insanın yaşlandığını anladığı anlar

zaman kavramı acı vermeye başladıysa yaşlılık anlaşılır.

huzur arayışında olmak.

(bkz: fenerbahçe'nin 10 yıldır şampiyon olmaması)

saclarinin dokuldugu, belinin bukuldugu andir.

nerden mi anlıyorum yaşlandığımı
kadınlar gittikçe daha güzel

güneş daha hızlı adımlıyor gökyüzünü
sular daha soğuk rüzgar daha serin

eskiden her konuda konuşurdum istekle
bir geniş gülümsemeyle dinliyorum şimdi

şükrü erbaş

sen de yaşlanıyorsun..."

ben maykıl ceksın değilim, "ben ölmeyeceğim ki..." diyemem. turgut uyar öldü mü ki, maykıl ceksın ölsün? vesaire olmayan hiçbir insan ölmez. ancak benim gibi vesaireler ölür, yarım asır sonra hatırlayanı olmaz.

zekeriya abi geldi, "nöğrüyon?" dedi. bir selam vermeye uğramış, kapı ağzında, hiç oturmadan. nasılsın?" dedim, yaşıma göre iyiyim dedi. ve bir nasihat verdi. ömür gelip geçiyor, illa sorunlar olacak olmaz mı? sen de yaşlanıyorsun, gençsin amma, gözümün önünde yaşlandın." dedi.
gitti.
biraz da duygulandı mı ne, yaşlılıktantır belki de.

başlığın cevabı benim için bu bir buçuk dakikalık sohbet oldu. zekeriya abi, yaşlanıyorsun dedi. doğrudur.

alnimin hafif acilmasi.

dünden kalan bayat ekmekleri ben yerim dediğim andir.
eskiden babam yerdi, ne ara yaşlandım ben ya.

kimsenin yardıma gelmeyeceğini anladığı andır.

(bkz: hayatta tek tabanca olmak)

yaşlandım yoruldum gayrı dediği o an.

geleceğe dair, insanlardan bir beklentim kalmadığı andır. o an geçmiş midir? sanırım artık dönüşü yoktur.

bencil olmak.

eskiden, herkese yardım etmeye çalışan/ insanların dertlerini çözüme ulaştırmadan kendi hayatına odaklanmayan bir insandım ve yaptığım iyiliklerden zevk alırdım. şu an odağım sadece kendimim. bunu yazarken de gram utanmıyorum. kimsenin kurtarıcısı olmak için dünyaya getirilmedim, olamam da. birinin hayatını düzeltmesi adına desteği olmak, gösterildiği kadar kolay değil, bu bir patolojidir.

her insan, riyakardır ve çabanız bir gün mutlaka sonuçsuz kalır. bu dünyada, kimsenin diğerine vicdanen duyduğu sorumluluk yok. ne kadar acı değil mi? kendi menfaati uğruna, verdiğiniz emeği anında çar-çöp edebilen insanlar için; hayatınızdan çalmaya gerek olduğu kanısında değilim. sanırım baş rol olmayı öğrendim - baş rolü destekleyen figürandansa. herkes, kendi hayatının başrolüdür. minimum bencillik, bir koruma kalkanıdır. herkesin, kendisini başkasına kullandırtmayacak kadar sağlıklı şekilde sevmesi gerekiyor. o izini bir kez verirseniz, bir daha önünü kesemezsiniz. herkes ruh emici şeklinde ortada geziyor.

sade sodayı severek içiyorum.
gece bol alkollü cin düğünü yaparsam diğer gün kendime gelemiyorum.
saçlarım beyazladı.
sakallarımda beyazlar çıkmaya başladı.
arabayı yavaş kullanıyorum.
yüksek ses müziğe ve kalabalığa tahammülüm azaldı.

vasiyetimdir, ölürsem dik gömün beni. yatmayı sevmiyorum.

yaşlılık belirtileri mi olgunluk belirtileri mi bilemem.
sade sodayı ve yeşil çayı severek içiyorum. geç yatsam da erken kalkıyorum. telefonla daha az ilgileniyorum. çok çabuk yoruluyorum dışarı çıkmak istemiyorum. saçlarım beyazlaşıyor. geçmişimi gençliğimi özlüyorum. hastaneden çıkmıyorum ev eczaneye döndü. *)

geçen hafta berberde traş olurken fark ettim. yan koltukta traş olan bebe babasından izin aldı ve kuyruk bırakmaya başladı saçın arkasında. bir tuhaf oldum. lan dedim kendi kendime içimden. derinden bir lan.

neden tuhaf oldum? 90'lı yıllarda çocukluğunu yaşamış kişiler iyi bilir saç kuyruğu modaydı çocuklar arasında. 2002 dünya kupasına kadar gitmişti kuyruk furyası.

kuyruk saç modelinin çocuklar arasında popüler olmasının tek sebebi (bkz: roberto baggio) denilen müthiş italyan futbolcuydu. ben de bırakmıştım kuyruk. karşı komşumuz emre, bakkal mehmet'in oğlu halil... ne topçuydun be baggio... yaş geçti bırakamayız artık kuyruk falan.

socrates zehirlenerek
niedtsche halüsinasyonla
baggio ise ayakta öldü...

clark ise berber koltuğunda öldü...

kutsal at kuyruğu.

asansör bozulduğu andır. o iki kat merdiven meğer ne kadar uzun bi yolmuş dedirtir. soluk soluğa eve atarsın kendini ve nefesinin düzene girmesi bi 10 dakika sürer.

benimle aynı yaşta olan bir arkadaşım, '16 yıl önce' notuyla, 20'li yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim bir fotoğrafını paylaşmış. ilk anda idrak edemedim, kendi kendime "oğlum biz 16 yıl önce 10 yaşında falan değil miydik? bu ne ya?" derken acı gerçeği basit bir matematik hesabı ile hatırladım: 16 yıl önce tam 20 yaşındaydık. iyi de ben niye hâlâ 25 gibi hissediyorum acaba? neyse, tipim de 25 zaten, takılmayayım birkaç yıl daha. ama bir yerde ruhumun da bunu idrak etmesi lazım artık. boru değil, şu an, 40'a 30'dan daha yakınım. ohaaa... yok, hâlâ inanamıyorum. bakalım jetonum ne zaman düşecek.

daha dün kendisi için organik bebek giysileri baktığım velet bugün annesinin yasakladığı dondurmayı ısmarladığım için bana "adamsın" diyor, anaokulu talebesi yada anaokulu kopili daha doğru oldu.

"ben sanki bugün bu başlığa yazdım" dedim ama benzer başlıkmış...
işte o an anladım.

iş görüşmelerinde şartları sormayıp, sartlarımı dile getirdiğimde .