yazarların en sevdiği şiir

ümit yaşar oğuzcan

belki biraz klasik olacak fakat orhan veli'nin güzel havalar şiiridir benim için. en sevdiğim mevsimin ilkbahar olması ve hep bu mevsimde sorumluluklarımı boşlamam, gezip sosyalleşmem ve eve girmek istememem bu şiiri çok benimsememe sebep olmuştur.

(bkz: aydın mısın)

benim dengemi bozmayınız .
sezen aksu'nun çok güzel okuduğu turgut uyar şiiri.

(bkz: geçtiğimiz altı ayda çok şey oldu)

holofira
bilesin kavuşmak yok islamlıkta
gavuşan kısmı ancak gavurdur.
s.çobanoğlu

ruhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden?
bilmem, bu yanardağ ne biçim korla tutuştu?
pervane olan kendini gizler mi alevden?
sen istedin, ondan bu gönül zorla tutuştu.

h. nihal atsız

yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var.

ataol behramoğlu

yalnız bir opera - murathan mungan
uzun bir şiir fakat pişman olacağınızı zannetmiyorum. :))

asaf halet çelebi - ibrahim

üçüncü şahsın şiiri

telsizci hamdi.
ibrahim.
sessiz gemi.

kar mûsikîleri

bin yıldan uzun bir gecenin bestesidir bu.
bin yıl sürecek zannedilen kar sesidir bu.

bir kuytu manastırda duâlar gibi gamlı,
yüzlerce ağızdan koro hâlinde devamlı,

bir erganun âhengi yayılmakta derinden...
duydumsa da zevk almadım islav kederinden.

zihnim bu şehirden, bu devirden çok uzakta,
tanbûri cemil bey çalıyor eski plâkta.

birdenbire mes'ûdum işitmek hevesiyle
gönlüm dolu istanbul'un en özlü sesiyle.

sandım ki uzaklaştı yağan kar ve karanlık,
uykumda bütün bir gece körfez'deyim artık!

yahya kemal beyatlı

resulullahla benim aramdaki farklar
ah muhsin ünlü

resulullah süper bir insandı, ben o kadar değilim,
resulullah yolda ebu bekir’i görse ‘es selamu aleyküm ya sıddık’ derdi,
ben yolda ebu bekir’i görsem tanımam.
resulullah asla yalan söylemezdi; ben annem ölürken hiç ağlamadım.
ben annem ölürken çok ağladım çünkü annem
gırtlağından hırıltılar çıkarırken nasıl terliyordu, görmeliydiniz.

resulullah azrail’i yolda görse tanırdı;
ben azrail’i annemin yanında görseydim ona bir çift lafım olurdu,
derdim ki şimdi yani af edersin ama o sıktığın annemin gırtlağı.

resulullah olsa ona bunları söylesem o bana gülümserdi;
o bana gülümserdi ben ona derdim ki, anam babam yoluna feda olsun ey allah’ın resulü; fakat şu koca melek, annemin gırtlağını sıkıyor, bir şeyler yapamaz mıyız?

resulullah orada olsaydı annemin elini tutardı derdi ki ‘kızım ha gayret! ’;
ben orada olsaydım annemin elini tutardım ve derdim ki ‘anneciğim ölmesen…’

ben oradaydım annemin elini tuttum ve dedim ki ‘anneciğim seni ben…’;
annem döndü bana bir baktı o bakışı görmeliydiniz

resulullah o bakışı görseydi merhametten ağlardı;
ben o bakışı gördüm haşyetten bayılacaktım ama annem elimden tuttu.

ne tuhaf, anneler ölürken bile çocuklarının

anneler ölürken bile çocuklarının ellerini bırakmıyor ne tuhaf…

resulullah çok şanslı bir insan
annesi öldüğünde o küçücüktü;
benim annem öldüğünde ben küçücük değildim,
zaten şanslı birisi de değilimdir, filmlerim iş yapmaz.

annem daha yeni öldü fazla uzaklaşmış olamaz!

olamaz dedim annem son nefesini alıp da vermeyince
verse de ben alsam onu, içim ferahlasa, siz de görseniz
resulullah tutsa annemin elinden birlikte geçseler çölü
nasıl olsa resulullah da ölü annem de ölü.

şimdi vazgeçmek ya da uyumak zamanı. murathan mungan- arasta şiiri.

hani o bırakıp giderken seni
bu öksüz tavrını takmayacaktın
hani o bırakıp giderken seni
bu öksüz tavrını takmayacaktın
alnına koyarken veda buseni
yüzüme bu türlü bakmayacaktın
alnına koyarken veda buseni
yüzüme bu türlü bakmayacaktın
gelse de en acı sözler dilime
uçacak sanırım birkaç kelime
bir alev halinde düştün elime
hani ey gözyaşım akmayacaktın
hani ey gözyaşım akmayacaktın

nâdanı terk etmedin yârânı arzularsın,
hayvânı sen geçmedin insânı arzularsın.
“men arefe nefsehû fakad arefe rabbehû”
nefsini sen bilmedin subhânı arzularsın.
sen bu evin kapusın henüz bulup açmadın,
içindeki kenz-i bî-pâyânı arzularsın.
taşra üfürmek ile yalunlanır mı ocak,
yönün hakk’a dönmedin ihsânı arzularsın.
dağlar gibi kuşatmış benlik günâhı seni,
günâhın bilmeden gufrânı arzularsın.
cevizin yeşil kabını yemekle dad bulunmaz,
zâhir ile ey fakîh kur’ânı arzularsın.
şarâbı sen içmedin sarhoş u mest olmadın,
nice hakk emrine fermânı arzularsın.
gurbetliğe düşmedin mihnete sataşmadın,
kebab olup pişmedin büryânı arzularsın.
yabandasın evin yok bir yanmış ocağın yok.
ıssız dağın başında mihmânı arzularsın.
ben bağı ile bostanı gezdim hıyâr bulmadım,
sen söğüt ağacından rummânı arzularsın.
başsız kabak gibi bir tekerleme söz ile
yunusleyin niyâzi irfânı arzularsın.

tanıdığım bir ağaç var
etlik bağlarına yakın
saadetin adını bile duymamış
tanrının işine bakın

geceyi gündüzü biliyor
dört mevsimi, rüzgarı, karı
ay ışığına bayılıyor
ama kötülemiyor karanlığı

ona bir kitap vereceğim
rahatını kaçırmak için
bir öğrenegörsün aşkı
ağacı o vakit seyredin.