özlemek

önceden özlemek çok değerli gelirdi. zamanın geçmesi için dualar ederdim. şimdi özlemeye hevesim bile kalmadı. insanlar karşıdakinin duygularını kolayca çöpe atabiliyormuş.

yoğun duygu birikimi

çoktur.

hayatımda uyurken bile hiç kesilmeyen eylemdir. neyi, kimi, nereyi, neleri özlediğiniz hep değişir ama hep bir şeyleri özlersiniz. özlemek için artık görmemek, konuşmamak, uzaklaşmak vs. de gerekmez. insan bazen en yakınındakini bile özler. özlemek sebep aramaz yani.
şu anda da özlüyorum...
hem de çok.

genellikle geçmişe duyulan en büyük duygudur. geleceği özleyen benim gibi nadir kesimleri bir kenara koyarsanız, geçmişin elbisesindeki parlayan broşun özlemden yontulduğunu görürsünüz.

13 yaşındaki o çirkin pervasız şanslı yavşak beni çok özledim gebericem gel artık.

neleri özlemedik
neleri bıraktık geride
kimleri kaybettik

ama kaybolan yarınları özlüyorum en çok.

kaybolan neşemi özlüyorum en çok

derler ki özleyenlerin;

"... içinde birikmiş ut çalan kadın elleri olurmuş hep
gibi bir üzünç sökün edermiş akşamları ağlarken kuyulara kınar
hanım’ın denizlerinden" *

ben de öyle.

özlem duyulan çok fazla gün his kişi var. günler geçtikçe bu daha da artıyor yaşadığımız her şeyi ilerki bir zamanda mutlaka özlüyoruz.. şimdi saysam çok eminim bir sürü şey çıkar ama bu aralar özlem duygum askerdeki sevgilim içindir sadece onu çok özlüyorum :')?

eksiklik. nefes alırken nefes alamama, boğulma hissi.

sonunda kavuşmak varsa dünyanın en harika hissi olmasa da içten içe insanı mutlu eden bir his. gelmeyecek birini özlemekse sanırım tarifi olmayan bir kalp sızısı.

sonunda kavuşulacağı biliniyorsa bir anlamı, tatlı bir yanı vardır ancak kavuşamayacağını bildiğin birini özlemek zarifoğlu'nun dediği gibi uzun bir mesafedir; ne saatler ne aylar ne yıllar ne de aştığın yollar kapatır o mesafeyi.

çaresi olmayan duygulardan.

-23 temmuz 2021-

benim için maddeden çok soyutun arzusu olarak yerleşmiş olan bir gelenek. buradaki soyut ta an(ı)lar. kişinin kim olduğunun bir önemi yok, o kendi sahnesindeki bir aktör olarak bulunuyor, zamanı geçince sahneden ayrılıyor tek değişmez ise benim. ben sürekli sabitim ama aktörler değişiyor.

bencil bir insan olduğumu etrafımda zamanında bulunmuş olan birçok kadını kendi silüetleri değil benim aklımda yerleştirdiğim halleri ile bilince anladım. bu yüzden özlem duyduğum kişinin zamanında karşımda duran kişi değil benim kafamda oluşturduğum tasviri olduğunu fark etmemle beraber özlemek fiilinin kendi bilincimde yarattığım farkındalığına uyanmış oldum.


ki buna kendim de dahilim. biriktirdiğim anılar bir anlamda gelecekteki demans sebebim olmaya doğru gidiyor. sürekli anılar, sürekli mutlu anların tekrarlanma arzusu ve günümüzün kaybı ölü gibi dolaşmamı sağlıyor. beraber olduğum herhangi bir kadın ki hiç fark etmez her seferinde bunu bilir. ironik olan bir süre sonra onun da bu özlem girdabında yerini alma ihtimalinin olması.

"aklım seninle bir olma ihtimalimizin girdabında boğuluyor"

"bu mürekkep dolu eller kelimelerle kanıyor, hiçbir şekilde yazamadığım... ki onlar geçen gece gibi seni acıtma ihtimaline sahip"

"kaosla çevrelenmiş bir dünyada nefis bir sadelikti"

" constantly
consistently
continually

you. "


"hiçbir zaman aşık olmaya gerek duymadık. ilk tanıştığımız anda zaten ona hapsolduk"


"sessiz günlerimde, seni biraz daha gürültülü özlüyorum"

"sevmeyi bıraktığım için değil, kendime değer vermeyi bıraktığım için bıraktım seni"

"hayat boyu kendi doğru sandığımız yanlışlarımızın kölesi olana kadar, hepimiz özgür doğarız

özlemek acı, ama daha acı olan özlem duyduğun kişilerin gitme sebeplerinin sen olması

görülmesi en zor şey, tam gözünün önünde olandır- goethe. bu son söz de sadece kendime.

tatlı anıları hatırlıyıp iç çekerek "umarım şu an iyidir,mutludur" demek

yirmili yaşlarımın başını, özgür hissettiğim anları, sevdiklerimin yanındaki huzurlu günleri, kıymetini o an anlamadığım her şeyi özledim. özlüyorum.

her duygunun temelinde ya öfke ya sevgi vardır derler ama özlemenin temelinde hem özlediğin anlara geri dönememenin, o anı bir daha yaşayamayacağını bilmenin öfkesi hem de o mutlu olduğun anı tekrar hatırlamanın veya o anı yaşamış olmanın verdiği sevgi durumu yatıyor. bir kişiyi özlediğinde ise bir anı tekrar yaşayamasan bile o kişiyle bir kez daha beraber olabileceğini bilmek insanın içini kıpır kıpır yapıyor, sevgi daha ağır basıyor ve bu yüzden bir kişiyi özlemek çok daha heyecan veriyor insana. dolayısıyla iki temel duyguyu bir arada barındıran tek duygu özlemek sanırım. sevdiğin bir kişiyi veya bir anı hatırladığında hem mutlu oluyor heyecanlanıyorsun, hem de acı çekiyorsun keşke o günlere dönebilsem diye ya da onunla bir an önce bir kez daha buluşabilsem diye. özlemeyi üç beş cümleyle anlatamam, konuşsam günlerce yazarım. birçok şeyi özleriz ve altında yatan duygularımız neyi özlediğimize göre değişir. bazen öfkesi ağır basar bazen sevgisi. bazı duygular vardır kelimelerle ifade edilemez, cümlelere sığmaz; özlemek de öyle bir duygu işte...

"gölgesini görsem sarılacak gibiyim."

insanın burnunun direğini sızlatan,canından can koparan duygudur...