oğuz atay

tutunamayan insanlarin
- oha kesin beni anlatıyordur diyerek, alıp asla bitiremedikleri kitabın efsanevi yazarı.

taşrada rutubet kokan bir kitapçıda tarihi epey geçmiş bir edebiyat dergisinde yazarın günlüğünden yayımlanan bu bölümü hep anımsarım:
"beni ne zaman anlayacaksın sevgili okur?"

"gidenler aslında hep mutludurlar. sadece kalanlara ayıp olmasın diye üzgün görünürler."

oğuzcum atay. poyraz karayelle daha çok sevdiğim yazar. ah albayım ah..

ben buradayım sevgili yazarım, sen neredesin? demek istediğim kişi.

(bkz: en büyük hazinemiz aklımızdır)

yaşadığı günlerde bile (60-70'ler) toplumun kıyısında köşesinde kalmış kişileri kağıda dökebilmiş olan yazardır. acaba şimdi yaşasaydı; kalabalıkların içinde tutunamayan, milyonların içinde nokta gibi hissedenleri de yazabilir miydi diye düşünmekten alamıyorum kendimi.

biz buradayız sevgili yazar ama sen yoksun..

tutunamayanlar isimli kitabıyla adı dilden dile dolaşan 1977 yılında oldukça erken bir yaşta aramızdan ayrılan yazardır. mühendistir. üniversitede ders verir. mustafa inan hocasıdır. bir bilim adamının romanı adlı kitabında mustafa inan'dan bahseder. korkuyu beklerken adlı bir öykü kitabı mevcuttur. bu kitaptaki öyküler okuyucuyu derinden etkileyen ve unutulmaz niteliklere sahiptir. tehlikeli oyunlar ve oyunlarla yaşayanlar adlarından başka kitapları da vardır. tüm oğuz atay külliyatını iletişim yayınları basmaktadır. türkiye'nin ruhu isimli büyük projesini hayata geçiremeden aramızdan ayrılmıştır.
bu büyük ustanın hayatı değerli edebiyat eleştirmeni yıldız ecevit “ben buradayım” adlı eserine konu olmuştur. meraklılara duyurulur.

bizim ilk günahımız belki de budur; kapalı sistem yaratıklarının dış dünyaya karşı beslediği korkudur, yaşama korkusudur.
her davranışın devlete yöneldiğini sanan paranoyak yöneticilerin korkusudur.
kültür korkusudur, matbaadan, şiirden, resimden, felsefeden; hatta dinden korkmaktır bu.
korkunun sonucu yabancılaşmaktır.
herkes her an suç işlediğini hissetmelidir ki başkaldırmasın. karşılıklı bir oyundur bu; bağışlanmayan tek suç bu oyunu fark etmek ve gerçeği aramaktır.

çok sevdiğim yazarlardan bir tanesi, söylemeye çalıştığı şeyleri çok güzel bir şekilde anlatabilen ve kurduğu cümlelerde derin anlamlar olan bir yazar benim için.

zamanında 4 kez okuyup anlamamak ve aradan zaman geçince tekte anlamak.
bu kitabın anlaşılması için herkesin bir yaşı var.

tutunamayanlar, tehlikeli oyunlar, korkuyu beklerken adlı eserlerin yazarıdır.

ilk sayfasında yer alan "o zamanlar daha olric yoktu, daha o zamanlar turgut'un kafası bu kadar karışık değildi." cümlesiyle beni benden alan, bu cümlenin idrakiyle yeni ufuklar açan yegane dostumdur. türk edebiyatındaki başucu romancımdır.

herkesin oğuz atay'ı kendine!

hoş da bir anım vardır;

oğuz atay'ın mezarını ziyaret etmek için gitmiştim. ilk defa gidenler bilir, mezarı aralarda kalmıştır, hemen bulunmaz. mezarını aradığım sırada görevliye "oğuz atay'ın mezarı nerede?" diye sordum. cevap olarak "oğuz akay mı?" dedi. "eh be oğuz abi burada bile tutunamamışsın" dedim.

ömrü uzun olsa ve yazmaya devam edebilseydi dediğim yazarlardan

oğuz atay

her kitabının her karakterinin her cümlesinde kendimden bir parça bulduğum tek yazar.

öldü.

eski sevgilim bu adamın fanatiğiydi.. beni aldattığını da bu adam sayesinde öğrenmiştim. nasıl oldugunu hiç sormayın.

keşke oğuzcum atay'ın romanında bir karakter olsaydım. en azından o zaman insanlar içimden geçenleri anlayabilirdi ya da ben anlamalarını daha şiddetli bir şekilde umut edebilirdim.

oğuz atay'ın şu sözüyle bitiriyorum bu tanımı.
sevgili insanlık! bir çocuk masumiyetiyle bir kez daha elma diyoruz. ne olur çık artık!

anlamıyorlar, nazlanıyorum sanıyorlar.
oysa hiçbir şey istemiyor içim.

o.atay