yapılmış en aptalca dalgınlık

evime gelecek otobus yerine beylikduzu'ne giden otobuse binmistim.
hayir gordum bir de gore gore ...haftanin yorgunlugundan beynim nasil yandiysa artik:))
bir an once eve gitme hayâlleri kurarken 3,5 saat surmustu eve ulasmam.

3-4 ay önce bir akşam işten çıktım eve doğru gidiyorum, ulan dedim hava fena değil gideyim maltepe sahilde biraz oturayım hava alayım falan.

25 dakika park yeri aradıktan sonra bir yere park edip kamp sandalyemi atıp oturdum, bir nescafe xpress içtim birkaç sigara içtim müzik dinledim sonra gitmeden önce nescafe kutusunu çöpe atıp oradan arabaya geçeyim dedim. oturduğum yerden çöp kutusu 20 metre mesafede.

sen git çöpü at oradan mal gibi direkt arabaya geç sandalyeyi orada unut.

aynaya kafa attim

üniversiteye dolmuşla gidiyorduk, genelde ayakta. kalabalıktan önünü görmek ya da kalabalığın arasından inmek bazen imkânsıza yakın oluyordu. okul son durak olduğu için asıl sıkıntı yurtta inmekti. bir kez yurda az bir mesafe kala biri indi, ben de o anki kalabalığın verdiği dalgınlıkla geldik zannedip ineyim dedim hazır dolmuş durmuş, kapı açılmışken. sen gel dolmuş şoförü aynadan falan beni fark etme ve ben tam inerken yoluna devam et. sonrası karanlık işte. benim dalgınlığımla şoförünki denk geldiği ve sonucunda sıkıntı yaşadığım için hayatımdaki en aptalca dalgınlık bu.

sene 2007,amerika'da ilk günüm.jfk'den new york şehir merkezine geldim.new york'ta bryant park'ta oturuyorum , arkadaşın işten çıkıp gelmesini bekliyorum.bryant park'ta buluşuruz diye anlaşmıştık.muzik dinliyorum cd çalarımda.
karşıma bir afet oturdu.allahim böyle bir şey olabilir ama o anda olamazdı gerçekten.
mini etek giymiş,bacaklarına ip sarılı topuklu ayakkabılardan var.saçlar rapunzelin saçları gibi uzun ama kızıl.
karşımda bacak bacak üstüne attı.
ben bacaklarıma dalmışım kadının haberim yok gerçekten sihir gibi farkında değilim öyle mal gibi kalakalmışım.
kadın bana parmağı ile gel gel işareti yaparken kendime geldim.
sağıma soluma baktım bu bir ruya mi, çünkü bu kadın beni çağırıyor olamaz.
ben mi? diye parmağımı kendimi gösterdim.
beni işaret etti, yanına gittim sandalyeyi çektim oturdum.
ordan,burdan, sağdan soldan derken biz kadınla gittik parktan anlarsınız ya.
o zaman da amerika 'ya daha yeni gelmişim telefon filan yok.
işten çıkıp gelmesini beklediğim üniversiteden yakın arkadaşımı ekmiş bulundum.telefon yok bir şey yok.kalacak yerim yok.arkadasim tam 4 saat orada beklemiş ve beni çok merak etmiş, çıldırmış hatta.
neyse o gece kadında kaldığım için kalacak yeri çözmüştüm ama çocuğa büyük ayıp olmuştu.ertesi gün kadını tanıştirdim arkadaşla.ulan dedi dün sana çok sövdüm,sinirlendim ama 4 senedir amerika'dayim ben böyle bir kadınla beraber olamadım sen ilk günden helal olsun diye tebrik etti.tabi ben bir süre kadinla beraber kalmaya devam ettim.

yanlış minibüse binip alakasız bir yerde inmek zorunda kalmıştım.

istanbul'a ilk geldiğim hafta, akademi sınavlarına giriyorum. fındıklı'da okul. ben suadiye'de bir arkadaşımda kalıcam ilk sınava girdiğim gün. sınavdan çıktım, elimde büyükçe bir çanta, içinde giysiden çok malzemelerim ve çalışmalarım var. sınav bitti, beşiktaş'a yürüdüm. bostancı dolmuşları beşiktaş'tan kalkıyor. bazen taksiler de dolmuş gibi çalışıyor. bir taksi/dolmuşa bindim. çantamı bagaja koydu şoför bey. suadiye'ye gelince indim. yorgunluktan telef olmuşum. çantamı bagajda unuttum elbette.

ertesi gün sabahın köründe beşiktaş'a, durağa gittim. dedim böyle böyle çantamı unuttum. durağın taksisi ya da dolmuşu olmadığı için kimse bir şey bilmiyor. bir tek ip ucu var elimde teyp çaların üzerinde beşiktaş futbol takımının toplu fotoğrafı var. bunu söyleyince hah dediler o maltepe'nin taksisi. oradan sorun. maltepe nere ben neredeyim, kimim belli değil. daha anadolu yakası-avrupa yakasını öğrenememişim. maltepe denen yer de iki tane istanbul'da. dediler anadolu yakasındaki maltepe, o durağa gidin sorun.

kılık kıyafet değil derdim, malzemelerim, işlerim var çantada. para nanay zaten cebimde. azmettim, sürüne sürüne yirmi vasıta değiştirerek buldum durağı şıp diye *. çantamı kaptığım gibi...

bir daha da bir yerde bir şey unutmadım diycem de değil. üsküdar'ın göbeğindeki bir atm'den para çekip, parayı cüzdanımın içine yerleştirip, kartı da atm'de bırakıp kuzguncuk yolunu tutmuştum...

neyse ya, sapsalak derdi annem bana, aklım bir karış havada olduğu için... bir karış havadaki akıl bize ait olabilir mi? o gündür bugündür bunu düşünürüm.

kiremite kafa attim

telefonla konuşurken telefonu aramak.

güneş gözlüğüm gözümde takılı olduğu halde evde unuttum diye dertlenmem.
dalgınlık mı salaklık mı gerçi bilemedim *

bir kuzenim var taklit yeteneği çok yüksek herkesin sesini hemen hemen taklit edebilecek yetenekte. bazen telefon edip babamın sesini taklit eder fırça atardı telefonla sonra da gülerdi saatlerce. ben de her seferinde bir daha düşmeyeceğim derdim.
o sıralar abim yeni nişanlanmış kayınpederi çok saygın bir iş adamı. meslekte söz sahibi. o zamanlar cep telefonu yok ev telefonu çaldı. arayan abimin kayınpederi akşam size yemeğe geleceğiz diyor ama ben yine benim kuzen kafa buluyor zannettim küfür ediyorum adama kuzen diye ama ağza alınmayacak küfürler. adam o kadar beyefendi ki sakin olmam için diretiyor ve kim olduğunu sürekli tekrar ediyor. sonun da o olduğuna ikna oldum ama iş işten geçmişti....
vefat edene kadar ne zaman bir araya gelsek yanındakilere beni gösterip anama küfür edip sağ kalan tek kişi olduğumu söylerdi.
gençliğime vermiş....