hiçbir yere ait olamamak

böyle bağırasın geliyor sadece şurayı bana verin sadece şurayı,başka bir şey istemiyorum sadece şuraya dokunmayın

işim sebebi ile neredeyse 20 yılı aşkın süredir gezer dolaşırım.
o sebepten farklı şehirler, farklı insanlar, farklı kültürler vs.. gibi şeylere alışmak, algılamak sorun olmaz benim için. bukalemun gibi direk adapte olurum gittiğim yere.
bunlar olurken de kendi kendime konuştuğumda sorarım bazen.
evim burası mı acaba? diye.
başlarda cevabım evet olsa da, ilerleyen zamanlarda tereddüt ettiğim bir konu olur o sebepten. bir kaç ay ile 1 yıl arasında kaldığım yerlerde oldu, 5 yıla yakın kaldığımda.
bu konunun artık gittiğim yer ile alakalı olmadığı kanısına vardım.
ait olmak meselesi, gittiğiniz yerin kıymetli olması ile alakalı bana kalırsa. orada ne olursa olsun, kalmayı istemek, kaçmayı istememek buna değer bir insanın hayatınız da olması ile alakalı diye düşünüyorum.

kendini hayattan bir nebze de olsa soyutlamış, yalnızlık ile limoni olan insanların yaşadığı durumdur.

uzun zamandır arayış içinde olan biri olarak, aidiyet hissettiğim bir yer varsa, bu başlığa uygun insanlar kümesidir.

aslında ara sıra ait olma noktasında değişiklikler yaşıyorum. kalıcı veya sağlam bir bağ kurmak mesele bence.

her zaman toplumun geneline nazaran farklı bir kafa yapısında olduğumu düşünmüşümdür. tabii böyle söyleyince farklı kelimesi daha çok kendini üst-akıl olarak değerlendiren, kibirden doğan bir özeleştiri yapan insan izlenimi vermektedir. bence farklı olmak, sadece farklı olmaktır. bunun bir üstünlük veya kıyas belirtmesi gerekmiyor.

neyin farklı olduğuna gelecek olursak; düşünce yapısı, ilgi alanları, duygusallık derecesi, sosyallik, karakteristik özellikler diyebilirim. aslında her insanın benzer kafa yapısına sahip kişileri bulabileceğini düşünüyorum. ancak insanın yetiştiği ortam, sosyal çevresi, iş hayatı, maddi durumu bu arayışı zorlaştırabiliyor. e bir de çekingenlik, karamsarlık, tembellik vesaire varsa süreç hepten uzuyor.

bence kendini bir yere ait hissetmeyip çözüm arayan insan için iki çıkar yol vardır:
sosyalleşmek veya yalnızlık ile barışmak.

müthiş bir acı çekiyorum ve ruh gibi yaşıyorum. buna rağmen hedeflerime doğru ilerliyorum. bu kötü bir şey mi bilmiyorum. ama bu durumda olanlardan biri de olsam şöyle bir gerçek var. dünyaya sırtını dönmüş ve onu unutmuş olanlar biziz. tam bir izolasyon durumunda olan bir kişinin ayırt edici özelliği, etrafındaki her şeye tamamen kayıtsız olmalarıdır. başkaları tarafından rahatsız edilmezler ve hiçbir şey umurlarında değildir. izolasyon, içinde bulunulması tehlikeli bir durumdur, çünkü depresyona ve diğer akıl hastalıklarına yol açabilir. bu durumu yaşayan kişilerin yardım alması önemlidir, çünkü izolasyon bireyin ruh sağlığına çok zarar verebilir.

insanı kapana kısılmış gibi hissettiren sanki o level hiç bitmeyecekmiş gibi insanı boğan bir histir. belki de önemli olan gidilecek yer ya da güzergah değil , gitme fikrinin kendisidir . sonra bir cümle okursun " nerede değilsem orada iyi olacakmışım gibi gelir " heh dersin işte o his bu his .

ben ait değilim buralara
bu dünya beni yorar beni elveda
benim rüyalarımın yok menşei
karşı koyamadan yaşadım her şeyi
haps ederken bütün keşkeleri
sınır çizilmiş giden gelir mi geri
bosphorus'ta gece çekildi gemim
kendimi kaybettim denildi deli
deniz mi geri verecek bana ruhumu
temizle kırıntılarını bu duygunun
düşünür ailem neden huysuzum
kaçırdı ödeyeceğim bedel uykumu
martı gibiydim hava parçalı bulutlu
bu sevda beni harcayıp unuttu
kefenle sarıldı bembeyaz şehir
hiç kimse artık benden az değil
şimdi neden hala buradayım
kül olup yanmış bir ruhdayım
kabul etmedim sus payı
bu yüzden sofrasındayım kurtların
sövdüm ama duymadın
beni yuhalayın kurun kumpası
ben öldüm kimse duymadı
sesim çıkmasa da ben hiç susmadım


bilmem ki hangi şehir benim
bak hiç bir yerde yok değirmenim
gidene uzun süre gelir geri dedimse de
böylesine ekilmemiştim
çekingenim biraz tekin değil
bu sokak elim belim bağlanır tokat gibi vurur yüzüme
belirlenir bu savaş anladım hiç sevilmemiştim

ne yapabilirsin sulh etmeyip
altı senedir ben gurbetteyim
aslına bakarsan kul seçmeli yolunu
benim yolum umut vermedi
kus defteri kapatıp gerçekleri
zulüm etmeye hazır buz mavisi
şehrin kokusu nüfuz etti bedenime zihnime rutubetli
maddiyat mı tek husumet ki
gerçek değil gördüğün suretti
eskide kaldı çöplüğünden izler
silindi adın gömleğimdeki
tek başımayım bu kocaman şehirde
metropolde çok kısar cebimden
sık dişini sabrı sınar şekilde
fısılda kısıkça kral peşimde!

çocukluktan gelir, çocukken kendini ait hissedecek bir yer ya da biri olmadığında oluşan ve zamanla kapanmayan his

şu video buna en iyi cevap buradan

aslında her yere ait olabilmektir. tek bir yer ile sınırlı kalmayıp hiçbir yere ait olmadığını fark ettikten sonra sorun ben de değil sorun her yerde diyerek her yere aidim fittirmasi ile aydınlanma yaşamaktır.

bu hisse, monachopsis diyorlar. gün içinde istiyorsan binlerce insanla iletişim halinde ol. gece kafanı yastığa koyduğun zaman "çok yalnızım lan ben.." dedirten şey bu işte. hiçbir yere ait olmamak değil de ait olmayı bilmemek bu. o kalabalığın içinde yalnız olup oradakiler kadar yalnızlıktan korkmamak. ihtiyaçlar hiyerarşisindeki hiçbir basamağa sahip olmamak, olamamak.

hemen charles baudelaire'den bir alıntı: "her nerede değilsem orada mutlu olacakmışım gibi gelir."

hem de hiç.

bwnce ben paralel evrendeki canadada yaşayan bana aitim ve bir gün ait oldugum yerde olacagım

bundan vazgeçtiğiniz anda dünyanın en hüzünlü özgürlüğüne kavuşursunuz. özgürlük nasıl hüzünlü olur demeyin, oluyor. her ihtimale kapıyı açmak bu kapalı olan ihtimaller yüzünden. zaten hayat bir değişik, yazı dersen tura gelir. o yüzden hiçbir yere ait olamamak tanrıya ''hancı masayı donat'' demek gibi bir şey. her şeyden biraz olur fakat hiçbir şey tam olmaz. öyle ki anlatmaya bile üşendim diyebilirim.

belirli bir yaştan sonra aile evine gidildiğinde bile misafir olduğunu dibine kadar hissetmektir. sonrasında zaten hiçbir zaman önceden hissettiğin ben buranın insanıyım hissi yeniden oluşmayacak.

gitsen gidemiyorsun, kalsan kalamıyorsun. hep bir boşluk içindesin, kendini boşluğa bırakıp rahatlamak istiyorsun fakat anlıyorsun ki boşluğun ta kendisine dönüşmüşsün.

hiç bir yere ait olamayan insan yoktur, ait olduğu yeri bulamayan insan vardır. kardeşlerim umudunuzu kaybetmeyin, aramaya devam edin ve eninde sonunda ait olduğunuz yeri bulun

aslında bir yere/kişiye aitsindir ama orada değilsindir.
sadece sabahları günaydın dersin.

bence herkesin ait olduğu bir ortam veya durum vardır, olmadığını düşünen insan henüz onu bulmamıştır diye düşünüyorum.

en basitinden gözünü kapatıp, en mutlu ve huzurlu olduğun ortamı hayal etsen, mevsimi, renkleri, kokuları, saati, iç ortam mı dış ortam mı oluşunu ve etrafında insanlar olup, olmadığını, yakınlıklarını gibi detayları da eklersen o ortamı bulur kişi diye düşünüyorum.
mesela ben gözlerimi kapadığımda bir bahar sabahı denize karşı bir tepede hafif bir rüzgar ve güneş yüzümü okşarken, sarı çiçeklerin açtığını, çimen, iyot ve çiçek kokuları eşliğinde sevdiğim bir kaç insanla sohbet ettiğimi görüyorum. siz de kapatın ve deneyin bence.

bu arada konuyla ilgili moddi'nin "house by the sea" şarkısını bırakıyorum.

edebiyat kasmayın ulan, he anasını satayım hepiniz pegasi b ye ait hissediyorsunuz, bu dünya yabancı size.
yatın aşşa, ortalama 65 yıl yaşıyan dümdüz canlılarız, dünya ulan ölümüne dünya, yuvarlak olanından.

işte bu yüzden en kıymetli eşyalarımdan birisidir sırt çantam.