kendi kendine konuşmak

bunun bir üstü soru sorup cevap vermek birde üstüne kendi kendini onaylamaktır iyi bilirim

herkesin bir olric'i vardır.

kendi kendisiyle konuşan birini yolda gördüğümüzde ekiden "deli mi ne" derdik. şimdi telefonla konuşuyor diyoruz.

konuşmak sorun değil de eğer sorup bir de cevap veriyorsanız o zaman sıkıntı..

neyse ki şu minnak kulaklıklar bir nebze işi normallestiriyor..

özellikle günün planını gözden geçirmek için sık sık başvurduğum yöntemdir.
kahvaltıdan sonra şuraları bi toparliyim,bi duş alır çıkarım, falancaya uğramam lazım gibi gibi kendime telkinler ve görevler veririm.

kendi kendine konuşmak normaldir, sesli düşünmektir. psikolojik olarakta faydalıdır. konuştuğun kişinin kendin olduğunun bilincindeysen problem yok. çok zevkli yaw, herkesin olmalı birkaç tane daha kendinden. yaptığın eylemin önünü arkasını görebiliyorsun.

eskiler, kendi kendine konuşana deli derlermiş. eskilerden bir söz daha var; düşman kör nişancıdır. dost bilir, nereden vuracağını.

bu devirde, hiç bir şeyin eskisi gibi değil. dünün delisi, bugün akıllısı...

şunca yıllık kendim'im, ne yani konuşmayayım mı kendim'le, adamdan saymayayım mı? hem beni en iyi "kendim" dinliyor, anlıyor, sonra ben onunla herkesin içinde konuşmam, gizliden konuşurum, kimse duymaz.

monolog kurmaktır, bazı bazı diyalogdan daha faydalıdır.

bugün kendi kendime konuşmaktan çok kendi kendime tartışmayı sevdiğimi fark ettim. sakin bir şekilde konuşmayı da seviyorum tabii ama tartışma kadar zevk vermiyor.
asıl iyi noktası ise kazanan da ben oluyorum kaybeden de , buna rağmen kafamda bir şeyleri çözümlemiş olabiliyorum. çözümleyemesem de dediğim gibi kendimle tartışmayı seviyorum. başka insanlarla tartışmaya pek gerek duymadığım için onlara olan tartışma hıncımı kendimden çıkartıyorumdur belki de , neyse ki kendimle tartışmak daha ekşınlı *.
ama her saat yaparsanız işin eğlencesini kaçırarak sadece tartışmadaki gerilim sırasında kendinize söylediğiniz kısma odaklanırsınız orası ayrı bir konu.
bu arada eğlenceden çok o kısma odaklanmanız lazımdır zaten yüksek ihtimalle, orası daha da apayrı bir konu.

kendi kendime konuşmayı ve tartışmayı seviyorum çünkü kendime bir şey anlatmaya çalıştığım zaman bunun için ayrı bir çaba sarf etmeme gerek kalmıyor, ki insanlara bir şeyler anlatmaktan kaçınmamın da en büyük sebebi bu. kendimi tanıyorum az çok, hangi konuda ne düşündüğünü biliyorum, ona neyi nasıl anlatacağımı biliyorum, kendime bir şeyler anlatmak her zaman çok daha kolay oluyor, açıkçası kolaya kaçıyorum bu konuda.
fikrimce insanı kendinden başka kimse anlayamaz. bu yüzden de herkesin kendi kendine konuşmaya ve tartışmaya ihtiyacı olduğunu düşünüyorum.


*

benim yaşam tarzım. sırf bu yüzden arkadaşım yok.
beni benden başkası anlamıyor.

zeki insanların özelliklerinden biri.

en iyi motivasyon şekli.

çok coşunca radyo yayıncısı oluyorsun, diggat et kendine.

bi bakmışsın bakırköy ruh ve sinir hastalıkları.

aşırıya kaçmamak lazım bence. ham yaparım sizi ayrıca. mıncırırım ya.

normal eylemdir. kimseyle konuşmanın zevk vermediği bu çağda kendinle anlaşabilmek ne büyük ayrıcalıktır azizim...

hayatım boyunca aralıksız yapıp asla bıkmadığım, çok da eğlendiğim eylem.

benim bu.
kendi kendime konuşur, sohbet eder, espri yapar güleriz.
sonra birden şartleller atar kavga da ederiz.
gönlünü alırım ama kendimin, onun bana küs olmasına gönlüm el vermiyor çünkü.
canım kendim..*

bu konuda yılmaz’la * kapışırız diye düşünüyorum. artık durum kendi sözümü kesip karşıt argüman sunma boyutuna geldi. hayır muhabbet sarıyor da. yolda giderken şarkı dinlemek sarmayınca kulaklıkla biriyle telefonla konuşuyormuş gibi yapıp kendi kendime konuşuyorum mesela. zaman tasarrufu da oluyor. ben bunun ayarını fazla kaçırdım sanırım ya…

sokakta yürürken gece uykuya dalmadan otobüste içten içe sürekli konuşurum. bazen sadece kendimle değil kaybettiklerimle konuşurum. sanki ben her konuştuğumda beni dinliyorlarmışçasına...