kendi kendine konuşmak

meğer ne konuşkan ne tatlı adammışım diye gülümseten eylem

"beni en iyi yine ben anlarım" düşüncesiyle yaptığım şeydir. başkalarına dert anlatıp bir faydasını göremedim bu zamana kadar.

kendimle de konuşmayacaksam kime anlatirim derdimi. insan en çok kendi anlar kendini. gerisi kabul görme, kazanılma ya da kaybedilmeme dürtüsü değil de nedir.

geceleri oluyor bu işlem ben de. gündüz olanları kendi kendime sorgularım, bi yanlış yapmışsam kendimi hesaba çekerim, doğru yapmışsam da aferin koçum diyerek gaz veririm, değişkenlik gösteriyor yani. evet.

şizofreni belirtisi zannediliyordu herkesin böyle kendi kendine konuştuğu ortaya çıkınca vazgeçtiler bunu belirti saymaktan.
herkes deli olamaz neticede.
ben de konuşuyorum valla . çok güzel oluyor boş konuşmuyorum, gereksiz konuşmuyorum, sorunlarımı sıkıntılarımı benimle benim gibi kim konuşabilir neticede?

eskiden çok sık yapardım. şu sıralar kendimle bile konuşmak istemiyorum.

hayat kurtarır. daha iyi bir depresyon ilacı yoktur, altına imzamı atarım iki l ile hem de.

delilik değildir.

her zaman değil. sadece bir dahiyle konuşmak istediğimde kendi kendime konuşuyorum. büyük kararlar alacağım zaman büyütecim altında biri var; "o olsa ne yapardı" diyorum ve onun yapması muhtemel olan şeyin tam tersini yapıyorum. haha. bi gece biraz hüzünçlüyüm. kösnülüm?

bunun üst leveli kafanda gelişen espriye kahkaha patlatmaktır.

her zaman delilik değildir, hatta çoğu zaman.
yalnızlık da değildir yerine göre.
yürüyüp giderken konuşursun bazen, kendinle.
bazen, kalabalıklar içerisinde kendini bulursun sadece, konuşmaya değer..
kendinle konuşunca telefona bakmazsın, başka meşguliyetin de olmaz.
yani konuşurken kendinle, saygısızlık yapmazsın kendine.
kendinle konuşmak, muhabbetin en fevkalade halidir.

telefonda sıklıkla yaptığım şey.

beni arayanların konuşmama huyu var. "konuşmayacaksan kapatalım" dediğimde de "hayır hayır kapatma! konuş sen, anlat bir şeyler. ben dinliyorum" deme huyları... sesimi, nefesimi duymak için yapıyor olabilirsiniz* ama sıkılıyorum ben öyle. kendi kendime konuşacaksam evde kendi çabamla da konuşurum.

bazı zamanlar güzel bazı zamanlarsa gereksiz muhabbetlere sebebiyet veren durumdur. eğer içinizdeki tek kişi ile konuşuyorsanız sonuç yine 'siz'in istediğiniz şekilde sonlanır. bu muhabbetin pek faydası olmaz. zihninizde olan şeyleri tekrar etmiş olursunuz sadece. ama sohbet masası kurup birden fazla 'siz' ile konuşuyorsanız işte o zaman tadından yenmez.* içinize dert olan konuyu yatırırsınız masaya, önce mantık çerçevesinde bakarsınız. daha sonra duygusal, tarafsız, yaratıcı... gibi devam edersiniz. yani işin özü verimli bir kendi kendine konuşma eylemi istiyorsanız 6 tane 'siz' i oturtun masaya, hepsine uygun şapkaları giydirin.* sonra başlayın konuşmaya. ha o da yetmez kavga çıkarsa kim ayıracak derseniz 2 kişi daha oturtabilirsiniz masaya. son olarak bu eylemi topluma açık bir yerde yapacaksanız maske takın. birde deli değilim, şimdiden belirtmek isterim.*

çok samimi sohbetler yapılır. keyfin sorar kahyası cevaplar.
öz eleştiri açısından gayet olumludur. kahyanız, keyfinizi eleştirir. kimene.
yalnız yapılan uzun yolculuklarda iç ses fıkra anlatır. sesli gülersiniz.
tali yoldan ana yola çıkarken bile sağ serbest devam et der iç ses , sesli olarak eyvallah bro dersin.
hayat memat meseleler üzerine tartışırsın kimseyi bağlamaz.
psikanaliz de adı vardı bunun hımm neydi?
dur ben bir iç sesime sorup geleyip.

tasavvuf anlayışında ''nefs-i nâtıka'', yâni ''konuşan nefis'' olarak değerlendirilmektedir. nefis, insanın içinde kötülüğü, ruh ise iyiliği temsil etmekte, nefis dâima insana kötülüğü emretmektedir. bu sebeple mutasavvıfların önde gelenlerinden muhammed celâleddin-i rûmî, insanın kendisiyle, diğer bir tâbirle, nefsiyle konuşmasının kemâle ermenin bir yöntemi olduğunu vurgulamaktadır. o'na göre, insan nefsiyle devamlı bir istişâre (görüş alış-verişi) hâlinde olmalı, nefis neyi söylüyorsa, insan ferâsetle hareket edip onun aksini yapmalıdır. şu sözler muhammed celâleddin'e aittir ve mesnevi'nin 2.cildinde 174. sâhifesinde geçmektedir:

''nefsinle meşveret edersen o aşağılığın dediğine uyma, aksini yap. hatta sana namaz kıl, oruç tut diye emretse bile, nefs hilecidir. o emriyle bile sana bir hile kuracaktır. yapacağın işte nefsinle meşveret etmek ve ne derse aksini yapmak kemâldir.”

hiç olmazsa tek bir kişiyle sanki kendi kendimleymişim gibi konuşmak istiyorum.
dostoyevski

cevap verildiği takdirde eğlenceli olabilir.

kendime kendimden başka kendim olmadığı için sık sık yaptığım yararlı bi iletişim çeşididir. cildi gençleştirir, zihni açar, toksinlerden ve/veya toksiklerden arındırır.

kimine göre deliliğe delâlet eden durumdur. kendi kendimle konuşuyorum. insansız hava sahasında böyle kendi kendinle konuşmak bana iyi geliyor. bu suya yazı yazmak misali herşey o an orada bitip gidiyor. iletişim çağındayız ama sağlıklı bir şekilde iletişim kuramıyoruz o yüzdendir belki de. insanlar birşeyler paylaşmak karşılıklı fikir beyan etmek istediğinde şüphe duyuyor burada anlattıklarım acaba başkalarıyla paylaşılır mı , belki de gizinde kalmasını istediğinin ayan beyan ortada olabilme ihtimali yüzünden anlatarak bir nebze olsun nefes alıp küçük de olsa katkısı bulunan olabilen olacaksa da şüphe ve güven bunun önüne geçebiliyor. burada da okuduğum kadarıyla yazarlar birbirlerinin özel mesajlarını herkese açık hâle getiriyorlar. kişiye olan saygının kendine olan saygından geçer, kendine saygısı olanın böyle bir şeyi yapması özsaygısını yitirtir. saygıdan , güvenden yoksun acaba*dolu bir iletişim şekliyle diken üstünde olmaktansa, insanın kendi kendiyle konuşması doğru ve mantıklı olanıdır. evet, biliyorum farklı bakış açısı ile ilerleyen bir iletişim daha güzel olabilir, bir yerden sonra artık biriyle konuşmak istiyorum da diyebilir insan ama sağlıklı bir iletişim yoksa yapacak pek bir şey kalmıyor haliyle.

umarım saygı, güven , içtenlik eksik olmaz yaşamınızda.

şimdi fark ettim de sadece kendime kızdığım zaman konuşuyorum kendimle. konuşmak denirse tabi, konuşan yani tabiri caizse tekme tokat dalan benim sadece, dinleyen kendim. *