özlemek

gece gece hortlatmayın şöyle başlıkları!

sarılmak istediğin andır

bence her insan için hayatının farklı dönemlerinde farklı manalara gelen insani duygudur. birden çok çok fazla özlem çeşidi vardır. bunlardan en zoru en ağırı en yoğun hissedileni artık kesinlikle göremeyeceğin birini özlemektir.

ilk zamanlarda 'niye neden niçin' gibi n'li kombinasyonlar yaptırtsa da şimdilerde ağız kulaklara varmadan ufak bir tebessümle yahut beraberinde kolunu kaldırtamayacak kadar tarumar eden bazen gelmesini, bazen hiç mi hiç gelmemesini istediğim insani hissiyat.

yapmakta olduğum. büyük annesine bıraktığım köpişkomu özlüyorum bu aralar. alıp şöyle kucaklayasım bağrıma basasım geliyor. ah biriciğim. seni çok özledi bu anan.

hasret.
cahit zarifoğlunun imtihan olarak nitelendirdiği duygu

ölmekten iki harf fazla.

çok garip bir duygu.
bana göre bitmiş bir aşkı, arkadaşlığı, tanışıklığı yıllarca kalpte taşımak ve onu günbegün özlemek bir psikolojik rahatsızlık.
ama gel gör ki unuttuğum, silik silik hatırladığım bir kişiyi hâlâ özlüyorum, rüyalarımda görüyorum.
özledim.
günbegün aklımda değil tabii ki onca sene geçti, bir çok şeyi unuttum. zihnim sürekli kendisini geriye itiyor, umursamıyor, düşünmüyorum ama üzülünce, durulunca aklıma ilk o geliyor.
son zamanlarda rüyalarımda görüyorum, sarılıyorum. sanki gerçekmiş gibi geliyor ama uyanınca çok çok üzülüyorum.
aklıma geldikçe üzülüyorum.
adını sanını, nasıl ulaşacağımı biliyorum lakin bunca özleme rağmen yazamamak daha da üzüyor.
bir gün uyanınca özlemediğimi fark edeceğim, o zamanı bekliyorum.


ek 1: ben seni hangi sıfatla ve hangi hakla özlüyorum bilmiyorum.

geçmiş olan herşeyi özlüyoruz. yaşarken anın tadını çıkarmayıp ya geçmiş olanları düşünüyoruz ya da gelecekle ilgili planlar kuruyoruz. an geçip giderken aklımız hep başka alemlerde sürüklenip gidiyor. bir de bakmışız güneşli günde aslında hiç olmadığı kadar puslu bir gökyüzünde takılıp kalmışız.

bazen bir kokudan ibaret

ne yaparsa yapsın, ne kadar üzerse üzsün sevilen özleniyor.

özlemek dozunda olunca güzelidir, sevdiğiniz her neyse değerini anlarsınız.
eğer özlemenin sonunda kavuşmak yoksa siz de bunu fark ettiyseniz bir mum gibi erimeye başlarsınız, yavaş yavaş, yana yana eriyip en sonunda yok olur gidersiniz.

her şeyini özlemiyorsunuz o özlem değildir.
özlem olunca duramıyorsunuz.

ben bu duygumu yitirdiğimi sanıyordum.
sanırım yerleşik hayata geçme ile alakalı, sonra baktım ki özlem, yerine yenisini koyamadığın duygu, her insandır..

artık rutinim haline gelmiştir. kişiyle, nesneyle, günle sınırlandıramıyor eski kendimi de özlüyorum.
bir şarkı da benden olsun

sağlıklı günlerimi özledim

belki bir daha hiç gelmeyeceğini bildiğin birinin hissettirdiği.

özlemişim; hem de nasıl. dün nasıl olduysa bir anda aklıma düşüverdi mesainin bitmesine yakın. yok dedim o eski zamanlardaki tadı bulamam ben. öyle ya; artık her şey değişmişti; insanlar, kullanılan eşyalar... her şeyin görüntüsü bir bir değişiyordu, eski görüntüler silik. ama yok kokusu geldi aklıma. nasıl bir şey bilmiyorum ama, ilk kokusu geldi aklıma.. böyle buram buram burnumun direğini sızlatırcasına..

tüm bu düşünceler eşliğinde ben eve doğru yol almıştım çoktan ama aklımdan çıkmıyordu. biraz kafamı dağıtırım diye taktım kulaklıklarımı ve müziğin sert ritmine kendimi bıraktım. hem kendimi hem de düşüncelerimi. bıraktım bırakmasına ama eve yaklaştıkça daha belirgin olmaya başladı. eve giden yolu uzattım biraz daha, markete uğradım, uzun uzun raflara baktım. hem bir şeyler arıyordum hem de ne aradığımı bilmiyordum. sütümü alıp çıktım her zamanki gibi...

evin olduğu sokağın yolunu tuttum. çocuk sesleri gelmeye başlamıştı bile. yine şenlik var anlaşılan dedim kendi kendime. tam da öyle olmuştu; selamlar verildi, hal hatır soruldu. "gel bir çay koyalım sana da". diye ısrarlı bir ses.. kaçmak ne mümkün tabi.. yaaa sonraaa.. gözlerime inanamadığım o şey.. akşamdan beri hayalini kurduğum o anne keki..

bilen bilir, alüminyum tavalar-tencereler-tepsiler vardı eskiden. gerçi hala vardır ve ben sahanda yumurtamı hala onda yaparım. işte o alüminyum tepside pişen kekin tadı her zaman bir başka gelmiştir bana... nasıl da özlemişim yaa..nasıl olur da aklımdan geçen olur diye uzun zaman kendime gelemedim doğrusu. özlem ve vuslat bir aradaydı dün akşam...

hak edilen bir şeydir. en azından öyle olması gerekir. her açıdan ama.

mesela yeteri kadar zaman geçmesi gerekir. yanındayken özlemek, gider gitmez özlemek falan bunlar hep işin romantizmi. çok sevmekten. ve daha da sevmekten gözümüz döndüğünde... evet ve. çünkü sevmek önüne ama eklenebilecek bir şey değil.

mesela özlenen kişinin, özlenecek biri olması gerekir. bazı insanları kendi handikaplarımız sebebiyle seviyoruz. onun sevilecek biri olup olmamasının bir önemi olmuyor. sevmek istediğimiz bir zamanda karşımıza çıkmış, bizde eksik ya da fazla olan bir şeye dokunmuş, normal şartlarda sevmeyeceğimiz, ilgilenmeyeceğimiz birini sevebiliyoruz örneğin. böyle biri hayatınızdan çıktığında özlememelisiniz demeye çalışıyorum. sevmek konusunda kendimize söz geçirmemize engel olan çok faktör olabiliyor kabul ediyorum. ama özlemek? hayır değil. ben bu insanın nesini özlüyorum diye sorduğunuzda, süslemeden, kendinize tamamen dürüst, açık olarak düşündüğünüzde verecek cevap bulamıyorsanız konuyu paketleyip kaldırabilirsiniz. ha yok olmuyor mu, bildiğim çok iyi terapistler var millet.

mesela özleminizi anlamlandıracağınız kadar çok ve/veya dolu paylaşımınızın, etkileşiminizin olması lazım. platonik olduğunuz birini özleyemezsiniz. babanızı hiç görmediyseniz özleyemezsiniz. bomboş bir ilişki yaşadığınız birini özlemezsiniz. birini birlikte olduğunuz süreden uzun süre özlememelisiniz.

ayh ne güzel yargı dağıtıyorum. kimse de demiyor ki sen neden kelsin o zaman miko? dedim ben kendime karşimler. raad olun. haydin.

dün aklıma gelen duygu.ablamı hatırladım neydi o his ha özlemek aradım.bi dakika konuştum.çok insaniymiş.

çok naif ve sahtesi olmayan bir duygudur. her şeye özlem duyulabilir. insana, hayvana, anıya, geçmişe...