arkadaşının arkadaşın olmadığını anladığın an

yalnız kalmamak için huyuna suyuna gitmeye çalışan, kendini olmadığı biri kılığına sokan biriyse o kişi arkadaş olmaktan çok uzaktır.

arkadaş, arkadaşın "referansıdır" vecizesinden yola çıkılan an'a tekabül eden andır.

benim için artık arkadaş olmadığını anladığım an yoktur, arkadaş olduğunu anladığım an vardır. onun dışında hayatımdaki herkes birer tanıdık simadan ibarettir.

bir sevgili uğruna karakterini ve beni hiçe saydığı andı.

çıkarı kalmadığı an hayatınızdan çıkmasıdır.

birkeresinde buluşmak için aramıştim.x cafesinde olduğunu söylemişti.x cafesi de bizim evin taş çatlasa 50 metre ilerisinde.tek başına oturuyormuş ve ben aramasam beni aramiyacakti bile.o gün aslında arkadaş olmadigimizi anlamıştım.

teşekkür et evrene bunu sana gösterdiği için,
bırak arkadaşı dostu,sevgilisinin,eşinin hatta ana babasının aslında birer düşman olduğunu anlayıp next diyenler var,bu da birşey mi?
aydınlan yola devam..

bir hata yaptığında "aferin iyi halt yenisin"demek yerine "herkes hata yapar"diyosa.

bu konuda biraz körüm ben. birçok işaret de verdi aslında bana, ama hepsini yazmak uzun sürer. bundan kelli en sonuncusunu yazayım. sene 2008, kardeşimin düğününden birkaç hafta öncesi. o zaman evde internet yok. internet kafede vakit geçiriyorum. neyse bu da geldi ama benim için değil tabi. beni görünce "aha sıçtık" der gibi bir yüz ifadesi takındı. zoraki olarak nbr dedi oturdu. bi yarım saat kadar daha takıldım ben beraber çıktık. az ötede kafe var dışarıda oturduk. sanki çok iyi arkadaşlarmışız gibi takılıyoruz ama samimiyet olmadığını hissettim ilk defa. zaten bundan önce 3 yıl kadar görmedim askerdeydi, geldi sonra çalışmaya gitti bir yerlere. 1 saat civarı oturduktan sonra beni evden aradılar gidiyorum. ben buna dedim ki telefonumu vereyim görüşürüz. hah işte orda bitti benim için arkadaşlık. onu dediğim anki tamam tamam deyişi ve yüz ifadesi benim gözümü açtı. telefonunu vermek istemediğini, benimle görüşmek istemediğini o an net olarak anladım. o günden beri de ne gördüm ne de duydum.

para istediğinde vermemesi.
para genelde tüm arkadaşlıkların sonudur.

benimle rekabet eden kişiler,aslında içten içe kendini benimle kıyaslayanlar, derdimi anlatırken bence sıkılıyor diye düşündüğim kişiler, hakkımda kinaye düşünebilen beni rahatça eleştirebilenler maalesef ki kalbinin saflığını hissedemediğiniz ve karşınızdaki kişiyi kendinizin 2. kopyası olarak göremediğiniz takdirde o kişiyle arkadaş olmazsınız. sadece tanıdıklık olarak kalır..

ayrıldıktan sonra eskiden dedikodusunu yaptığı kişilerle kanka olmuş durumda ben hayatımda böyle yuzsuzluk görmedim.

bu sabah. "ulan insan bazen çok yalnız hissediyor" dediğim arkadaşımın "ben yanındayım" demesi dışında her şeyi söylemesi ile kafaya dank eden andır.

zor gününde yanında olduğun kişilerin kendi zor gününde yanına gelmeyi telefon ile aramaz, aramayı geç bir mesaj bile atmaz.

işte o zaman anlarsın, "hea menfaat ilişkisiymiş" diye.

kendi karakterine seçimlerine duyulan şüphe duygusu.

yapılacak tek şey "arkadaşım değilmiş" diyerek arkanı dönüp haytına devam etmek. drama queen olmaya gerek yok bence.

onun her kötü anında; ben onun yanında olurken, benim kötü anımda onun beni önemsememesi.

yaşanacak en kötü durumlardan biridir. sen güvenip değer verirsin ama karşındaki bunu umursamıyordur. arkadaşının değişip arkadaş olmadığını anlaman değil de onu eski haline döndürememek daha büyük sorundur diyebilirim...

düşünüyorum da kimse ilk zamanlardaki gibi kalmıyor. her şey bir gün bitmeye mahkum sanki. ürpertici fakat gerçekçi. arkadaş adı altında insanlardan ne kadar çok şey bekliyoruz. sebepsiz çok güvenip yolda kaldık diye üzülüyoruz. belirli bir yaştan sonra çocukluk çağındaki gibi masum iletişimler beklememek lazım. neticede hayal kırıklıkları insanların güzel duygularını azaltıyor.

yapabileceğim ancak yaptığımda beni zora sokacak, normalde kimse için de yapmayacağımı bildiği bir şeyi, benden istemesi. gerçek arkadaşlar bunu asla yapmaz.

(bkz: normal sözlük yazarlarından hayat dersleri)