intihar etmek

sartre'ye göre kaçış değil reddediştir.
uyarı: şakası olmaz. ölüm uykusuna yattı, gibi cümlelerle intiharı romantikleştirmeyin. herhangi bir intihar yöntemiyle ilgili detaylar vermeyin.

"intihar can alıcı bir konudur dedim, güldüler." ((bkz: ibrahim tenekeci )

ilk okunuşta, ne var ki bunda denildiğinden fazlasını taşıyan, gülünmeyecek denli ironik bir cümle.

artık sevilemeyecek derinlikte bir yalnızlık ve bu yalnızlığa dokunabilen kimse olmamasıdır,
öyle ki nilgün marmara'nın intiharından sonra eşi; ‘şiir yazdığını bile bilmezdim, bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı’ demiş.

bana göre 'içindeki bir yer' den kurtulmak istemeyi 'kendinden kurtulmak' istemekle karıştıranların başvurduğu yol/yöntem.

bayağıdır aklıma gelen düşünce. intihar etmeye kalkışır mıyım, kalkışırsam bu ne zaman olur bilinmez ama intiharı düşünmemin temel sebebi, dünya ben gittiğimde varlığından ne kaybedecek sorusu. cevap hiçbir şey.

yaşama umudu kalmamış canlıların yapmış oldukları korkunç bir eylem. sakın yapmayın! bir şans daha verin kendinize, ailenize, sevdiklerinize. gerçekten intihar etmeyi düşünen varsa intiharın eşiğinden dönmüş bir yazar olarak buradan iletişime geçin benimle ya da kendinize yakın hissettiğiniz bir yazar ile. lütfen bu kararınızdan vazgeçin.

intihar etmek çok boyutlu bir eylemdir. önemli bir halk sağlığı sorunudur. sosyal, psikolojik ve bireysel anlamda ele alınması gereken karmaşık bir problemdir. bazen ekonomik, bazen psikolojik, bazen sosyolojik bir dar boğazdan, bir çıkmazdan tek çıkış yoluymuş gibi görünen bir yanılsamadır intihar. intihar, bir çözüm değildir. çünkü ölümden sonra ne olduğunu kimse bilemez. ama bu dünyada, intihara sürükleyen şeylerden çoğunun çözümü vardır. insan bazen kendini çözülmesi imkansız sıkıntıların arasındaymış gibi hissedebilir. bu durum bazen sadece depresyonun kendisinden kaynaklanabilir. bazen geçici bir his olabilir. bu tanımı okuyan herkese sesleniyorum. intihar düşünebilirsin, planlayabilirsin. bu senin için varoluşsal bir duruma dönüşmüş olabilir. mutlaka yakınındaki kişilere, bir dosta, uzak bir arkadaşa bahset, danış. mutlaka profesyonel birine bu düşüncelerini aç. bu kendi tercihin mi, yoksa sürüklendiğin bir şey mi ayırdına var. çünkü emin olduğum bir şey varsa, o da herkesin bu dünyada bir anlamı olduğudur. sadece bu anlamı bazılarımız daha geç fark ediyor, daha geç buluyor, hepsi bu.

pes etmek, vazgeçmek.

o duruma gelmekten allaha sığınırım. zor ve güç bir durum.

bu fiili düşünen birisi ne nihilisttir ne teisttir,arada kalmış birisidir.

dünyadan kendi isteğinle ayrılmak. bence her insanın kafasında bir intihar planı vardır. bazen her şey çok geliyor kendini ölü düşünmek insanı rahatlatabiliyor. ne zaman aklıma intihar düşüncesi gelse intihar eden insanların yakınlarının videolarını açıp izlerim. benim kimseye böyle bir yük ve acı yaşatmaya hakkım yok. benim sorunum kendimle.

tam bir cinnet hali. bunu dillendiren, dikkat çekmek için bile olsa konuşan kişilere dikkat edilmeli kesinlikle. bunun iyi bir yönü yok, havalı bir duygu değil. bazı gençler bunu bir oyun zannediyor ama "o an" a kadar bilemezsiniz nasıl bir duygu olduğunu.

askere gitmeden önce ve askerde olmak üzere 2 girişimim oldu, girişime girişim desem daha doğru olur galiba. 16-17 yaşlarındayken hakikaten hiç iyi değildim hiç. ergenlik bir taraftan, babam bir taraftan bana geldiler çok fena. bu yüzden bu düşünce aklıma geldiği an rahatlıyordum mesela. o zamanlarda girdi zaten ilk defa aklıma. annemin kullandığı uyku hapları vardı. küçük bir şişede 30-40 tane pembe hap. ne zaman dolaba gitsem elimi atasım geldi. ama o zamanlarda bunu yapacak toto yok bende. aklımın bir köşesinde hep dururken askere gittim.

asıl girişimim de burda oldu. zaten kafa olarak pek iyi değilken askerdeki ortamda iyice depresif biri oldum çıktım. arkadaşlarım vardı ama çarşıya falan hep yalnız çıktım hep. askerlik yaptığım yerin 10-15 metre ilerisinde ağaçlık bir alanda 2 saat öylece oturup dönerdim. bir iki defa yalnız çıkmadım sadece. görev yerimdeki yüzbaşı, sivil memurlar ve diğer askerlerin yanında hiçbir zaman "onlardan" olamadım. kavga ettim, yüzüm kan içindeyken güldüler tam karşımda bana. birileri küfür etti, gecenin bir yarısı "sen hiçsin" dendi. böyle böyle birikti hepsi. bu düşünce o günlerde alevlendi işte. gittikçe artınca psikoloji okuyan birine anlattım. biraz rahatladım ama daha sonra benim durumumu komutanlara anlattığını öğrendim. bu yüzden gata'ya psikolojik muayeneye gittim. konuşamadım ama. döndüm geldim. göz hapsindeyim yalnız, farkındayım...bir gün dolapları karıştırdım. xanax buldum 20 tane. kafam attı. diğer dolaplara baktım tek tek gündüz vakti. yaklaşık 100 tane hap aldım yanıma. geceyi bekledim. içtima oldu görev yerime gittim. yanımda haplar ve su var. uykumun gelmesini bekledim...saat gece 2 civarı uykum iyice gelince önce hapları çıkardım tek tek. suyu açtım. karar verildi, mutluluk hakim bünyeye. elime aldım önce xanaxları. öylece baktım birkaç sn...yapamadım çünkü annem geliyor aklıma. bunu o gün yapmamamın tek nedeni annem tek nedeni. hapları büyük çöp var ona attım koğuşa gittim. gözlerim dolu ama.

burda bitmiyor. aradan geçen birkaç gün sonra sivil memurun odasında uyudum. gece vakti sesler var katta. diğer sivil memurun odasının kilidini kırıyorlar benim adımı seslenip. çıksam kızacaklar. ama orda olmadığımı anlayınca benim olduğum odaya geldiler. kilidi kırmalarından önce ben açtım kapıyı. biraz ayar yedim ama bu düşüncemin birçok kişiyi korkuttuğunu öğrenmiş oldum.

askerlik bu yüzden benden çok şey alıp götürdü. insanlıktan çıkarıldım bazen. bu düşüncem sanki suçmuş gibi daha sonra görev yerim değiştirildi. hülasa bu düşünce aklınızdan çıkmıyorsa ailenizi düşünün. yapmayın.

çok kötü bir olaydır gerçekten de çok kötü.
ben hiç teşebbüs etmedim.
askerde gece nöbetlerine telsizden anons geçerlerdi. muhabere dili şifreledir mesela, bilen bilir " falanca kafasına makara faaliyetinde bulundu "
yani bir asker nöbet yerinde kafasına sıktı manasına gelirdi.
hemen hemen her hafta duyardık bunları.
tabi bu askerler hep eğitim zaiyatı diye gönderilirdi.
kimse intihar etmesin dostlar kimse...

şuur kaybı anı. bir kere yaşadım ikinciyi yaşamak istemem. sanırım bu yüzden panik ataklarım ağır oluyor. intihar etmemek için direnir iken ruhumun da aynı anda çekildiğini hissediyorum. intihar etmek hayatın size en acımasız hali. her şeye rağmen hayata devam etme çabası kendinize verdiğiniz en büyük ödül. sadece kendimize tutunmayı öğrendiğimizde inanıyorum ki her şey daha güzel olacak

bu hayatta gelinebilecek son nokta ve en büyük çaresizliktir. hayatından bile vazgeçecek kadar çaresiz olmak insanın cehennemidir.

düşünsene her şeyden vazgeçmişsin, seni bu dünyada tutacak pire büyüklüğünde bir umudun bile yok. cidden çok üzücü bir olay.

anadolu selçuklu devletinin ordusunun kösedağ savaşında yaptığı eylemdir.

yapabilecek hiçbir şeyi kalmayan insanların son tercihidir.
bir de etrafındakilerin *****u çocuğu olduğunun kesin bir belgesidir.