intihar etmek

oldukça planlı hareket edilmesi gereken bir eylem. öyle dakikasında karar verilip yapılacak bir iş değil. plan yapmak lazım. ölmeye diye gidip yaşama felçli olarak devam etmek var. iyi araştırmak lazım. ve soğukkanlı olmak.

asla anlam veremediğim ve muhtemelen hiçbir zaman cesaret edemeyeceğim eylem

içimde hiç bir yaşama sevinci duymadığım zamanlarda benim de sık sık düşünüp ama asla yapamadığım eylem. şimdi ise iyiki yapmadım diyorum. intihar etmek ani verilebilecek bir karar değil üzerine uzun uzun düşünülmeli.

kimi insan tedavi olsunlar der. insanın içinden kendini çıkarmak mümkün müdür ki? beyninde konuşan o sesi susturabilir mi tedavi? kimisi de güçlü olsunlar der. akşam yatarken, sabah kalkarken, alınan her nefeste orada olan o sese karşı her an güçlü olunabilir mi? çünkü siz yılın 364 günü güçlü olursunuz ama 1 gün yeter onun sizi ele geçirmesine. "bak gördün mü onlar haklı sen güçsüzsün, zavallısın, ölmeyi hak ediyorsun. dünya daha güzel bir yer olacak sen ölürsen, yaşarsan ne olacak ben hep burda olacağım. ömür boyu içinde olacağım." insan bundan kurtulabilir mi? kendinden. yırtmak istersin derini, açayım da çıksın içimden dersin. sen yaşamak istersin ama o sana öyle bir gelecek gösterir ki çaresiz kalırsın. kimse de anlamaz, sorsan herkes çok empatiden muzdariptir ama seni anlamaz. içimden çıkaramıyorsam öldüreyim dersin. yani öyle sanıldığı kadar kolay değil intihar. herkes yaşamak istiyor ama bazen içlerindeki bazı hastalıklar gözlerini öyle puslandırıyor ki geleceğe bakınca daha çok acı daha çok yıkım görüyor insan. burada yada başka platformlarda belki de böyle insanlar okuyacak yazdıklarımızı, ne görecekler? korkak denmiş, kolaycı denmiş, sevdiklerini düşün denmiş. o insan bunları zaten düşündü, zaten suçluyor o kendini. benim diyeceğim şey şu ki, yanlız değilsiniz, ve aklınızın size söylediği kadar da çaresiz değilsiniz. içinizde konuşan o ses asıl çaresiz olan, insanı kendi beyninde hapsetmek isteyen yanlış bir ses o. asıl korkan o, onu görürseniz ona verdiğiniz anlam azalacak çünkü. size gösterdiği gelecek de aynı onun sözleri gibi çarpık. yalnız değilsiniz, dünyanın her köşesinde sizin gibi insanlar var. yalnız değilsiniz ama kendinizi soyutlarsanız o sesi dinlemiş olursunuz ve onu dinlemeniz intihardan da beterdir. çaresiz değilsiniz, yalnız değilsiniz.

bugün üst üste 8-10 leman sam şarkısı dinleyerek denediğim eylemselliktir. süründürdü fakat öldürmedi. üzerine 3-5'de 80'li, 90'lı yıllar sezen şarkısı sapladım kendime lakin yine de kanadım kanadım ölmedim.

intiharcı arkadaşlara deneyselliklerinde başarılar dilerim. (mecazi denemelerden bahsediyorum elbette. gençlerin deyimiyle temsili olarak)

mezarları başında ceket iliklenmesi gerektiğini düşünüyorum. intihar eden insan umutsuz/çaresiz değilde cesurdur benim gözümde.

karın boşluğundan vurmak suretiyle intihar edip amacına ulaşamayan bir arkadaşım hastane ziyaretimiz esnasında intihar etmenin çok kötü olduğunu şu sözlerle anlatmıştı. “sakın intihar etmeyin, çok kötü olum. kan akıyo bayılmıyorum. ambulans gelsin, aksiyon olsun istiyorum ama zaman yavaşlıyor bi anda, her şeyin farkındayım ama kilitlenmiş haldeyim”

tabi bu muhabbeti kıkırdayıp gülerken kurşun yarası acıya acıya kahkahalar eşliğinde yapıyorduk. böyle de manyağın tekiydi kendisi.

onca entry arasından böyle bir durum karşısında kimse öteki dünyasının ne olacağından bahsetmemiş. ben söyleyeyim : müslüman olarak intihar etmesi takdirinde , diğer günahkar müslümanlardan hem daha çetin hem de daha uzun süre azap çekip, cehennemde binlerce yılını geçirip en son cennete ayak basacak insanlardan biri olur.
ama eğer müslüman değilseniz : bir daha çıkmamak üzere zincirlerle birlikte o derin cehennemin dibini boylamış olacaksınız.
yapmayın , değmez. şurada yaşayacağımız en fazla kaç yılımız olabilir ki ?

cesur insan eylemidir. intihar edilecekse en acısız yoldan edilmelidir.

yapmayın efendim, eğer sorun varsa çözüm de vardır. bu dünyaya bir kere geliyoruz, sonuna kadar gitmeliyiz bence. hem belki de seni intihara sürükleyen sorunun ardından senin düşlediğin yaşam bekliyor. sözün özü yaşamadan çözülemez bu sorunlar.

çözümü olmayan şeyler için çözüm ararken kaybolmaktır intihar sadece fiziken olmaz bazen duygularını asar insan...

insanın yaşamadığını fark ettiğinde yapmak istediği şeydir.
antoin artaud, intihar üzerine 1 adlı yazısında söyle der :
buradan intihar durumuna geçmem için benliğimin bana geri dönmesini beklemeliyim, varlığımın tüm eklemlerini özgürce oynatabilmeliyim. tanrı beni, umutsuzluğun içine bıraktı, sanki ışıkları bana ulaşan çıkmazlar burcunun ortasına bıraktı .ben artık ne ölebiliyorum ne yaşayabiliyorum, ne de ölümü ya da yaşamı istememezlik edebiliyorum. insanların tümü de benim gibi

bu akşam ölürüm
beni kimse tutamaz...
bir zamanlar intihar furyasında dinlenilip sonra da ebedi istirahate geçerlerdi....
allah akıl sağlığı versin herkese...

zamanında çok zor zamanlar geçirdiğimde denediğim fakat sonuca ulaşamadığım eylem.
seneler geçtikçe o ağır sınavı verdim, vermeye de devam ediyorum, size şunu söyleyebilirim bu hayat yaşamaya da değmez ölmeye de!

sağlıklı birisi için intiharın arka planında 2 temel düşünce vardır. suçlamak ve cezalandırmak, var olan sorundan kurtulmaya çalışmak.

eğer birilerini suçlamak, cezalandırmak ya da gerçeği göstermek için bunu düşünüyorsanız şöyle düşünün furkan celep ve tuğrul erüklü'nün intiharları sadece maddi zorluk ve yaşam standardı olarak yorumlandı. bunu da "kafası daha çok" çalışan saydığımız muhalif kesim yaptı ve her örgüt her düşünce her parti bunları sömürdü sömürüyor. furkan celep'in de tuğrul erüklü'nün de notlarında maddi bunalımdan çok daha fazlasını görebilirsiniz. emin olun sizin değerinizi veya söylemek istediğinizi hiçbir şekilde anlamayacaklar.

eğer kurtulmak için yapacaksanız. hayatta her zaman ikinci bir yol vardır. gerçekten zor durumdaysanız çantanızı alın ve çıkın en azından bunu denemediyseniz deneyin.

intihar düşüncesi tatlıdır, insan kendine acır, değer verir ve üzülür. bu da iyi hissettirir. ama intiharı ne kadar çok düşünürseniz o kadar hayatınızda yer eder ve yapmak basitleşir.

intihar sizin "büyük kapı"nız olsun ve her şeyi tamamen denemeden ve tüketmeden o kapıyı açmayın.

zamaninda sylvia plath okuyup , psikolojimi kendim bozmustum resmen. sürekli sirca fanus‘u ve siirlerini okuyordum. onunla konusur gibi günlük yaziyordum, sanki o benmis gibiydi. 20 yasindaydim. daha sonra babaannemi kaybetmemle dayanamamistim bu aciya ve intihar etmistim 3 gun hastanede kaldim, böbreklerim %80 etkilenmisti, o 3 gun o kadar pisman oldum ki yaptigima. aci cekiyordum, cikartmiyorlardi bir türlü beni, cok kötüydü cidden. bir tek ev arkadasim biliyordu durumu, hep gelip ziyaret ediyordu beni canim arkadasim.

simdi sorsalar bir daha yapar misin, hayir. o aciyi cekmek istemem. hayatta yapilacak o kadarcok sey var ki. 24 saatim buna yetmiyor bile. her seyi yapmak, mutlu olmak, eglenmek, asik olmak, basarili olmak istiyorum.

ınsan kendi psikolojisini duzeltebilir. cidden destek isteyen varsa, sonuna kadar destek olurum.

hayat yasamak icin cok kisa. :)

lütfen böyle düşünceleriniz varsa vakit kaybetmeden bir psikiyatriste gidiniz. "amaan ne gerek var geçer nasıl olsa" demeyiniz zira kendimden biliyorum, intihar düşüncesine sahip olmak asla normal bir şey değildir. ara sıra geldiği gibi geri gidebilir ama mutlaka geri gelir. hayatınızda bir sorun olduğunun en basit göstergesidir.lütfen destek alınız.

yapmak istediğim eylem. ama yapacak yürek yok. korkağım.

ağlayamıyorum bile. boğuluyorum sessizliğimde.

"esir miyiz para ya da c(m)addelerin?" sorusuna "değiliz' diyenlerin kalkıştığı kalkışma.

(bkz: bıraksalar çok radikal kararlar alacağız)