intihar etmek

zayıflıktır, çaresizliğe teslim olmaktır. seni dünyaya getirenlere en büyük acıyı yaşatmaktır. gerçekten yalnız ve sevgisiz bir hayata esir olmuşsan, seni kurtaracak bir kişi bile yoksa ve hiç ümidin kalmamış, dayanacak gücün kalmamışsa yapılası eylemdir.

intihar etmek ölümün yoldaşı , insanın gölgesidir bence.
oysaki insan ölmeden de intihar edebilir, bazen hüzünlü kelimelerin intiharına eşlik eder bazense hayallerimizin intiharına şahit oluruz. bazen hayatın, bazen kuşların,bazen mutlulukların, çaresizliğin,umudun...

''intihara meyilli olan insanlar son zamanlarında neşeli olur çünkü karar verilmiş acı bitmiştir.''

etmek için birçok neden varken, etmemek için hiçbir neden yok.

ne kadar boktan olsa da yaşamak güzeldir,yapmayın.

başaramayanların veya cesaret edemeyenlerin gelip yazdığı başlık.

fiziksel ve psikolojik acıların sonucunda gerçekleştirilen kısmından bahsetmeyeceğim. hakikate geçiş kapısıdır ölüm. ya tanrıyla tanışacağız ya da yok olacağız. çok fazla seçenek yok. alt başlıklar önemsiz, hangi dinin tanrısıdır vs.
bu hakikate erişmek için beklemek, bu bekleyiş içerisinde ne yapılırsa yapılsın inancın asla kanıt raddesine gelememesi durumundan ötürü tanrıya duyulan bir özlemdir benim için intihar. düşüncesi beni hem çok geriyor hem de çok rahatlatıyor. ölmek için varım, var olduğum için ölmek zorunda değilim.
beni intihardan alıkoyan gerçekse çok çok basit. ölmek için çaba sarf etmeme gerek yok. kendisi beni bulacak. ölüm anında ise hayat hiç yaşanmamış gibidir artık. toprağın altında ırk, mevki, statü ayrımı olmaz. klişedir lakin gerçektir. sakince bekliyorum. cana kıymanın ise korkacak bir yanı olduğunu düşünmüyorum. öleceğimizin bilgisi hepimizde var. kendi yaşamım üzerinde söz sahibi olmamın neresi korkutucu? bunlar hep anlamaya çalışmaktansa yargıya ya da sonuca varmamızdan ötürü işte.
kimseye inat değil ulan, yaratana duyduğum saygıdan ötürü yaşıyorum. zalimi de batsın mazlumu da batsın. benim kıyametim çok yakın.

günümüzde dile çerez edilen kelime (eylem)

yorum yapmadan, tarafsız bir bilgi vermek gerekirse, bu konuda gençlik destek hattından bilgi alınabilir.

genclikdestekhatti.org.tr/k...

0850 455 00 70

tamamladığın yapbozu kendi ellerinle bozmak gibidir.

yapılmasını istemediğim, tedaviyle düzeltilebilecek bir eylemdir lakin farklı boyutları var. kimsenin görmediği yükleri taşıyan insanlar o yükleri atabilir ama yükü olmadan zaten ulaşabileceği zirveye en erken yaşta ulaşmış insanlara diyebilecek bir şey yok.

bir kadeh şarapla, güzel bir kitapla, son içilen sigarayla da sonlandırılabilir.

(tartışmaya açık bir cümle kuracağım.)
bence psikiyatri ve psikolog desteğiyle bu eylem tıbben yasallaştırılabilir.

korkakların, kendilerini seven insanlara saygısı olmayan insanın yapacağı eylem.

sisifos söyleni’nde camus’nün şu sözleriyle dile gelir: “yaşam yaşanmaya değmediği için insan kendisini öldürür, işte bir gerçek kuşkusuz, ama kısır bir gerçek, çünkü fazlasıyla açık. ama yaşamaya yöneltilen bu aşağılama, içinde daldırıldığı bu yalanlama, hiç anlamı olmamasından mı geliyor? uyumsuz olması, umut ya da intihar yoluyla kendisinden sıyrılmayı mı gerektiriyor?” camus’nün yapmaya çalıştığı şey, bir bakıma, yaşamın ‘cogito ergo sum’ını bulmaktır. başka bir deyişle, bu evrende var olmamızın sağlam bir temelini bulmak ve o temel üzerine yaşamımızı kurmak.

dünya için, yakınları, için, tanıdıkları için, toplum için hiç bir değer ifade etmediğini anlaşıldığı anda yapılması elem harekettir.
bu durumu herkes kaldıramaz. dolayısıyla insanları dışlarken 2 kere düşünün. giden bir daha gelmiyor.
bir çıkış noktası olarak görülebiliyor intihar. yalnızlık insanları bu düşünceye sürükler. tanıdığınız yalnızları arayıp sorun.
yoksa sessizce yok olup gidiyorlar, arkalarından üzülecek kimseleri de olmuyor...

sevdiğim bir insanın intihar haberini aldım. acı. mide bulandıran bir acı. kafa bulandıran. neden bırakıp gittin. merhametli bir adamsın bilirim . niye kendine merhamet etmedin. çocuğunun küçük küçücük değil mi. canından da çok seversin onu . canının canını niye kırdın. yaşasaydın umut vardı. allah vardı. bir mucize ihtimali vardı. her şey var ama sen yoksun.bu çok büyük bir yokluk. yok oluş. kim kırdı seni bu kadar. neyden kaçtın kendine . yazık değil mi bize. ölüm seni bulsaydı sen onu değil. belki o zaman daha katlanabilir olurdu. her şey di'li geçmiş zaman şimdi. iyi ki vardın keşke hep var olsaydın

yıllar yıllar önce insanlara ve kendime olan inancımı kaybettiğimde gercekleştirdiğim eylemdir.

psikoloğuma 'ama ben bu hayatı yaşayabilecek kadar cesur hissetmiyorum' dediğimde. 'kendini öldürmeye kalkmak daha büyük bir cesaret' demişti. 'yaşarsan ne olacak biliyorsun en en kötülerini yaşadın ama öldüğünde karanlık ne olacak, ne bekliyorsun?'

zihnim, ruhum, duygularım, umutlarım hep karanlıktı zaten benim için makuldu.

sonra bir gün artık dayanamadığımı fark ettim. ve koştum o karanlığa.

sonrası komedidir.
günlerce can çekişmem, insanların sahte vicdan ve merhamet gösterileri, hayatımda olan bir güruh insanın bu eylemi gerçekleştirdiğim için benden dahada uzaklaşması (çünkü mantıklı davranmıyormuşum, mantık?), bana destek olamaya çalışan beni anlamaya çalışan bir iki insan (annem ve babam, hiç unutmam onların tavırlarını. ben beni öldüresiye suçlarlar sanıyorken onlar bana sonsuz merhametlerini bir kez daha hissettirmisti.) bilen duyan insanların garip tavırları falanlar filanlar...

sonrası o kadar berraktır ki.
bir anda bir aydınlanma oldu.
hayata insanlara en önemlisi de kendime bakışım değişti.
kendime saygıda dibi gören ben hayatta ki en kıymetli varlığın en saygı duyulası insanın kendim olduğunu anladım.

şimdi banu sen çok güçlü bir kadınsın diyenler ne yaşadığımı neler atlattığımı bilmiyor. ben bu hayatta en dibi gördüm. kendi öz saygımı, sevgimi kaybettim. o kadar dibe çöktüm ki oradan çıkmanın imkanı yoktu. ama çıktım. öyle ya da böyle o karanlığı geride bıraktım.

şimdi hiç bir şey yıkamaz beni. çünkü ben bu hayatta her şeyin en en zoruna talip oldum ve hep zor olanı yaşadım. savaşmayı gerekirse yenilgiyi kabul etmeyi öğrendim. tek başıma başladığım bu serüveni tek sonlandıracağımı tüm yapı taşlarımla hissettim. kimse için hiçbir şey için kendime olan saygımı ve sevgimi kaybetmemem gerektiğini anladım. ben tektim bu hayatta. ben yoksam ne bir insan vardı nede bu çetrefilli dünya. kimse için yaşamamayı her koşulda sadece kendimi düşünmem gerektiğini de o zamanlar öğrendim. çünkü ben her konuda kendimi ön plana koyarsam kendimi sever kendimi sayar önce kendimi düşünürsem (bu üstün empati gücüyle tabi) hiç kimsenin zarar görmediğine en karlı kendimin çıktığına şahit oldum. her cümlenin zihinde önce benle başlarsa en az bana zarar verdiğini gördüm. şimdi olmuyor mu beni üzen, kıran, sarsan şeyler? tabi ki oluyor ama etkisi en fazla 2 gün sürüyor. bir silkelenmeme bakıyor yeniden kendime gelmem. ben kendimi yangın ya da afet halinde kurtarılacaklar lisetesinde en ön sıraya koydum eskiden 1256. sırada falandım hoş çokta bir fark yokmuş sanki.*

artık şunu çok iyi biliyorum ben bu hayatın iplerini elime almassam o ipler benim ayağıma hatta boğazıma dolanıyor. beni ya deviriyor ya da nefessiz bırakıyor. bu süreçte çok kaybım oldu. ama kazandıklarım hepsinden daha kıymetliydi. ben kendimi kazandım. kendimi sevmeyi saygı duymayı öğrendim. ben beni çok çok çok sevdim.

bu noktalara, bu yılgınlığa, bu karanlığa gelmeden kendinizi fark edip kurtulmanız dileğiyle.
unutma en önce 'ben' bu hayatın ilk kuralıdır.

not: ömrü boyunca bu eşiğe gelmemiş insanların atıp tuttuğu bir başlık olmuş burası. yaşamadığınız bir konuda hüküm ve akıl vermek kolay olur arkadaşlar.
umarım asla o kıyıya vurmazsınız.
saygılar, sevgiler...

bi arkadaşım şey demişti intihar etmek istiyosan dün ölmüş gibi bugünü yaşa. ilerde bizim grubun şarkılarından birinde kullanicam bunu

insanın kendine yapacağı kötülüklerin en büyüğü.

biraz daha az inançlı olsam
ailemle sorunlarım olsaydı
hayatın beklenmedik zamanda sürprizler çıkardığını bilmeseydim
arkadaşlarım olmasaydı
beni seven bazı insanların farkına varmasaydım
kesinlikle intihar ederdim. tek bir saniye bile düşünmeden... beni tutan bu kadar sebebim olduğu için aklıma hiç intihar etmek gelmiyor ama dayanacak gücüm yok aşşşırı derece mutsuzum hiç bir umudum yok bitik durumdayım. ailem yanımda ama ne onlar beni dinliyor ne de anlamaya çalışıyor diğer herkes zaten kendi derdin de onlar için benimki dert miki :( çok güzel bir bölümde okuyorum geleceği açık ama çalıştıkça batıyorum okuldakiler de daha da zorluyor türkiye sınırları içinde zaten geleceği düşünemiyorum bile sosyal ailevi akademik moral kısacası her açıdan bitik durumdayım içimi dökmek istedim sadece yazarak da olsa içimi dökmek istedim(u: ?)

var olmanın temel düşüncesi. intihar etmek başka deyişle ‘’var olma ihtiyacıdır’’.
bir yandan intihar etmek demek yardım istemek demektir. o şanslı yardım elini bulmaya çalışmaktır.