çocukluktan kalma alışkanlıklar

tabağımda sevmediğim bir yemek olsa da o yemeği mutlaka bitiririm. ziyan olmasın, atılmasın, onu bulamayanlarda var diye büyütüldük çünkü hep.

saçımla oynayarak uyurum.

t: yazarların sürekli devam ettirdiği ve bir türlü vazgeçemediği alışkanlıklardır.

yazmak...

uyumadan önde kendi saçımla oynamak. ne zaman fark etsem daha çok iyi hissederim.

gece yatmadan önce asla meyve yememek.
dedem rahmetli, nereden duyduysa yatmadan önce meyve yemenin uykuya dalmayı zorlaştırdığını ve şekeri yükselttiği için kilo yaptığını öğrenmiş.
öldür allah akşam yemeğinden sonraki zamanda meyve yemezdi. yetişkinlere söz geçiremediğinden gücü bana yeterdi.
aradan 35-40 sene geçti, kafama nasıl kazındıysa yıllardır akşamları meyve yemem. daha doğrusu yiyemem.
iyi mi yapıyorum, kötü mü hiç bilmiyorum.

yazmak..

kahve bağımlılığı, sütlü türk kahvesi özellikle çocukken biberon biberon içermişim, bitince veya vermeyince bayılırmışım, içerisine annem acı, karabiber falan katmış bir süre unutmuşum ama sonra tekrardan içmek istemişim, anlatımlar o şekilde…

cenin pozisyonunda yatış ve saclarimla oynaninca uyuma ritüeli.

hoşafın meyvesini yememek. bu nedenle ailem hep benimle dalga geçer. "eşek hoşaftan ne anlar suyunu içer tanesini bırakır"

yatarken duvara yapışmak

çoğu zaman duş alırken arka planda tarzıma uygun müzikler çalar. hem meditasyon hem de temizlik. tepeden akan soğuk suyun altında 30 dakika durabilirim.*