hiçbir yere ait olamamak

aslında imkânsızdır. herkes bir gruba aittir. sadece bazıları birbirini bulamaz. o kadar. bütün insanlar birbiriyle tamamen aynı değildir. fakat düşünce yapısı bakımından dünya üzerindeki tek bir insanla bile ortak bir paydası bulunmayan insan yoktur. yalnız kaldığımız süre içerisinde sorunlarımızı kişiselleştirmeye daha yatkınız. benzer insanların benzer deneyimler yaşama ihtimali yüksektir. bu yüzden hiçbir yere ait olmadığınızı hissetmeniz sizinle uyumlu insanlarla iletişim kurmadığınızı gösterir. bazı insanlar bu hisle başa çıkmak için kendileriyle uyumlu insanlar bulma amacıyla sosyalleşmeyi tercih eder. bazı insanlarsa sırf bir ortamda kabul görebilmek için tehlikeli grupların arasına girmeye çalışır. bunu yaparken de kötü alışkanlıklar edinir. mesela birçok insan okul döneminde sigara bağımlısı olur. çünkü hâlâ sigara içmenin havalı olduğu düşüncesi yaygın. her neyse çok konuştum. takmayın ya kafanıza.*

farkındalığı gelişmiş bireyin hissettiğidir. sürünün dışındadır.
hiçbir topluluk, hiçbir mekan, hiçbir grup sizi asla tam olarak tanımlayamaz. çünkü her insan özeldir. aynı olay karşısında düşündüğü, hissettiği farklıdır. yaşanılan her deneyimle, edinilen her bilgiye hissedilen her duyguyla değişir, gelişir ve farklılaşır.
farklı gruplarla, farklı mekanlarla kendini zenginleştirir. bulunduğu çevreyi objektif olarak değerlendirme yetisini kazanır. hiçbir yere ait olmayan insan, her yerden bir parça taşır.

monachopsis

oho tam depresif kadın düşürmelik başlık.

acaba hiç charles baudelaire alıntılayan olmuş mudur?demek istediğim, ve ben her nerede değilsem orada mutlu olacakmışım gibi gelir dizesini yazmışlar mıdır?

o benim. dayatılan ve dayatılmaya çalışılana bir şekilde itiraz edip kendi alanını yaratma güdüsü eksi yönleri de haylice fazla hatta çoğu insan bu durumla başa çıkamayadabilir ancak ben kendimce içinden beni ayakta tutacak olan olumlu yaptırımlarını buldum aldım koydum heybeme ilerliyorum. iyi geliyor.

psikolojik uyum sorunlarının yanı sıra çok sık şehir, ülke değiştiren, seyahat eden insanlarda da sık görülür. bazı psikoterapistler bağlanma korkusuna yorar.

- gözünü kapatsan ait olduğun yere basabilir misin çıplak ayaklarınla?
+hangi yer / hangi zaman?
-cevabı vermiyor, sorumu bana yöneltiyorsun?

peki; oldu ya hiç gelmedim buraya, ya da hep buradaydım aslında. kime / neye göre ayıracağız bunu, hangisine hangi koşullarda hayıflanacağız?

buralı değilim ki?
buraları sevmedim ki?

buraları sevecek birşeyler yaptın mı peki?

yaptım tabi, bir sürü hem de. bir o kadarı da kursağımda kaldı, bir o kadarı da sadece düşünce safhasında ezildi gitti başka kimliklerin altında.

bunda suçlu kim peki?

bilmiyorum diyecek kadar bencilim, hissettiğim sadece acı, koyu katmanlı, günden güne artan bir acı.

nereye gidersen git, kaçışın yok ki? o manolyalı, hanımelili, yaseminli bahçeler, o denizinin kokusu bile kurtaramayacak seni ömrünün sonuna kadar.

biliyorum, ağır gelen de bu aslında.

neyse, çayını tazeliyorum sen de bi sigara yak bana, bitmez bu hisler ölmeden.

ölünce biter mi?

iki şeker di mi?

bir süredir hissettiğim duygu.
bir karar aşamasındayım,hayr ola...

yatağım ve yorganımın içi dışında...

içinde bir şeyleri eksik hisseden bazı duygu düşünce ve davranışarı tamamlayamamış kişi.
ama bazı insanlarda ise kendinden bağımsız ilerleyen bir olaydır bu.

toprağın altına girince geçer. mis gibi. (bkz: benim sadık yârim kara topraktır)

aldığın nefesi bile hak etmiyormuşsun hissiyatı veriyor.

tatsız bir durum. benim açımdan büyüdüğüm şartlarla alakalı. babamın işi vesilesiyle (bkz: memur çocuğu olmak) farklı yerlerde yaşama imkanımız oldu. bu bir açıdan şans ama öbür yandan nasıl olsa gideceğim hissiyle bulunduğunuz yeri, oradaki insanları sevmeye bile korkuyorsunuz. bir yere temelli yerleşince de içiniz sıkılıyor, farklı yerlere gidesiniz geliyor. bu ne şekilde değişir bilmiyorum ama aidiyet duygusu insanı güçlendiriyor bana kalırsa.

y kuşağı sorunsalidir. biz y kuşağı temsilcileri istemediklerimizi çok iyi biliriz ama ne istediğimizi hala bilmeyiz.

genelde tanımadığım bir şehrin sokaklarında gezerken yaşadığım ve çok sevdiğim his. pandemi yasakları tamamen geçsin, özledim.

sürekli bir yerlere gitmek istersin
sonra gidersin
sonra gittiğin yerden de gitmek istersin
yaman çelişkili bir döngüdür
gitmek istenilen yer tam anlamıyla bulunamamıştır.

aceleciliğimizin verdiği boşlukların sonucudur ya da tahlihsizliğin. yarım kalmışlık hissinin tatmin arayışıdır aidiyet. bir yere ait hissedilmez. çocukluğu bile her fırsatta terk edip büyük olmak ister insan. çok matrak bir şeymiş gibi gelir. sonra çocukluğunu özler durursun. yaşayabildiğinin kırıntılı yanlarına dek özlem duyar geçmişe bakmaktan boynu ağırır insanın. ara güler’in bir sözü var.

“memleket ne doğduğun, ne doyduğun yer, memleket çocukluğunun geçtiği yer...”dir diye. böyle bir şey işte.

özlemi geçmiş olanın aitliği tatmin olmaz. her yerde eğrelti durur. gözünün aradığı gönlünün istediği olmayınca diline bir “ait değilim buraya” pelesenk olur. bu aşkta da böyledir.

"bonnnn boşşşs bir hayatta kaybedenlerin şampiyonu insan" dedigimizdir.

ayaklarımın hiçbir yerde ısınamaması misali.

uzaylıların da dünyamızda yaşamış olduğu durumdur. binlerce yıl önce dünyamıza gelmişler, bakmışlar dünya halkıyla kaynaşamıyorlar, buraya ait olmadıklarını hissedince de çekip gitmişler.