intihar etmek

yorum yapmadan, tarafsız bir bilgi vermek gerekirse, bu konuda gençlik destek hattından bilgi alınabilir.

genclikdestekhatti.org.tr/k...

0850 455 00 70

tamamladığın yapbozu kendi ellerinle bozmak gibidir.

yapılmasını istemediğim, tedaviyle düzeltilebilecek bir eylemdir lakin farklı boyutları var. kimsenin görmediği yükleri taşıyan insanlar o yükleri atabilir ama yükü olmadan zaten ulaşabileceği zirveye en erken yaşta ulaşmış insanlara diyebilecek bir şey yok.

bir kadeh şarapla, güzel bir kitapla, son içilen sigarayla da sonlandırılabilir.

(tartışmaya açık bir cümle kuracağım.)
bence psikiyatri ve psikolog desteğiyle bu eylem tıbben yasallaştırılabilir.

korkakların, kendilerini seven insanlara saygısı olmayan insanın yapacağı eylem.

sisifos söyleni’nde camus’nün şu sözleriyle dile gelir: “yaşam yaşanmaya değmediği için insan kendisini öldürür, işte bir gerçek kuşkusuz, ama kısır bir gerçek, çünkü fazlasıyla açık. ama yaşamaya yöneltilen bu aşağılama, içinde daldırıldığı bu yalanlama, hiç anlamı olmamasından mı geliyor? uyumsuz olması, umut ya da intihar yoluyla kendisinden sıyrılmayı mı gerektiriyor?” camus’nün yapmaya çalıştığı şey, bir bakıma, yaşamın ‘cogito ergo sum’ını bulmaktır. başka bir deyişle, bu evrende var olmamızın sağlam bir temelini bulmak ve o temel üzerine yaşamımızı kurmak.

dünya için, yakınları, için, tanıdıkları için, toplum için hiç bir değer ifade etmediğini anlaşıldığı anda yapılması elem harekettir.
bu durumu herkes kaldıramaz. dolayısıyla insanları dışlarken 2 kere düşünün. giden bir daha gelmiyor.
bir çıkış noktası olarak görülebiliyor intihar. yalnızlık insanları bu düşünceye sürükler. tanıdığınız yalnızları arayıp sorun.
yoksa sessizce yok olup gidiyorlar, arkalarından üzülecek kimseleri de olmuyor...

sevdiğim bir insanın intihar haberini aldım. acı. mide bulandıran bir acı. kafa bulandıran. neden bırakıp gittin. merhametli bir adamsın bilirim . niye kendine merhamet etmedin. çocuğunun küçük küçücük değil mi. canından da çok seversin onu . canının canını niye kırdın. yaşasaydın umut vardı. allah vardı. bir mucize ihtimali vardı. her şey var ama sen yoksun.bu çok büyük bir yokluk. yok oluş. kim kırdı seni bu kadar. neyden kaçtın kendine . yazık değil mi bize. ölüm seni bulsaydı sen onu değil. belki o zaman daha katlanabilir olurdu. her şey di'li geçmiş zaman şimdi. iyi ki vardın keşke hep var olsaydın

yıllar yıllar önce insanlara ve kendime olan inancımı kaybettiğimde gercekleştirdiğim eylemdir.

psikoloğuma 'ama ben bu hayatı yaşayabilecek kadar cesur hissetmiyorum' dediğimde. 'kendini öldürmeye kalkmak daha büyük bir cesaret' demişti. 'yaşarsan ne olacak biliyorsun en en kötülerini yaşadın ama öldüğünde karanlık ne olacak, ne bekliyorsun?'

zihnim, ruhum, duygularım, umutlarım hep karanlıktı zaten benim için makuldu.

sonra bir gün artık dayanamadığımı fark ettim. ve koştum o karanlığa.

sonrası komedidir.
günlerce can çekişmem, insanların sahte vicdan ve merhamet gösterileri, hayatımda olan bir güruh insanın bu eylemi gerçekleştirdiğim için benden dahada uzaklaşması (çünkü mantıklı davranmıyormuşum, mantık?), bana destek olamaya çalışan beni anlamaya çalışan bir iki insan (annem ve babam, hiç unutmam onların tavırlarını. ben beni öldüresiye suçlarlar sanıyorken onlar bana sonsuz merhametlerini bir kez daha hissettirmisti.) bilen duyan insanların garip tavırları falanlar filanlar...

sonrası o kadar berraktır ki.
bir anda bir aydınlanma oldu.
hayata insanlara en önemlisi de kendime bakışım değişti.
kendime saygıda dibi gören ben hayatta ki en kıymetli varlığın en saygı duyulası insanın kendim olduğunu anladım.

şimdi banu sen çok güçlü bir kadınsın diyenler ne yaşadığımı neler atlattığımı bilmiyor. ben bu hayatta en dibi gördüm. kendi öz saygımı, sevgimi kaybettim. o kadar dibe çöktüm ki oradan çıkmanın imkanı yoktu. ama çıktım. öyle ya da böyle o karanlığı geride bıraktım.

şimdi hiç bir şey yıkamaz beni. çünkü ben bu hayatta her şeyin en en zoruna talip oldum ve hep zor olanı yaşadım. savaşmayı gerekirse yenilgiyi kabul etmeyi öğrendim. tek başıma başladığım bu serüveni tek sonlandıracağımı tüm yapı taşlarımla hissettim. kimse için hiçbir şey için kendime olan saygımı ve sevgimi kaybetmemem gerektiğini anladım. ben tektim bu hayatta. ben yoksam ne bir insan vardı nede bu çetrefilli dünya. kimse için yaşamamayı her koşulda sadece kendimi düşünmem gerektiğini de o zamanlar öğrendim. çünkü ben her konuda kendimi ön plana koyarsam kendimi sever kendimi sayar önce kendimi düşünürsem (bu üstün empati gücüyle tabi) hiç kimsenin zarar görmediğine en karlı kendimin çıktığına şahit oldum. her cümlenin zihinde önce benle başlarsa en az bana zarar verdiğini gördüm. şimdi olmuyor mu beni üzen, kıran, sarsan şeyler? tabi ki oluyor ama etkisi en fazla 2 gün sürüyor. bir silkelenmeme bakıyor yeniden kendime gelmem. ben kendimi yangın ya da afet halinde kurtarılacaklar lisetesinde en ön sıraya koydum eskiden 1256. sırada falandım hoş çokta bir fark yokmuş sanki.*

artık şunu çok iyi biliyorum ben bu hayatın iplerini elime almassam o ipler benim ayağıma hatta boğazıma dolanıyor. beni ya deviriyor ya da nefessiz bırakıyor. bu süreçte çok kaybım oldu. ama kazandıklarım hepsinden daha kıymetliydi. ben kendimi kazandım. kendimi sevmeyi saygı duymayı öğrendim. ben beni çok çok çok sevdim.

bu noktalara, bu yılgınlığa, bu karanlığa gelmeden kendinizi fark edip kurtulmanız dileğiyle.
unutma en önce 'ben' bu hayatın ilk kuralıdır.

not: ömrü boyunca bu eşiğe gelmemiş insanların atıp tuttuğu bir başlık olmuş burası. yaşamadığınız bir konuda hüküm ve akıl vermek kolay olur arkadaşlar.
umarım asla o kıyıya vurmazsınız.
saygılar, sevgiler...

bi arkadaşım şey demişti intihar etmek istiyosan dün ölmüş gibi bugünü yaşa. ilerde bizim grubun şarkılarından birinde kullanicam bunu

insanın kendine yapacağı kötülüklerin en büyüğü.

biraz daha az inançlı olsam
ailemle sorunlarım olsaydı
hayatın beklenmedik zamanda sürprizler çıkardığını bilmeseydim
arkadaşlarım olmasaydı
beni seven bazı insanların farkına varmasaydım
kesinlikle intihar ederdim. tek bir saniye bile düşünmeden... beni tutan bu kadar sebebim olduğu için aklıma hiç intihar etmek gelmiyor ama dayanacak gücüm yok aşşşırı derece mutsuzum hiç bir umudum yok bitik durumdayım. ailem yanımda ama ne onlar beni dinliyor ne de anlamaya çalışıyor diğer herkes zaten kendi derdin de onlar için benimki dert miki :( çok güzel bir bölümde okuyorum geleceği açık ama çalıştıkça batıyorum okuldakiler de daha da zorluyor türkiye sınırları içinde zaten geleceği düşünemiyorum bile sosyal ailevi akademik moral kısacası her açıdan bitik durumdayım içimi dökmek istedim sadece yazarak da olsa içimi dökmek istedim(u: ?)

var olmanın temel düşüncesi. intihar etmek başka deyişle ‘’var olma ihtiyacıdır’’.
bir yandan intihar etmek demek yardım istemek demektir. o şanslı yardım elini bulmaya çalışmaktır.

intihar.

kendini ölü etmek (öldürmek) olayı intihar kelimesi ile açıklanır. intihar, bir etmek çeşididir.

intihar etmek nedir bilemiyorum ben.

bir kurtuluş değil, kaçıştır.

birkaç küçük girişimim, bir adet büyük girişimim olan mevzu. büyük olanın izleri bileklerimde duruyor. arada sırada gözüme çarpsa da pek düşünmüyorum artık. yennefer misali onlar kalsın diyorum. bir tek onlar kalsın.

bazıları için bir kaçış değil kurtuluştur.

bu da bir tercihtir, benim için hükmü olmayan bir tercih olsa da.
meraklı bir kişilik buna meyilli değildir diye düşünüyorum, evet pek yolunda değil gibi şu an içinde bulunduğumuz durum.
ama ben görmeyi istiyorum acaba bir sonraki adımda ne olacak diye, bu da beni heyecanlandırıyor, hep iyi şeyler görmek, iyi olanı yaşamak, sürekli iyi olmak iyi olanı anlamsızlaştırırdı değil mi ? kötüyü, daha da kötüsünü, en dibini görmek düşüncesi de garip bir zevk veriyor bana.
işte buna da seçimlerimiz mi etkiliyor ? hayatı deneysel yaşamak, güzeldir.
bakalım ne olacak ? nasıl sonuçlanacak soruları da güzeldir. bir şekilde şu gezegende bir yaşam belirtisi göstermeyi başarmışız, zaten kaçınılmaz ve gerçek olan ölüm denen bir olgu var, ama yaşamak denen bir olgu da var. zaten olacak bir şeyi hızlandırmak yerine, içinde olduğumuz anı yavaşlatarak yani anı tam şuan yaşamayı deneyerek hayatta kalabiliriz kaçınılmaz son olana kadar.

(bkz: nefs-i müdafaa)
(bkz: kinyas ve kayra)

tek mantıklı çözüm, yine de yapmayın siz. biz insanız, ne zaman mantıklı olduk ki.

bir kader olabileceği maksimum derecede kötü gidiyordur.
kimsenin umrunda olmadığı biri haline gelinmiştir.
gülmek bile izinle gerçekleşiyor, hatta geri alınabilen bir eşya haline gelmiştir.
yalnızlık ve kimsesizlik adeta bir fare gibi ruhu kemiriyordur.
konuşma unutulmuş, kelimeler kaybolmuştur.
kesinlikle.ve kesinlikle olumlu bir vakit olmamalıdır, kader izin vermiyordur.
hep hüzün, hep karanlık, hep sessizliğin çıldırtıcı gürültüsü.
sonuç belki de tek çıkışa doğru gitmelidir.
belki zamana bile bu kadar haksızlık edilmemelidir varlığınla...