hiçbir yere ait olamamak

bir gün şartlar sağlandığında bir karavana atlayıp ülkeyi gezeceğim. memleket nere diye soranlara toprak diyeceğim. biraz daha zaman.

"hiç bir yere ait olmayanları iyi tanırım. her yere aitmiş gibi davranırlar." hakan günday

ait hissetmek, ait olmak, gölgeler altında pineklemek, bir mahallenin ferdi, cemaatin müridi, ideolojinin bayraktarı, saf ırkının bir parçası... aidiyet çift taraflı bir problemdir. varlığı dert, yokluğu yara. 300.000 yıldır bir şeylere ait olarak yaşamış primatlarız. her ne kadar zor olsa da esas sınavımız kendimize ait olabilmek, yalnızlığımıza katlanabilmek, kapıları ötekilere kapattığımızda içeride yetişenlerle hayatımızı idame ettirebilmektir. esas gereklilik bir yerlerin parçası olmak, en konforlu kalbe, mekana tüneyip ömrünü tamamlamak değil de içerideki cehennemi restore edebilmektir. çünkü her nereye gidersek gidelim o bizimle gelecektir. en arı güzellikteki manzaralar bile bir vakit sonra ruhun cehenneminden nasibini alır ve büyüsünü yitirerek gözümüzde yalnızca maddiliğini sürdürür. bize yalnızca biz kalırız.

fakat en nihayetinde yalnızlık ontolojiktir, ötekilerle olan bağlarımız da bir gereklilik lakin bir yere yahut birilerine ait olmamız gerekmez. o sistem içerisinde kendimize ait olarak gerekliliklerimizi gidermek, iletişimler kurmak fakat en nihayetinde kendimize kalmak bence kâfidir.

bu beden bile bize ait değilken biz nereye ait olabiliriz

insan bazen yaşar bunu ya. ama bazı insanlar her daim böyledir. onlar sadece vakit geçirir daha doğrusu vakit doldurur. ortalama 70-75 yılı türkiye şartlarında 55-60 yılı bir şekilde bitirmeye bakarlar. ne bir istekleri vardır hayattan ne bir hedefleri ne bir tutkuları vs. zaten kendilerini bunlardan dolayı bir yere de ait hissetmezler. öylece nefes alırlar. günü geçirmeye bakarlar ayakta duracak kadar yemek yer ve yine ayakta duracak kadar beyinlerini çalıştırırlar. fazlasına gerek yoktur çünkü.

konuşması kolay bir konu değil. bir insanın ne yaşadığını anlamak çok zor. ama kendi adıma konuşacak olursam, benim de içinde bulunduğum durumdur. içimde sürekli bir gitme isteği hakim. bulunduğum yere kendimi ait hissedemiyorum. bu ruhsal manada sıkılmış, bunalmış olmanın eseri de olabilir ya da fıtratınıza uygun bir ortamda olmayışınızdan da kaynaklanabilir. sonuçta bir balığı karada yaşatamazsınız.

rahatsızlık çıktısı. normal gelişmeyen bir şey. zira herkesin aşina olduğu bir yer vardır. bu aksi durum kişinin tercihleriyle de orantılı olabilir.

evine, eşine, işine,ailene yani kısacası hayattaki temel taşların hiçbirine tam manasıyla bağlanmama durumudur. ilk başlarda bu his geçiçi dersin, sonrasında hayat geçip gidiyor işte dersin, ama bu his devam ettikçe anlarsın ki hayat gelip geçmiyor seni delip geçiyor.

sonra ait olmadığım yerde olmamın anlamı yok dersin.
gözlerini kapatıp bırakırsın kendini ölümün boşluğuna.

yıllardır sahip olduğum muhteş özellikti. bir bavula sığıp her türlü coğrafyada yaşayabilen ve yaşayan biri olarak sonra sonra bir bunalma durumu da geldi. ben de yaşamaktan ve kendimi ait hissetmekten mutlu olduğum bir yere demirimi attım. yaşlandı hollandalı. küçük, sakin, huzurlu bir akdeniz kasabasında, denize bir kulaç mesafede canlılık faaliyetimi sürdürüyorum. mis gibi.

yük olur muyum diye düşündüğün yere ait değilsin. kendini kısıtlamak zorunda hissettiğin yere ait değilsin. anlatamadığın yere ait değilsin. anlaşılmadığın yere ait değilsin. kendini kendin gibi hissetmediğin hiçbir yere ait değilsin.

tam olarak hissetiğim durum şu an. kendimi ait hissedebileceğim yer tamamen dağılmış durumda ve neyi nasıl toplayabileceğime dair hiçbir fikrim yok.

yurtdışında okuduktan sonra başıma gelen. istanbul’un yoğunluğu çok kaotik geliyor. özellikle avrupadan sonra insanların topluluk içinde kaba ve bireysel davranışları irrite ediyor beni.

londra’da da bu tarz insanlar var mı var ama inanın çok daha azlar. en basitinden zorlu center gibi bir metro durağı var : canary wharf. levent gayrettepe karşılığı gibi düşünebilirsiniz. alt geçitte dükkanların bulunduğu bir alan ama esasen gökdelen ve gökdelende çalışanlar için olan bir alan. burada rush hourlarda sıra durağın yeryüzünde girişine kadar çıkar. ama o sıra 15 dakikada bitiyor ve metronun içinde balık istifi gibi olmuyorsunuz. levent metrosunda rush hour’un dışındayken bile nefessiz kalıyorsunuz.

avrupadaki yaşam şeklini istanbulda bulmayı beklemekte kendi içinde abes tabii. ama avrupada bazı şeylere alışıyorsun e sonra istanbuldayken ister istemez bu alıştıklarını arıyorsun. yani istanbuldayken ne istanbullu gibi ne avrupalı gibi oluyorsun.

aniden gelen ıssız adam, fayt kılap, nejat işler filmi sonrasında akla düşen sancılı durum.

sorunlu hissettiriyor.

ait olunacak yeri kendi ellerinle inşa etmene nedendir.

illaki bir yerde huzurlu hissetmişsindir, illaki bir yere aitsindir. henüz o yeri keşfedememiş olmak bu yerin olmadığı anlamına gelmez

bu cümleyi düşüncelerimde çok gezdiriyorum. bilmemek duygusu ve bunun sonucunda gelen aitsizlik hissi. aslinda bir yer var ait olduğum ama bu dunyaya ayak uyduramadigim da bir gercek. caresizlik hissi bu cümleye iteliyor beni yalnizlik hissi. gunumuz dunyasindaki insanlara, ortama ayak uydurmak hic de istedigim bir sey degil. gercek degil cunku orasi. sevdigim seylerle yetebiliyorum kendime fakat uzulmekten de kacamiyorum. alismaliyim sanirim.

ya da bunu sorgulamaktan vazgecmek