hiçbir yere ait olamamak

bir yandan da her yere ait olmaktır.

benden kendimi bildim bileli hiç gitmeyen his, ne manisa'ya, ne izmir'e ne de antalya'ya ait olabildim. ne ailem olabildi, ne de aile gibi gördüğüm arkadaşlarım ya da beni gerçekten seven insanlar oldu hep bir boşluk fazlalık hissi.

hep yaşadığım şeydir. genellikle düşüncelerim yüzünden böyle hissederim. etliye sütlüye karışmayan, her türlü yozlaşmış düşünce yapısını benimseyen insanların arasında olduğumuzdan olsa gerek bu his hiç eksik olmaz. onlar gibi olmadığım için, sorguladığım için "bu da çok her şeye cevap veriyor" tepkisini alıyorum. çevremi değişsem de bir yerde patlak veriyor. işte o an anlıyorum ki kendimi bu yere ait hissedemiyorum. hala cinsiyetçi iğrenç derecede yobaz düşünceli insanlar arasında tek başıma mücadele ediyor gibi hissetmek yoruyor. bu konu da da değil sadece. kafama göre arkadaş bulamıyorum. yıllardır en yakın diyebileceğim bir arkadaşım yok. herkesle mesafemi koruyorum. sebebi kendini rahat hissetmemek işte. kimsenin sana bunu hissettirememesi. aşka gelirsek de.. olduk zamanında. ama artık onda da hiçbir şekilde rahat hissedemiyorum. insanlara olan tahammül seviyem azalmış durumda. gereken mesafe iyidir gözüyle bakıyorum.

bireyselleşmenin getirdiği bir şey olabilir. normalde bir aileye ait olarak dünyaya gelirsiniz; doğduğunuz yere, ailenizin, annenizin veya babanızın mensup olduğu dine, ideolojiye ait olduğunuz genel kabulü vardır. sonrasında türk ‘sünüzdür, kürt ‘sünüzdür, çerkez ‘sinizdir, eskiden kimliğinizde müslüman olduğunuzu belirten bir kısım da vardı. artık o yok ama küçük yaşta sünnet edilmek var mesela erkek olduğunuz için. bir yere ait olmanın en yaralayıcı şeylerinden biri şeyinizin kesilmesi. hiçbir yere ait hissetmiyorsanız, bir yerlere ait olduğunuz dayatmasını kırabilmiş, bir birey olarak kendinizin farkına varabilmişsinizdir. sizin kimliğiniz benliğinizdir, siz bir tip değil karaktersinizdir. ama sorun şudur ki “yersiz yurtsuz” kalmışsınızdır. madem özgürlük istiyordunuz alın size özgürlük !!!

hiç kimse aslında bir yere ait olmaz sadece sorumluluk bilinciyle hareket eder, sürekli olarak insan zihni daima kaçışı arzular her şeyden ve her zaman kaçmak ister o zorunluluk hissini sevmez insan sürekli olarak kendini kapana kısılmış hisseder, ait"miş" gibi hissetmek ister o çok sevdiği saygı duyulduğu sevildiği değer verildiği ortamda o halde bile en sonunda kaçıp uzaklaşmak ister. ait olmak kavramını da ortaya atan insan bu sorumluluklardan kaçamayıp içinde bulunduğu duruma bir kılıf uydurmak için ortaya atmıştır.

üniversite veya çalışmak için aile evinden bir kere çıkınca her şeyinden oluyorsun. yuvandan oluyorsun. kendi evin olana kadar da kendini hiç bir yere ait hissedemiyorsun.

ait olduğunu bildiğin yerden soyutlanmış hissetmekle başa baş kapışır. aitlik duygusu gelişmeyen bireyde boşvermişlik de yenilmişlik de maksimum seviyededir.

maalesef 23 yaşın üzerine çıkmaktır. hayatımdaki ilk mağlubiyeti sorsalar “24 yaşıma gelmek.” derdim.

bedenin tek bir yerde de olsa onun dışındaki her şey sonsuza kadar bir yolculuktadır.

bilirim bu hissi. her an iliklerime kadar hissettiğim duygudur hiçbir yere ait olamamak.

zerre kadar felsefi derinliği olmayan abudik gubudik duygudurum. her yere, her boka teşnesin demektir bu aynı zamanda. ardında kalanları mühimsemeden çekip giden mekansız bir serseri ve zoru görünce sorumluluktan kaçan bir gevşek karakter de aynı samimiyetsiz aidiyetsizliğe sahip. oysa birine, bir kavgaya, bir devrime, bir fikire ait olmak kutsaldı insanlığın namusunun yazıldığı kadim zamanlarda.

kimseden " iyi ki varsın" gibi değerli hissettiren bir cümle olsun, davranış olsun almamış kişinin kendini değersizleştirdiği, hiçsizleştirdiği zaman kendi hakkında verdiği hükümle yok görme düşüncesi...
üzücü. herkesin bir evi olmalı halbuki.

çocukluğumdan beri hissettiğim ve her defasında kendimi sorguladığım durumdur. ben kendimi bir yere değil en başta bu dünyaya ait hissetmedim hiçbir zaman. insanlara yabancıydım, yatıkları her şey benim için mantıksızdı. dedikodular, sözler, yalanlar.. şimdi dönüp baktığımda değişen ne var derseniz çok bir şey yok aslında sadece uyum sağlamayı öğrendim.

"olmak istediğim yer, olmak zorunda olmadığım yerdir" demiş bir ağabeyimiz. olmak zorunda olmadığım her yere ait olabilirim sanırım.

"hiçbir yere ait olamamak" durumu genellikle hiçbir yere ait olmamak'a evrilir.
ilk başlarda suçu kendiniz hariç, herkeste ararsınız. buna ergenlik dönemi diyebiliriz.
büyüyünce işler değişir. anlarsınız ki, onca insan haksız, bir tek siz haklı olamazsınız. zamanla kendi ruhunuza bile yabancı kaldığınızı, aslında kendinizi bile tam olarak tanımadığınızı, anlamadığınızı hissedersiniz. bu noktadan sonra yapacak hiçbir şey yoktur artık.
tanrı, allah, evrenin yüce mimarı, manitu, jah, god, gott adına ne derseniz deyin, ne şekilde inanırsanız inanın, "o"na sitem etmeye başladığınız dönemdir.
sizinki gibi bir ruhu yarattığı için.
varoluşsal sancılar çeker ve kendi kendinizi doğurursunuz.
hiçbir şeye ve hiçbir kimseye değer vermediğinizi anladığınızda, geçilmesi en zor görünen eşikten de geçmişsinizdir.
artık daha önce hiç kimsenin nefes alıp vermediği bir gezegenin tek sakinisinizdir...

an gelir, onlarca sarılmaya sığarsın.
bazen küçücük bir kalbe sığamazsın.
oturur düşünürsün, aslında düşünecek bir şey yok ya işte sadece "neden?" dersin...
boş ver insanoğlu, çiğ süt böyle bir şey.

yaşadığım bu hayatta hiçbir şeye karşı tam aidiyet hissedemiyorum. ne cami ortamı açtı beni, ne gece klübü ortamı, ne de çalıştığım ortam. ben buraya ait değilim dedim her zaman. kalbimde kocaman bir boşluk, hiçbir şey ile dolmuyor bu boşluk.

yeryüzü almaz bedenimi,
ne yere ne de göğe sigarim
sessizce durur usulca tutarım kendimi
sonunda şimşekler cakar, yagarim

'yine de bazen ev dediğim yerlerde sanki kaçak yaşıyorum'

böyle bazen yatakta elini kolunu nereye koysan rahat edemezsin ya ışte bazen dünya üzerinde öyle hissediyor insan. adim atiyor ama sanki o adımı hiç atmamalıymış gibi.