ise ayakta öldü...

clark ise berber koltuğunda öldü...

kutsal at kuyruğu.

asansör bozulduğu andır. o iki kat merdiven meğer ne kadar uzun bi yolmuş dedirtir. soluk soluğa eve atarsın kendini ve nefesinin düzene girmesi bi 10 dakika sürer.

benimle aynı yaşta olan bir arkadaşım, '16 yıl önce' notuyla, 20'li yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim bir fotoğrafını paylaşmış. ilk anda idrak edemedim, kendi kendime "oğlum biz 16 yıl önce 10 yaşında falan değil miydik? bu ne ya?" derken acı gerçeği basit bir matematik hesabı ile hatırladım: 16 yıl önce tam 20 yaşındaydık. iyi de ben niye hâlâ 25 gibi hissediyorum acaba? neyse, tipim de 25 zaten, takılmayayım birkaç yıl daha. ama bir yerde ruhumun da bunu idrak etmesi lazım artık. boru değil, şu an, 40'a 30'dan daha yakınım. ohaaa... yok, hâlâ inanamıyorum. bakalım jetonum ne zaman düşecek.

daha dün kendisi için organik bebek giysileri baktığım velet bugün annesinin yasakladığı dondurmayı ısmarladığım için bana "adamsın" diyor, anaokulu talebesi yada anaokulu kopili daha doğru oldu.

"ben sanki bugün bu başlığa yazdım" dedim ama benzer başlıkmış...
işte o an anladım.

iş görüşmelerinde şartları sormayıp, sartlarımı dile getirdiğimde .

limitte soldan 34'e yaklaştım* da hâlâ* anlamadım.

bilgim ve yeteneklerim takdir edildiğinde.
çünkü o bir birikimin ürünü, çalışkanlığımın, özverimin ve azmimin. bunlar bana zamanın en güzel hediyeleri.

tipim liseli olduğu için "kuzum" diye konuşan yaşıtlarım ve benden küçüklere muhabbete devam ettikçe güncellenen saygı tonu da bunların arasında.

çocuklarımın boyumu geçmiş olması, çocuklarımın arkadaşlarını da kendi çocuklarım gibi benimseyip sevmem, onların bana "teyze" demesine alışmış olmam, oğlum yaşlarındaki genç pazarcının bana "anne" diye hitap etmesi, 2003* doğumlu birinin bu yaz bizimle birlikte stajyer olarak çalışmaya başlayacak olması gibi gibi şeyler.*

yaşıtın olduğunu düşündüğün insanların sana abi demesi.
ha bide sokakta top oynayan çocukların "bekleyin beyler abi geçsin" demesi. *

dünyanın en tatlı kasiyer kızlarından biri var gittiğim bir markette. bana arada nasılsın ablacım diyor, hal hatır soruyoruz. her duyduğumda hayret ediyorum. hatta ilk başta o abla olduğu için bana annecim hitabı gibi ablacım diyor sanıp garipsemiştim. yok, abla olan benmişim. ben de 17 yaşımda değilmişim artık.

-sokakta oynayan çocukların "bekleyin bir abi geçsin" demesi.halbuki o sokaklarda oynadığın zamanların gerçekten dün gibiymiş hissettirdiği zamanlarda.

-saçların beyazlamaya başlaması,dökülmesinden iyidir ama bu kadar da erken yaşta birden başlaması cidden canımı sıkmıyor değil.