özgürlük

görünmeyen demir parmaklıkların içine hapsolmak.

kendisi hakkında çok kitaplar yazdırmış, şiirler söyletmiş bir kavramdır.

kendisini severim ama bana komik gelen bir tarafı var bu kavramın. o da asla reel dünyada var olamayacak olmasıdır. bu anlamda en özgür kişinin bile illa ki sınırları olacaktır, hem bu sınırların toplum tarafından belirlenmesi de gerekmiyor. kendi zihni bir yerde onu sınırlayacak ve kelimenin tam manası ile özgürlüğe sahip olamayacaktır. böyle bir düşüncenin altında determinist bir anlayışın yattığını inkar edemem.

tam özgürlüğün mutluluk getireceğinden de pek emin değilim açıkçası. bir şeyin sınırlarını zorladıkça o şey anlamını yitirerek çirkinleşmeye başlıyor. her şeyin fazlası insanı delirtmeye yarıyor. son olarak bitirmeden önce şunu sormak isterim; gerçekten özgür olmak isteyecek kadar kendinize güveniyor musunuz?

bknz. #1154420

sınırsız sevişmeyi özgürlük sanan aptal sen kendi prangalarindan kendi kendine dayatnalarindan kurtuldun mu?

insanın doğuştan hakkı olması gerekirken şu günlerde dünyadaki bir çok ülkede elde etmek için uğruna savaşması gereken şey.

istifayı verince başlar.

kişi özgürlük adına 2 savaş verir bu savaşlardan birisi kendi iç savaşıdır. yıllardır giydiği at gözlüklerini çıkartmalı, tabularını yıkmalı, utancından arınmalıdır. daha sonra kişinin 2. savaşı başlar ama 2. savaş 1.'e göre hiçtir. 2. savaş kişinin çevresine karşı kendini kabul ettirme veya çevresinden soyutlanmasıdır. hoşgörünün olduğu toplumlarda 2. savaş çoktan kazanılmıştır. lakin asıl önceliğimiz kişinin iç savaşıdır. gerçekten özgür olan kişi zevki doruklarında yaşar, kendini ve başkalarını kısıtlamaz, her alanda gelişmenin imkanına erişir.

huzur, mutluluk, bolluk, zevk, sağlık, güç alıkoymak, stoklamak, işletmek, satmak ve satın alabilmek değildir. özgürlük süreçtir, bir sebep ya da sonuç değildir. özgür olması, kılması, davranması gerektiği yerde bağımlı olmayı seçen insan kendisini niteliksiz duruma getirir. özgürlüğün felsefesi iyice yapılmadığı için, dünyada özgürlük kavramının siyasete olan katkısı da çok seyrek olabilmektedir.

bazen uzaklaşmaktır. uzaklaşmak, özgürlüktür der bukowski

insanın kendi zaaflarını yenmesi.

insan özgür doğar; oysa her yerde zincire vurulmuştur. falan kimse kendini başkalarının efendisi sanır ama böyle sanması onlardan daha da köle olmasına engel değildir.
jean-jacques rousseau

kimisine göre 8 harflik bir kelime, kimisine göre ise bir kuş misali durmadan uçabilmektir.

hiçbir insanın sahip olmadığı ve asla sahip olamayacağı bir kavramdır. sonuçta sadece dopamin ve seratonin adlı iki hormonun kölesi olmuş, tek amacı evrim mekanizmalarını devam ettirmek olan biyolojik bir makine her şeyin dışında düşünemez değil mi?

ilk gençlik çağlarında aşk ile çok karıştırılır ve çok canlar yaktırır.
dikkatli ve de dozunda hissedilmesi önemlidir.

sağlıktan sonra en önemli şey bana göre. bana göre tabi ki. özgürlük için bir çivi çakmışlığım da yoktur hani. öyle aforizma, yazmak bedava ya ona binaen. laf olsun torba dolsun.

özgürlük çok geniş ve kapsamlı bir kavramdır ve farklı şekillerde de tanımlanabilir. bununla birlikte: “özgürlük; kişinin diğer bireylerin haklarına saygı duyduğu sürece dilediği şekilde davranması ve kimse tarafından zorla engellenmemesi veya durdurulmamasıdır” şeklinde çok genel bir tanım yapabiliriz. özgürlük denince de akla çoğu zaman: “insan bütünüyle özgür bir varlık mıdır?” ya da "insanın özgürlüğü nereye kadardır?” soruları da gelmektedir.

insan, bağımlı bir varlıktır. insanın tam ve sonsuz özgürlüğünden söz eden dinler, inançlar ve düşünce sistemleri, sonuçta, çoklukla farkında olmayarak, insanın insanlığını yitirmesine yol açmaktan kendilerini kurtaramazlar. o yüzden, insanın bu ontolojik (varlıkbilimsel) özelliğini göz ardı ederek tam özgürlüğünden söz etmek, önce onun körleşmesine, sonra da körleşen ve köleleşen insanın başka insanları ve başka varlıkları “körleştirmesine” ve “köleleştirmesine yol açar, kaçınılmaz olarak. jean paul sartre: “özgür olacak kadar özgür değilim!” (ı am not free to be free) diyerek bu durumu çok güzel özetlemiştir. sartre’ın sözü biraz çelişkili gözükse de, düşünür burada, bireyin, hem kendi iç dinamikleri, içsel değerleri ve hem de yasaklayıcı, kısıtlayıcı ve cezalandırıcı dışsal faktörler yüzünden eylemlerinden sorumlu olmasına dikkat çekmiştir.

insanın bağımlılığı, her şeyden önce, ontolojik (varlıkbilimsel) bir gerçekliktir. yaratılış özelliğiyle de insan bağımlı bir varlıktır. bu cümlede de gözleneceği gibi, insan yaratılmış, yaratan değil, yaratılan bir varlıktır. var olması, da doğrudan kendi iradesi ve eylemi olmayan bir varlığın, tam olarak bağımsızlığından söz etmek, insanı tanımamak ve dolayısıyla yanlış tanımlamak demektir. diğer yandan, insan, yaratılmış varlıkların da en özgürüdür. insana verilen aklı, iradesi ve seçme yetisi, insanı diğer varlıklara kıyasla, en fazla özgür olan varlık durumuna yükseltiyor.

ancak, insanın özgürlüğünü, mutlak anlamda özgürlük olarak algılamak ve zannetmek, insanı, tahmin ve hayal bile edemeyeceği büyük felaketlerin eşiğine sürüklemekle sonuçlanıyor. bireyin kendisini her şey katına yükseltmesi, kaçınılmaz olarak insanın “hiçbir şey” leşmesi sonucunu doğuruyor. insanın, mutlak özgürlüğünü ilan etmesi, ona verilen düşünme, karar verme ve seçme gibi özelliklerini zorunlu olarak yitirmesine yol açıyor. bu durum, insanın, başka varlıklar üzerinde egemenlik kurma arzularını ve hırslarını kışkırtıyor. sonuçta, insan sadece kendi varlığını değil, bütün varlıkların varlığını da tehlikeye sokacak yok oluş felâketinin kapılarını sonuna kadar açıyor.

sonuç olarak, sorumlu bir özgürlüğü yaşama geçirebilmenin önemli olduğunu görüyoruz. farklı bireylerin ve toplulukların düşünceleri, somut bir temelde birbirine yönelerek etkileşim içine girebilmektedirler. kendi özgürlüğünü uyguluyor gibi görünüp potansiyel olarak birbirine zarar verme arzusu içinde olmak yerine, kendi özlerinde ve dünyalarında özgür olan farklı bireyler ve topluluklar farklılıkların birbirine karşı duyduğu sorumluluğu verimli, olumlu, yapıcı bir birlikteliğe dönüştürebilirler.

insanın özgürlüğü , istediği her şeyi yapabilmesinde değil ; istemediği hiçbir şeyi yapmak zorunda olmamasındadır .
- rousseau .

hissettiğin kadar olandır.