yazarlar hakkında gereksiz bilgiler

yağmurlu havalarda dışarıyı izlerken şunu dinlemek ruhumu mest ediyor. normalde arabesk, türkü falan dinleyen bir insanım ama piyano ve keman sesi de ruhumun derinliklerine inebiliyor.

sol ayağım solda ve sağ ayağım sağda. soğuk dolayısıyla çorap giydiğim için her birinde kaç parmak var sayamıyorum. beş de olabilir altı da. kısmet artık.

gotik mi gotik...
eltellik desen var
dantel olmazsa olmaz
mizah desen var...
adab-ı muaşeret benden sorulur...
nezaketin hastasıyım,
lafı gediğine koymak aperatif niyetine...

her ne kadar elti olma başarısı göstermemiş olsam da, ben de bir görümceyim. hem de 3 kere.

ayağınızı denq alın!*

yikanirken vucudumu yikamam, sadece kafama 1 el sampuanla yikar cikarim.

yaklasik 1.5 senedir bedenimi yikamadim, sebebiyse usengeclik.

-0,8 yaş arası çocuklardan korkuyorum.
-minibüste tutunamama gibi saçma bir fobim de var. daha doğrusu minibüslere dair her şey aşırı geriyor beni.
-gece yürüyüşleri en sevdiğim terapi yöntemlerinden biridir. başıma bir şey gelme ihtimali olmasa her gün saatlerce karanlıkta yürüyerek kendimi iyi hissedebilirdim.
-poz vermek beni aşırı geren bir diğer konu. fotoğraf çekilirken asla istediğim gibi çıkamama sebebim.
-ne zaman yüksek bir yerde olsam 'acaba buradan düşsem ölür müyüm' düşüncesi aklımdan çıkmıyor. yüksek ihtimalle ölürsün milkşeyh.
-karşımdaki insana kendi içimden cevap vererek ona söylemeyi ve tepki vermeyi unuttuğum çok fazla zaman oluyor.
- kendi kendime konuşurken bazen çok hararetli tartışıyoruz, istemsizce mimiklerime ve surat ifademe de yansıyor.
- ağlarken kendime küfrederek kendi ağlamamı durduruyorum. küfür bazı yerlerde işe yarıyor gibi.
- gün içerisinde asla su içmek aklıma gelmiyor, susadığımda sadece kahve içiyorum. önceden günde bir buçuk litreyi buluyordu içtiği kahve miktarı, neyse ki artık kalp çarpıntısı falan yapmaya başladı da çok içemiyorum.
- kupa bardaklara olan ayrı bir zaafım var, tatlı kupa bardakların rüyalarıma girdiği zamanlar bile olmuştu.

fazla gereksiz bilgiler olduğu için bilmenize gerek yoktu ama her neyse.
ha bir de konuşurken hiçbir şey hakkında açıklama yapmam ama yazarken her şey hakkında açıklama yapabilirim yukarıda gördüğünüz üzere.
konuşurken kendimi asla iyi anlatamayacağımın farkında olduğum için anlaşılma kaygısı yaşayamıyorum. yazarken ise her şey daha farklı oluyor.

üşenmeseydim yapacak olduğum şeyler şunlardı:
-domates çorbası, mercimek çorbası, bisküvili pasta, kabak mücveri
-kitap okumak
-müzikle ilgili şeyler yapmak
-kargoyu iade etmek
-odamı toplamak
-su içmek
-tuvalete gitmek
-ananemi aramak

bugün eski radyoyu çıkardım tüm gün dinledim şimdi ise annem "kaldır artık şunu" diyor. duygusala bağladım kaldırmak istemiyorum...

yetişmesi gereken bir ton işi yetiştirme imkanım olmadığını hissedince ölerek bu gerginliğe son vermek çok makul görünür gözüme.

- çalışmayı bugün göndereceksiniz değil mi?
+............ (öldü, kafa rahat)

okumayı okula gitmeden önce öğrendim.

lahmacuna bayılır, en iyi pidecide bile %95 lahmacun sipariş eder eğer varsa.

öksürüğüm üçüncü haftasında olmakla birlikte dünden beri böğrüme bir ağrı saplandı.

hiç önemsemedim.
asla ağrı azalmadı, öylece duruyor.
aniden ameliyatlık bir şey çıksa ne gülerim ama.

*

tek hareketle elimdeki tüm parmakları kıtlatabiliyorum.
göz yaşlarım pıt, parmaklarım çıt.

insana dair hiç bir şey bana yabanıl gelmez

uzun yıllar* doktorluk yapmamla ilgili elbet

herkesin her yerini ellemek gözlemek koklamak, özelini dinlemek falan pis iş tabi ama deneyim işte

dans etmeyi kesinlikle beceremiyorum.

peace isterken her seferibde bir chaosun icinde bulmak kendimi.

bir dizinin, kitabın ya da filmin önce sonunu izler daha sonra ilk bölüme geçerim. bir bilinmeze doğru yol almak canımı oldukça sıkar.

-saçlarım mayıs ayı gibi metal müziğe gönlünü kaptıran ve yaz tatili süresi boyunca saçını uzatabilmiş lise 4'e geçen oğlan çocuğunun saçı kadar uzadı. hem kestirmek istiyorum hem de yaza kadar beklemek istiyorum.
(ne zamandır araftayım)
-aklıma anlık bir şey geliyor;yemek, mekan, kıyafet gibi deneyeceğim bir şey ve tüm günümü iş çıkışı ona nasil ulaşabilirim/ulaşmalı mıyım düşüncesi ile geçiriyorum. ufak planlar yapıyor, yeni rotalar oluşturuyorum. bazen düşünmek beni o kadar yoruyor ki her şeyden vazgeçip evin yolunu tutuyorum.
(zaman zaman araftayım)
-başkalarıyla birlikte yapılan planlar ayarlamak icin cok efor istiyor ve genelde de aksıyor diye kendi başıma planlar yapıp takılıyorum. sonra arkadaşlarım diyor ki bize de bir plan yap takılalım. ben zaten o planı yapmanın yorgunluğundan kaçıyorum.
(burda araflık bir mesele yok, baya netim)

en büyük hobilerimden biri uyumaktır. bir ara çok yoğun çalışmıştım, senelerce. onda bile haftada minimum 8 saat uyku ortalamamı bozmadım. yani mesela hafta içi 6-7 saat falan ortalamayla uyuyabildiysem, hafta sonları 12-13 saat falan uyuyarak telafi ettim.

dakika takıntılıyım.
maç, dizi-film izlerken kaçıncı dakikada olduğuma bakarım.

birkaç yıl içerisinde ortadan öyle bir kaybolacağım ki gölgem bile ortada sahipsiz kalıp beni arayacak iş yerimde ve evimde :)