hiçbir yere ait olamamak

son yıllarda yaşadığım can sıkıcı durumlardan.
ayağın yere değmiyormuş gibi hissettiriyor, rahatsız edici. geçer mi bilmiyorum, konunun sadece bulunduğun mekanla da alakası yok. bir şeyler değiştikçe varılan yer burası oluyor sanırım.

o kadar alıştım ki artık bir yere ait olma çabasında değilim, hiçbir yere ait olamayacağımdan eminim.
ait olmaya gerek var mı onu da bilmiyorum gerçi.

yine de arada bir güvende hissedebileceğim bir yer olması kötü olmazdı.

çok yaşadığım bir durum. gittiğim her yerden her köşeden köşede kalmışlık hâlini yaşıyorum. sürekli fazlalık gibi hissettiğim yerler oluyor. insanların hayatlarında, kendi hayatımda kendime bile fazla geliyorum. bu yılların iyiye kavuşmasını istemekle beraber gerçekten bi yere ait hissetmek istiyorum.
kalbimin ve zihnimin hep gurbet ve yolculuklar arası bir esnada olmasından yoruldum sanırsam… bazen iyi geliyor gibi oluyor ama bu kadar iyi şartlarda yetişip kendinede fazlalık kalmamalı insan. ben olsam bi çorba bile yapmam bana ama umarım sen yaparsın

(bkz: enclave)

yerim yurdum falan vardı
ışıklarım yanardı
aslında hiçbir şeyin çaresi yok

çok boş çok pislik bir his ..

bir yerlerde olmak, o yerlere ait olduğumuz anlamına gelmiyor. bunu pek sık karıştırıyor insanlar.

evet, insanlar bizi bir yerlerde görüp o yerlere aitiz sanıyorlar. oysa sadece oralarda bir yerlerdeydik fiziken.
hiç olmadık, olamadık ruhen.
hiç olduk böylece.

sonra dedik ki,
ee kalk gidelim madem.
madem anlaşılmıyoruz
anlatamıyoruz madem.
anlatmak istemiyoruz
yorulmuşuz da zaten.

kalk artık gidelim ruhum
anlat, ben duyarım seni
tamam, sormam üzenleri
üzdüklerinin vardır sebebi
dinlen, hazır sessizlik varken.

hiçbir yere ait olamamak,
her yerde bulunurken
bir yerlerde kaybolmaktır.

yurt dışında 3-5 seneden fazla yaşandıktan sonra hissedilen durum.
ne yaşadığın ülkede, nede doğup büyüdüğün ülkede artık kendini evinde gibi hissedemiyorsun. zaten benim gibi 30 seneden fazla yurt dışında olunca, ev, kimlik kavramını iyice kaybediyorsun.

vazgeçilme korkusuyla aidiyet hissedememe durumu. bı ayağın kapıda olmasını sağlayandır.

edip cansever'in hiçbir pul hiçbir zarfa yakışmıyor mısrasının bana göre meali olan başlık.

bazen gereklidir. insan , bir yere ait olunca kimliğini, kişiliğini kaybedecekse aidiyetsizlik en güzelidir.

hiç gitmediğin yerlere özlem duymaktır. kendimi o kadar hiçbir yere ait hissedemiyorum ki ölsem mezarda bile yerimi yadırgarım.

nasipsizlik.

uzun zamandır hissettiğim duygu.
yıllar oldu, “tamam, burası benim evim” demeyeli. bu öyle zor bir his ki, anlatamam. bazı şeyler tam olmadan bunu diyemeyeceğimi kabullendim zamanla. evsizliğimi sevdim. çok ilginç ama başka çarem de yoktu. güçlü olmak ve akıl sağlığımı korumak buna bağlıydı. elbette zorlanıyorum kimi zaman… yine de pes etmek yok, ben ve kendim bir gün elbet başaracağız bunu.

hiçbir ara durağı olmayan, son durağa kadar devamlı seyahat halinde bulunan trenin içindesin sanki. sadece camdan bakıyorsun. inmek yasak! pencereden veya kapıdan atlayamazsın. çünkü ölürsün. o da yasak!!!

cunku insan, dunyaya ait olamamaktan yaratilmistir.

bu gezegen bana fazla küçük, bu gezegen bana fazla büyük. hiçbir şey anlamıyorum sosyal normlarla ilgili. insanları anlamlandırmakta güçlük çekiyorum. bu öylesine bir tavır değil, gerçekten anlamlandıramıyorum. insanlar çok tuhaf ve bazen başka bir galaksiden ya da boyuttan gelip gelmediğimi sorguluyorum.

diğer insanların arasında hiçbir şey anlamadan zaman geçiriyorum. bazen onları anlayabileceğimi sanıyorum ama sonra bir anda değişiyorlar. insanlar çok akışkan canlılar. kendimi bu gezegene ait hissetmememin sebeplerinden biri de onlar.

sonra kendimi bu vücuda ait gibi de hissetmiyorum. aslında gezegendeki hiçbir canlının vücuduna bilincimi yerleştiremiyorum. sanki küçük bir kabın içinde sıkışıp kalmış gibiyim. ben duvarları ittikçe duvarlar birbirine yaklaşıyor.

bu küçük, birkaç kilogramlık yağ, su, protein ve sinir hücresi yapılı insan beynine kapatılmış gibiyim. herkese saldırmak istiyorum ama kimseye zarar vermek istemiyorum. çığlık atmak istiyorum ama kendi sesimden korkuyorum. kendimi anlatmak istiyorum ama bu zavallı insan kelimeleri bana yetmiyor. şu boyut bana dar geliyor ve başka gidecek bir evrenimin olmaması beni yoruyor. belki de oraya da ait hissetmeyecektim, kim bilir. dünyevi hiçbir şey artık beni ilgilendirmiyor. manevi şeylerle de alakam yok. sadece var oluyorum ve gezegenin bana verdiği çıktıları anlamlandırmaya çalışıyorum.

galiba çocukluktan kalma huy babamın memuriyeti nedeni 2-3 yılda bir tayini çıkardı bu yüzden hiç bir yere hiç bir kimseye alışmama alışkanlığı edindim yahut edinmeye çalıştım ayrıldığımda fazla üzülmemek için taşıyabildiğim şey ve hayvanlara ,spora, hobi ve kitaplarıma günlüğüme bağlandım.

ait olmak tabiri çok itici geliyor ama uyum sağlayamamak, yabancı hissetmek anlamında kullanıyorum. hayatımda içinde bulunduğum her ortamda bunu hissettim, ortamlar birbirlerinden ne kadar farklı olsa bile. yabancı hissetme, huzursuzluk hiç bırakmadı peşimi. çocukluğumda falan nispeten daha iyiydi ama yaşım ilerledikçe daha yoğunlaştı.

nereye gidersem gideyim aynı b.k, her şeyin aşırı saçma olması ve bu saçmalığın içinde mantıklı davranış beklentisi. ben işte onu yapamadım bir türlü. keyfiyetin doruk noktasına çıktığı bu dünyada, herkes keyfiyetini kanun, din, ideoloji, ahlak olarak iteklemeye çalışıyor sürekli. bir tek ben keyfiyetime göre davranamam. neden? çünkü keyfiyetimi sarıp sarmalamam gereken ambalajlarım yok ve neden edinmem gerektiğine dair hiçbir fikrim yok. benden olmayacak. kaç hayat yaşarsam yaşayayım, yapamayacağım. benim payıma düşen melek maskesini birisi almış. her yerde payıma şeytanlık düşecek ve melekler tarafından düşürüleceğim. nereye gidersen git, aynı cehennem. insanlardan nefret ediyorum. melek maskelerinden de nefret ediyorum. hep onlar iyi, ben kötü. kabul ediyorum. ve kötülere hiçbir yerde yer yok.