özlemek

birinin haaretini cekmek. yakar kasip kavurur insani. evet.

insanın kalbinde bir türlü dindiremediği bir sızlama. hayatta olan ama yollarının ayrıldığı birini özlesen, belki bir gün görürsün ama görsen neye yarar? herkes yollarını bir şekilde ayırmış, hiçbir şey eskisi gibi olamaz ki.
ölen birini özlesen ona zaten çare yok.
o kadar çaresiz bir his ki bu kolay anlatılacak bir şey değil. ömürden azar azar götüren üzüntüden yiyip bitiren bir şey.

zıkkım gibi bir şey.

arabesk şarkıcısı ferdi tayfur 1975 - 1980 dönemi çıkardığı ve o dönem ortalığı kasıp kavuran ve fırtına gibi esen kırkbeşlikleri yapmasına sevdiği kadından uzak kalması sebep oluyor . yani kadınını özlediği için bu müzikler ortaya çıkıyor.
o dönemden bu döneme neler değişti neler. şimdi telefonla istenilen kişiyle istenilen zaman konuşabilme var. o da yetmedi görüntülü konuşma bile var. her çeşit sosyal medya ve popüler uygulama olan facebook var. uzaktaki kişilerin her halini ve yüzlerini anbean görmekteyiz. artık özlemek gibi ulvi duyguların fazla bir anlamı kalmadı. o duygular da ileri teknoloji kurbanı oldu.

uçan da kușlara malum olsun mu
çünkü ben, annemi özledim.

bugün hiç görmediğim için oğluma karış hissettiğim duygu.

zihnin vazgeçmek için seçtiği bir bahanedir.

hasret cekmek. evet.

yoksunluğa odaklanmak.

kusmuk bir şey.
kabul etmek lazım.

ben özlemeyi güzel bir şey zannederdim eskiden
özlemeyeli çok olmuştu, yok oldum bak şimdiden

aci verir insana

özleneni geri getirmemesiyle, getirse bile eskisi gibi olmamasıyla bilinir.

annemde beyin tümörü var, son zamanlarda çok kötülemiş, ameliyat olması için çok uzak ve anlamsız bir şekilde küçük bir kıyı şehrine gidiyoruz. tek bir insanı çok sevmişim, o insanla aramıza zaten girmiş milyonlarca kilometrelik mesafeye kilometreler eklemişim. anlatılacak, konuşulacak tonlarca konu varken, her şeyi geride bırakıp susmayı tercih etmişim. daha ben bebekken bayılmaları olan annemi kaybetmek korkusu benim için konuşmayı öğrenmekten öncesine tarihlenen bir duygu. bu duygunun bu kadar yoğunlaştığı bir zamanda başka korkular, başka sevgilere yer vermeyi bencillik zannedip içime kilitlemişim her şeyi. çok sevilmişim üstelik, neden? neden duyamıyorum kendimi çığlıklar atarken?
annem ameliyat oluyor, her şey yolunda. ama sabaha kadar gözümü bile kırpamadığım geceler başlıyor. hastane, şehre uzak, denizin kıyısında, dağın yamacında. hastanenin önündeki ışıklar dışında tek ışık yok. biz arka taraftayız, penceremiz denize bakıyor, hemen yanımızda orman var. annem rahat uyuyabilsin diye ışıkları kapatıyoruz, odayı zifiri karanlık basıyor. sadece kulağımda kulaklık, radyodan ne çıkarsa bahtıma müzikleri ve çok uzaktan geçen gemilerin cılız ışıkları. ben o karanlık denizde, gemilerin çok az seçilen ışıklarında sevdiğimin gözlerini görüyorum, gittikçe uzaklaştığını, söndüğünü.. radyoda bir şarkı çalmaya başlıyor; "gözlerin bu gece çok uzaktan geçen bir gemi". ağlayamıyorum. annem uyuyor. bir şarkının bu kadar gerçek olabildiğini ilk kez görüyorum. bir duygunun bu kadar gerçek olduğunu ilk kez duyuyorum.

herkesin özlemek'i farklı. benim için özlemek işte o uzaktan geçen gemilerin cılız ışıkları. veda ediyorum.

boynunu büküyor, kederlendiriyor, gözlerini yakıyor, boğazını acıtıyor, iştah kapatıyor...hangi sinir ucu hangi beyin lobu kontrol ediyorsa şu meredi kapatalım gitsin. safi zarar başka birşey değil. hayır deymiyorda çektiğimize

çok uzun bı süre iş dolayısıyla sürekli seyahat ettiğim için "benim yok" dediğim duygu. şimdi karşımda oturan adamı özlüyorum. görmeyince alışıyorsun da yanındayken özlemek zorunda olmak, görünmez duvarlar bitiriyor insanı.

tek taraflı olduğu anlaşıldığı vakit nefrete dönüşen his.

ince bir sızı.