özlemek

geçmişin güzel günlerine dair gerçekleştirilendir. hayatınız, şu anda bulunduğunuz yaşa kadar gözlerinizin önünden geçer. anılar zihninizi doldurur ve hüzünlenirsiniz.

ölmekten iki harf fazla diye tanımlamış şair.

sıcak bir ruha temas etmiş her vicdan onun verdiği huzurun esaretine düşmek için yeniden karşılaşmak ister. buna özünü özünde bulmak denir.

bence en güzel marcel proust'un ifade ettiği duygu;

"...öyle özledim ki, nefes almakta güçlük çekerdim; sanki göğsümün bir bölümü usta bir anatomi uzmanı tarafından kesilip çıkarılmış, yerine aynı boyutlarda manevi acı, özlem ve aşk konmuştu. dikişler ne kadar başarılı olursa olsun, bir insana olan özlem iç organların yerini aldığında, yaşamak zahmetlidir; özlem sanki organlardan daha fazla yer kaplar..."

daha önce bu kadar can yakan bir duyguya şahit olmamıştım. ama yaşım büyüdükçe daha çok şahit oluyorum böyle duygulara. özlemlerim artıyor. bir de isin garibi özlemlerime özlemim artıyor.
özlem bir girdap sanki. bir kere özledin mi işin içinden çıkılmıyor.

hem anamı, hem şirince'yi, ben maylo'mu özledim.

özlemek nedensiz , uzakta bir canı
sokak ışıklarının parkelerime vuruşu
bana mı inat yılın temmuzun da duruşu
gelememeyi bakır tepsiyle sunuşu
kalbimin çölünde bir kadın duruşu
aşk

burnunun direğini sızlatan duygu durumu.

özlemekle öl'mek arasında sadece bir harf var ince bir çizgi işte..

özlemek ah ne derin duygu hayat akıp giderken senin bir yanının hala geçmişte o en güzel en temiz sandığın günlerde kalbinin atması demek benim için gözünü kapattığında kokusunu içine çekmek o anın evet o anın kokusu var dostlarım ve gerçekten burnunuzun direği sızlıyor...
insan zaten yaşadığı şeyi neden özler ya da asıl soru özleyen insan neden vazgeçer ve neyi tekrardan ister¿
kolay pes eden ve değer bilmeyen varlıklar olduğumuz için özlemek bizim dünyamızda kaçınılmaz bir duygu karmaşasıdır.
biraz sadece biraz dursak, düşünsek ve hareket etsek belki özlemi yok edebiliriz ya da acı vermeyecek özlemler biriktirebiliriz...

ne dokunmakla geçer ne sarılmakla çok sevince yanındakini bile özler insan. özlemek bi kişiye manevi ihtiyaç duymak, keşke yanımda olsaydı demek, özlenilen kişi yanında olmayınca bir eksiklik hissetmek.

özlemek ne rezilce bir şeydir. unutmanın katilidir. özlemek heleki geçmişse. rezilce korkuludur.

kaç defa tanım girdigim halde hala görünce canımı acıtan başlık. geçmişi özlüyorum. geleceği özlüyorum. şimdiyi özlüyorum. öyle çok özlemle yaşıyorum ki, bana nefes alacak yer kalmadı. ben sadece özlemle yaşıyorum. özlemi yaşıyorum.

bir zamanlar apartmanımızın çok büyük bir şanı vardı: mahallede birbirine en bağlı olan, yediği içtiği ayrı gitmeyen insanlardık. on kişi oturuyorduk; sekiz tanesi akrabaydı, akraba olmayan iki kişiden biri bizdik, bir de bizim akrabamız vardı. kan bağının önemli olmadığını onlar öğretmişti bana. her ramazan ayında sahuru apartmanın en büyüğünde yapıyorduk, iftarı da apartmanın önünde yapardık. insanların canı çekmesin diye perdeler asıp her yeri kapatırdık. semaver semaver çay demleyip gecenin körüne kadar oturur konuşurduk. hayat çok yolundaydı, ben çok küçüktüm ve her şeyi o kadar çok seviyordum ki.

aradan çok uzun zaman geçti ve şu an bahsettiğim apartmanda o gruptan sadece iki kişi kaldık. herkes taşındı, en sevdiklerimi toprağa verdim. sonra buranın neşesi kalmadı. bugün taşınan arkadaşım geldi, onunla eskiden yaptığımız gibi gidip buz aldık ama o zamanlar yirmi beş kuruştu şimdi bir lira olmuş. çok özlemişim her şeyi. mutlu olmayı çok özlemişim. en güzel zamanlarım eskiyor ve iyileri de eksiliyor...

geceye ay düşer, aklıma gözlerin..
bu nasıl özlemek, özlemek ne demek..
ucu bucağı yok, dibi sonu yok,
koyusundan özledim..
fırtınalar koparıyor gözlerim,
ve gözlerin aklıma mühür..
özlemek ne demek, en delisinden,
sonsuzundan, akla zarar, deliye kar özledim…!

"özlemenin kavuşmalara yetmediği durumlar vardır. arayınca asla açılmayacak telefonlar, gitmekle bitmeyecek yollar, dursan da dinlenmeyeceğin duraklar vardır. istemekle elde edilmeyecek, eller vardır. dokununca doyulmayacak tenler vardır. insanın gücünün yetmediği şeyler üzücüdür..."

insan neyi özlüyor, başka bir insanı mı, yoksa onunla birlikte yaptığı şeyleri mi? o insan yerli yerinde duruyorsa, kendi hayatını sürdürüyorsa; özlemek onunla birlikte paylaşılan şeyleri özlemek mi?

konstantiniyye oteli, zülfü livaneli

kalbim sana olan özlemim ile yerini küllere bırakıyor. kalbim bu zamana kadar olan yaşantımda birçok kez acı içinde kaldı fakat bunların hiçbiri seni özlememin acısı kadar acıtmamıştı.
saatler ve mesafeler nasıl olursa olsun en büyük aktivitem seni özlemek. yıllarımı otların ve dikenlerin arasında geçirmişken karşıma umut olarak çıktın. özlemek sen varken daha katlanılabilir oluyor.

eski kendimi çok özledim.her şey eskiden daha güzeldi.eski aşklar,eski insanlar,eski yaşam tarzları.. geri getirme şansımız olsa keşke o zamanları.

önceden özlemek çok değerli gelirdi. zamanın geçmesi için dualar ederdim. şimdi özlemeye hevesim bile kalmadı. insanlar karşıdakinin duygularını kolayca çöpe atabiliyormuş.