arkadaşının arkadaşın olmadığını anladığın an

kendisine içimi döktüğüm bir sohbet sonunda başkasının derdinden banane ki demişti. gayet umursamaz bir tavırla, oradan girer burdan çıkar diye de ekledi.

arkadaşının arkadaşın olmadığını anladığın an "arkadaşının arkadaşı" olmadığını anladığın andır.

bana 164 lira hesap ödetip kendisi benim için 164 kuruş bile ödemediği zaman.

sorun para değil. anlatamıyorum. kendi imkanların tatlı gelirken başkalarının imkanlarını inek gibi sağmak, güzel değil.

uzun uzun yazdım ama sonra amaan dedim herkes bir şekilde yaşayacak bu duyguyu zaten, benim binbir * tecrübeme ihtiyaçları yok

beni kıskanıyordu zaar. iyi ki postalamısım hayatımdan. sevimsiz ucube.

benim acılarımı kendi acilariyla kiyaslayip, benim ondan kötü durumda olduğumu düşünüp mutlu olduğunu anlattığı an. utanmadan bana da bu beyanda bulundu.

beni sürekli kullandığında ( kendi çıkarlarını düşünmesi.)
hakkımda dedikodu yaptığında veya iftira attığında
sevmediğim insanlarla bir olup muhbirlik yapması
her dakika egoist davrandığında
sözlerini tutmadığında

bir anda soğuk duş etkisi olur ruhunuzda içinizden ben seni en yakınımın olarak görüyordum iyi birisi biliyordum dersiniz fakat o sizi öyle bilmez sizi görmez bile bende pılımı pırtımı toplar giderim

çaaaat diye nude attığı andır.
belli ki ısıracak.

sessizce ,usul usul uzaklaştığım andır. akıllarına gelince kurmak istedikleri iletişimi imkansız hale getirdim . herkes yerinde sağolsun. hakettiğim değeri vermeyen kimsenin yanımda işi yok. adios

paylaşım için değil tüketilmek için onda olduğunu farkettiğin andır

arkadaşım dediğin insanın sana tek bı tartışmada gerçek yüzünü gösterip yaşanmışlıkları bı kenara atıp bi yabanciymissin gibi laflar söylemesi ve seninle sadece yalnız kalmamak için arkadaşmis gibi takıldığını anladigin o igrenc an

benim için kabul etmesi çok zor bir durum olmuştu. asıl acıtan kısmı ise aslında defalarca bunu bana tavırlarıyla göstermiş olması ama ben hiç anlamamışım ya da anlamak istemedim bilmiyorum. yine de fazla geç kalmadım hayatımdan çıkarmakla ve bu benim için kesinlikle bir şükür sebebi . hayatımdan çıktığından beri işlerim daha fazla yolunda tabi bunun sebebi insanlara karşı olan güvenimin azalmasından ötürü her işimi kendim halletmem ve kendime saklamam da olabilir.

sadece kendi hakkında konuşup yerli yersiz mesaj atıp; ilgi beklemesi ancak sen önemli bir şey anlattığında seni "avutup" bir daha asla "nasılsın" diye bile sormadiginda

arkadaş arkadaşın cornettosudur.

birkaç hafta önce aramda soğukluk olan bir arkadaşıma hüngür hüngür ağlayarak ne derdim varsa anlattım, aramızdaki mesafenin sebeplerinden vs. bahsederek. umrunda olmadı. olmadığını da hissettirdi. benim için çok zor geçen bu son aylarda yanımda olmak istemediğini gösterdi desem daha yerinde olur. çok kırgınım sözlük. ama bu olay yaşandıktan sonra gerçekten bi sorgulama aşamasına girdim kendimce. yanında olmak isteyen bağdat'ta da olsa yanında oluyor. daha fazla söze gerek yok.

küçükken başıma gelmiş komik bir yandan da utanç verici bir andan bahsetmek istiyorum. ilkokul zamanları 3. ya da 4. sınıftaydım. bir kız arkadaşım var, 2010'ların pick me kızı. bütün pembe şeyler onun, herkes onunla arkadaş olmalı falan böyle bir kafaya sahip. ama tatlı da bir insandı. bilirsiniz yazı yazdığımız kalemli tahtalar vardı o zamanlar hatta üçgen, yuvarlak ve kalp şekilleri vardı basmalı. ona gerizekalı merve yazmışım...yazdığımı da unutmuşum salak ben. kız eve geldi gülüyoruz ediyoruz, kız odamda o yazıyı görmedi mi ben bi bozardım. ölüyorum utancımdan. neyse ki kalkıp dedi ki 'beni kıskandığın için mi yazdın bunu?'. hayır gerizekalı olduğunu düşündüğüm için yazdım diyemedim...tek çıkış yolum onun istediği 'kıskanılmak'tı. evet evet kıskandım dedim. ondan sonra ne oldu hatırlamıyorum ama o an nasıl utandığımı hiç unutamam.

mutluluğuna hasetlikle yanıt vermesi.

takma kafana, sen de çok kafaya takıyorsun.

bu cümleler bende kendisini bitirir. rahatlıkla hayatımdan çıkarırım. zira ota moka takan biri değilimdir.

para mevzularinda ustune yatmalari