hiçbir yere ait olamamak

bir sürü şey yazasım geldi. yazamadım. boğazıma bir şey oturdu durduk yere. ya hiç bir yere ait hissedemezsem, şimdiki gibi..

aidiyet yoksunluğu.

zamanında bir çok yere ve kişiye ait olduktan sonra hepsinin kaybedilmesiyle erişilen noktadır.

''benim her here gidesim var, hiç bir yere dönesim yok.'' demiş ağaçkakan. hiç bir yere ait olmamak esasen kendi içimizdeki ile barışmamaktan. kendimize varamadığımızda ötekilere varsak ne fark eder ? zaman, mekan değişse de gidebilecek olduğumuz yer en sonunda muazzam bir karadeniz manzarası değil içimizdir.

şu anki yaşadığım durum ne aileme ne de başka birine ait hissetmiyorum oysaki hayata tutunma çabasında güzel yol arkadaşı olurdu

insanlığın en temel duygularından biridir. aidiyet duygusunun zamanında içinde bulunduğun gruba karşı hissettiğin duygular ile başlamış olması muhtemel. beraber avlanır, beraber hayatta kalmaya çalışılırdı ve birbirlerine karşı duygusal bağlar hissedilirdi. günümüzde ise verdiğin emekle kimin cebini zengin ettiğini dahi bilmiyorsun. insan, ait olabileceği bir topluluk ve amaç istemekte ve bu en doğal hakkı. bazıları ise bu boşluğu, yuvarlak bir cisme ayağıyla tekme atan insan gruplarıyla, bazıları ise politika ile doldurmaya çalışmaktadır fakat elde edilen duygular geçici ve negatif yöndedir. bu sebepledir ki özellikle hollywood olmak üzere, aidiyet duygusu temalı filmler işler ve bunlar klişedir ama tutar da örneğin, yaşadığı köyünden ait olduğu bir hayatı bulmak için yolculuğa çıkanlar gibi. bir nevi filmler ile yetinmemiz istenir. gerçek hayata döndüğümüzde patronumuzdan, hafta içi bankaya işlerimizi halledebilmek için izin almamız gerekir. sonra da akşam eve gidince dün izlediğimiz filmi düşünerek hayal kurmakla yetiniriz.

kendini uzaylı gibi hissettiğin durumdur. bazen durup baktığında bu kadar insan neden nefes alıyor, ben niye buradayım? diye sorgulayıp asla cevabını bulamadığın sorularla cebelleşirsin. kendini ait hissetmediğin yerden aniden hiç bir açıklama yapmadan kalkıp gidesin gelir. kilometrelerce ıssız yerlerde yürüme isteği doğar. bazen kalkıp gidersin ve anlık da olsa dünyada sadece sen varmışsın gibi hissetmeyi başarabilirsin. bazen ise gidemezsin ve sadece tebessüm edersin. herkes dalgın ya da canı bir şeye sıkılmış diye düşünür. ama sen cam fanustaki kum zerresi gibi hissetmeye devam edersin. sıkıştırılmış ve hep aynı eksende döndürülmekten bıkmış. nereye gideceğini, nereye gittiğini bilmeyen amaçsız bir amaç için varolduğunu düşünen biri olursun. hiç bir yerde mutlu olmadığın gibi, bulunduğun yer de seni sürekli boğar. kendini bir odaya sığdıramadığın gibi sığamazsın koca şehire ve sığdıramazsın yüreğini yaşadığın ömüre.

yerimi buldum galiba.

nowhere man olmaktır.

cinsiyetçi bi entry kardeş kusura bakma.

nedeni dissosiyatif füg değilse endişeye mahal olmayan durumdur. gerçi, olsa da olmayabilir bilemedim.

“hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım. her yere aitmiş gibi davranırlar.”
- kinyas ve kayra

insanların seni dıslayıp fiziksel özelliklerine dalga geçmesi çok büyük başarılar kaydetme rağmen onların küçük görülmesi yüzünden hep kendi evinde yalnız güzel bir kiytapla ya da güzel bir filmle yapayalnız bir şekilde yemek yemek isteği bu cahil insanların eseridir.

bence bundan daha kötüsü ait olduğunuzu düşündüğünüz gönüle ait olmadığınızı hissetmektir, duymaktır, okumaktır.

hiç bir yeri bilmem de bu ülkeye ait olmadığım kesin,avrupa hayali falan kurduğumu sanmayın mozambik'te bile yaşarım.

bir yere ait olmak için ölümsüz olmak gerekiyor sanırım...

yolunuzu kaybetmek ile aynı hissiyatı verir

okuduğum her okulda,gittiğim her yerde,çalıştığım her işte aklımdan geçen cümle ‘burası neresi ve ben neden buradayım’ oluyor.odalara mı sığamıyorum,dünyaya mı bilmiyorum

ait hissettiğimiz yerler yıkılır, yıkarlar.

ait olunca gitmek zorlaşır. nedensiz..

uzun süredir, içinde bulunduğum his.