intihar etmek

asla gerçekleştirilmemesi gereken eylem.

hayat eminim çok zordur, herkese ama her şeye göre zor gelebiliyor. ama izlediğim film'de bir sahne gelir hep aklıma; ''akciğerine nefes gittiği sürece, yaşamak, çabalamak zorundasın!'' zaten ölünce dinleneceğiz, belki 80-100 yıl sonra ben hayatta olmayacağım ama burada bu yazdıklarım, burası kapanırsa * internetin arşiv programlarında kalacaktır. birileri okuyacaktır. hayata ve yaşama dair iz bırakmak işte bu kadar kolay. ne zaman kendini kötü hissedersen çık bir denize karşı yürü arkadaşım, içiyorsan al bi paket sigara * yak al kahveni iç sonra koş. ciğerlerin acısın koşmaktan. o acının bile geçtiğini göreceksin. insanlık hep sıkıntı yaşadı ve herkesin sıkıntısı kendisine büyüktü. ama insanlık buna değil, iki şeye baktı; (a)geride kalanlar, (b)gidenler.

her şey bir gün geçiyor, geri geliyor. can hariç, geçen zaman hariç.

bu saatte mi. inanın hiç zannetmiyorum. intiharın gece 2'de yapılanı makbuldür.

hayattan vazgeçmektir..

tuhaf bir ruh halidir..

insanlarımızı buna itmemeliyiz

orta sınıfa göre değil. inthiar eden kesim ya hayatında her şey yolunda giden, iyi bir görünüşe sahip, zengin, başarıya doymuş, sevilen hatta hayran olunan kişiler, ya da çareleri tükenmiş, çıkar yol bulamayan en dibi görmüş kişiler.

kendi iradesiyle yaşamını sonlandırma hali.

yaşamı sonlandırma amacı ile değil, acıya son verme amacı ile genelde hayatında her şeyi yolunda giden veya hiçbir şeyi yolunda gitmeyen insanların uyguladığı eylem

insanın cesaret edebildiğinde; bütün sorunlarının sona ereceği, bütün sıkıntılarından kurtulacağını düşündüğü ve kendinden vazgeçtiği eylem.

her zaman bir seçenektir. bu gerçek insana iyi hissettirir.
hiçbir şeye mecbur olmadığını hatırlatır.
kendi isteğinle kalırsın, kendi isteğinle savaşırsın.

gerçekten önemli olan bir tek felsefe sorunu vardır: intihar
yaşamın yaşanmaya değip değmediği konusunda yargıya varmak hepsinden önce gelir. geri kalan bütün problemler aslında bu basamağın arkasından gelir.

bu konu hakkında düşük zekamın verdiği tepki aşağılayıcı bir gülümseme.
kim için ne için intihar ediyorsan onlara orta parmağını gösterip inadına yaşamalısın. hayat bu kadar ucuz değil, onlar da bu kadar kıymetli değil. salla

şu olaya duyar kasmayın ya intiharı meşrulaştırırsınız sadece. bu kişilerin içinde bulunduğu ruh hali sağlıklı değil yakın takibe alınıp tedavi ettirilmeliler.

intihar etmek yaşam istencinin en üst düzeyde olumlanması ve aynı zamanda tersine çevrilmesidir. sadece iyimser insanlar intihar eder, daha doğrusu artık iyimser olmayan iyimserler intihar eder. hayatın çok da matah bir yer olmadığının bilincinde olan insanlar intihar etmezler. zaman zaten geçiyor. her şey bir gün bitecek. bütün acılarımız dinecek, tamamen bir dinliğe/hiçliğe karışacağız...

bence beğenmediğiniz bir dizinin sonraki sezonunu izlemek gibi bir şey bu. entrylere baktığımda, yazarların başarısız girişimlerinden sonra hayata tutulduğunu görüyorum. bana gelmedi henüz o yaşama sevinci. hiç bi zaman bu hayat anlamlı olmayacak. zaten yalnız öleceksem neden daha fazla acı çekelim ki. acısız ve haz veren bir yöntem bilen varsa bana ulaşsın lütfen.

ortaokul yıllarından beri aklımda olan, zaman zaman alevlenen, zaman zaman unutur gibi olduğum düşünce.yeniden başlama imkanımın kalmadığını hissettiğimde beliriyor aklımda.ama eylemi gerçekleştirirken bir anda vazgeçme ihtimali, ya başaramazsam da felç kalırsam düşüncesi, ailemin sonrasında yaşayacaklarını düşünmek gibi nedenler beni şimdilik engelliyor.

aklımın iplerini unuttuğumda içimde sadece saf bir ölüm imgesinin varlığını fark ediyorum. sonra aklımsa donuk bir acımayla doluyor sadece. ölümümün hep benimle olduğunu hissetmek ne garip.

zaman zaman herkese geliyordur bu düşünce muhtemelen ama çok çok ince bir çizgi var .tam hayat ve ölüm arasındaki ince çizgi .allah bilir neler yaşadı da karar verdi bu duruma intihar eden insanlar.

intihar edenlere sonsuz saygı duyuyorum, artık bunu saygı duyulması gereken bir tercih olarak kabul etmemiz gerek.

öte yandan intihar eder miyim? etmem. ben bu hayatı zaman zaman gtümüze giren kazıklarına rağmen aşırı seviyorum. çok mutlu oluyorum ağaçları kuşları görünce. koşan çocuklar bana umut veriyor. yemek yaparken sevdiğim şarkıları açıp dans etmeye falan bayılıyorum. biz bu hayatın köpeğiyiz, hayatta olmaya aşığız aşık.

omuzlarımızın ve düşüncelerimizin üzerinde ağır yüklerle bir hapishanede doğmuşuz, kesip atma imkanı bizi bir sonraki gün yeniden başlamaya teşvik etmese, tek bir günün bile sonunu getiremezdik.. bu dünyanın prangaları ve solunmaz havası her şeyi elimizden alır, soluksuz kaldığımız o mekanı sonsuz bir alana çevirir. kendimizi yok etme fikri, buna ulaşma yollarının çokluğu, kolaylığı ve yakınlığı sevindirir ve ürkütür bizi, zira kendimiz hakkında geri dönüşsüz bir şekilde verdiğimiz o hakaretten daha basit ve daha korkunç bir şey yoktur. tek bir anda bütün anları ortadan kaldırırız, bunu tanrı bile yapamazdı. fakat palavracı iblisler olduğumuzdan sonumuzu erteleriz: özgürlük gösterişinden, kibrimizin oyunundan nasıl vazgeçebilirdik ki?..
kendini ortadan kaldırmayı hiç tasarlamamış; ipin, kurşunun, zehrin ya da denizin yardımına başvurabileceğini hiç hissetmemiş bir kişi, aşağılık bir kürek mahkûmudur; ya da evrenin leşi üzerinde sürünen bir solucan.. bu dünya elimizden her şeyi alabilir, bize her şeyi yasaklayabilir ama kendimizi yok etmemizi engellemeye kimsenin gücü yetmez. bütün aletler buna yardımcı olurlar, bütün uçurumlarımız buna davet ederler bizi; ama bütün içgüdülerimiz de karşı çıkar. bu karşıtlık ruhumuzda çıkışsız bir çatışma geliştirir. her birimizin kendi içinde taşıdığı intihardan daha büyük bir zenginlik var mıdır?

hayatı artık kaldıramayan kişiye ne söylenebilir? hiç kimse başkasının yüklerini kendi üzerine alacak halde değildir. diyalektiğin elinde, tartışılmaz ıstırapların ve teselli bulmamış binlerce
apaçık olayın saldırısına karşı hangi güç vardır.

dehasız bir can çekişmeye adanmış bizler, ne aşırılıklarımızın yaratıcısıyız ne de vedalarımızın belirleyicisi. son , artık bizim sonumuz değildir.
ümitsizliğe talim eden ve kendini kabullenen cesetleriz; kendimize rağmen hayatta kalırız ve yalnızca yararsız bir formaliteyi yerine getirmek için ölürüz.

e. m. cioran

edeceğim denilebilen ama ettim denilemeyen olay.

bazen kurtuluştur... bazen tutsaklık...

tanım : bir fikir.