intihar etmek

irade düşüklüğüdür, acizliktir ve zayıf karakter buna sebep olur. ha ama ölmeye cesaret etmek de yürek ister. ama ciddi psikolojik sorun ve aptallıktır.

gelmeye tercih etmediği hayatta vicdani ret yapmaktır.
saygı duyulası davranıştır.

kaybetmeyi seçmektir.

intihar düşüncesi olmasa gecelerimi atlatamazdım gibi bir şey demişti nietzsche yaşayarak öğrendim demek istediğini

bazılarına göre bir kaçış, vazgeçiş durumu. bana göre gerçeklerin farkında varmak ve bu hayata katlanmamayı seçme durumu

bir zamanlar teşebbüs ettiğim sonrasında bana hayatı nasıl yaşamam gerektiğini öğreten eylem

asla hak veremeyeceğim durumdur. tamam zor. ama kaçmak kolaylaştırmaz.

varolamamış insanların yok olmaktan korkmamasının bir sonucudur.

kişinin kendi isteği ve tercihi doğrultusunda yaşamına son vermesi.

bazıları için korkaklıktır, hayatında olanlarla başa çıkamadığı için ona kolay gibi görünen bu yolu seçmiştir. bazıları için ise cesarettir intihar. insanın kendi canına kıyacak olması büyük bir durumdur basit gösterilemez. en ufak bir yara da ağlanıp sızlanan canlılar olarak canına kast etmek zor ve cesaret isteyen bir şey olsa gerek. tabii kimsenin bu konuda cesaretli olmasını istemeyiz.

"bana göre intihar, geride kalanlara yönelik ağır bir suçlamadır." diye tanımlar ismet özel ve devam ettirir.*

bu eylemselliği gerçekleştirecek birey önceden çok dillendirmez genellemesi ne kadar doğru bilmiyorum. intihar etmek durumunun anlık bir fiil değil süreç olduğu kanaatindeyim.

en az yaşamak kararı kadar intihar etmek süreci de olağan üstü bir süreçtir. insan ruhu bir kazana atılmışçasına yoğun kaynar durur bu süreçte. daha önce bir çok yamayla mükemmeleştirdiğiniz sayısız anlamsallık kaotik bir entropiye dönüşür. doğadaki ve insanlardaki bütün çelişkiler kıl kıl dağılır, çözülür bu süreçte. zaten kendinizi çoktan param parça etmişsinizdir. elinizde tuttuğunuz ruhunuzun yumakları kötü kokusu dayanılmazdır. ellerinizden zaten nefret ediyorsunuzdur artık.

gezegenler ve sonsuz uzay yıldızlar kadar çok nedenleri olabilir bu halin. hepsinin son tahlildeki formülasyonu çaresizliktir. dayanılmazlık ve dayanışılmasızlıktır.

uzun süredir herkese çok ayıp olur diye intihar etmiyorum. ulan yüz binlerce güzellik arasından böyle bir yaşama sebebi süzer mi insan kendine? her şeyin entropisinden gelen koku burnumun direğini kırıyor.

viktor hugo'nun da ölmeden önce dediği gibi.

"ışık, ne olur biraz daha ışık"

insanların çok ağır hayatlar yaşadığını görüyorum. hatta bu durumda ben olsaydım ben ne yapardım diye sorguladığım durumlar da oluyor. lakin bazı intiharlar resmen bir pes ediş niteliğinde. mücadele edilmemiş, kaybetmeyi kabullenmişler gibi.

benden bu kadar dediğim nokta

sessizce işlenen bir cinayettir intihar. son hamleyi kişinin kendisinin yapıyor olması onu oraya kadar itenin de kendisi olduğunu göstermez.
mesela

oldukça planlı hareket edilmesi gereken bir eylem. öyle dakikasında karar verilip yapılacak bir iş değil. plan yapmak lazım. ölmeye diye gidip yaşama felçli olarak devam etmek var. iyi araştırmak lazım. ve soğukkanlı olmak.

asla anlam veremediğim ve muhtemelen hiçbir zaman cesaret edemeyeceğim eylem

içimde hiç bir yaşama sevinci duymadığım zamanlarda benim de sık sık düşünüp ama asla yapamadığım eylem. şimdi ise iyiki yapmadım diyorum. intihar etmek ani verilebilecek bir karar değil üzerine uzun uzun düşünülmeli.

kimi insan tedavi olsunlar der. insanın içinden kendini çıkarmak mümkün müdür ki? beyninde konuşan o sesi susturabilir mi tedavi? kimisi de güçlü olsunlar der. akşam yatarken, sabah kalkarken, alınan her nefeste orada olan o sese karşı her an güçlü olunabilir mi? çünkü siz yılın 364 günü güçlü olursunuz ama 1 gün yeter onun sizi ele geçirmesine. "bak gördün mü onlar haklı sen güçsüzsün, zavallısın, ölmeyi hak ediyorsun. dünya daha güzel bir yer olacak sen ölürsen, yaşarsan ne olacak ben hep burda olacağım. ömür boyu içinde olacağım." insan bundan kurtulabilir mi? kendinden. yırtmak istersin derini, açayım da çıksın içimden dersin. sen yaşamak istersin ama o sana öyle bir gelecek gösterir ki çaresiz kalırsın. kimse de anlamaz, sorsan herkes çok empatiden muzdariptir ama seni anlamaz. içimden çıkaramıyorsam öldüreyim dersin. yani öyle sanıldığı kadar kolay değil intihar. herkes yaşamak istiyor ama bazen içlerindeki bazı hastalıklar gözlerini öyle puslandırıyor ki geleceğe bakınca daha çok acı daha çok yıkım görüyor insan. burada yada başka platformlarda belki de böyle insanlar okuyacak yazdıklarımızı, ne görecekler? korkak denmiş, kolaycı denmiş, sevdiklerini düşün denmiş. o insan bunları zaten düşündü, zaten suçluyor o kendini. benim diyeceğim şey şu ki, yanlız değilsiniz, ve aklınızın size söylediği kadar da çaresiz değilsiniz. içinizde konuşan o ses asıl çaresiz olan, insanı kendi beyninde hapsetmek isteyen yanlış bir ses o. asıl korkan o, onu görürseniz ona verdiğiniz anlam azalacak çünkü. size gösterdiği gelecek de aynı onun sözleri gibi çarpık. yalnız değilsiniz, dünyanın her köşesinde sizin gibi insanlar var. yalnız değilsiniz ama kendinizi soyutlarsanız o sesi dinlemiş olursunuz ve onu dinlemeniz intihardan da beterdir. çaresiz değilsiniz, yalnız değilsiniz.

bugün üst üste 8-10 leman sam şarkısı dinleyerek denediğim eylemselliktir. süründürdü fakat öldürmedi. üzerine 3-5'de 80'li, 90'lı yıllar sezen şarkısı sapladım kendime lakin yine de kanadım kanadım ölmedim.

intiharcı arkadaşlara deneyselliklerinde başarılar dilerim. (mecazi denemelerden bahsediyorum elbette. gençlerin deyimiyle temsili olarak)