intihar etmek

hayatınızdan bazı insanları çıkarmak yerine kendinizi hayattan çıkarmayı tercih etmenizdir..

çoğu zaman insanı anası babası intihara sürükler. sebep en yakınlardır. aynı evde bir arada bulunduğunuz insanların kasaveti, enerjisi vb. sizi o vazgeçişe sürükler.

görmek istemediğim kelimeler içeren başlık.
(bkz: yoldaş benjamin franklin)
ve modlar özenin bu kısma lütfen.

insanları intihara sürükleyen intihar olgusunun konuşulması falan değil bizzat sistemin kendisinin ve onu savunanların neden olduğu bir olgu intihar. dolayısıyla boş yapmayın. ulan yaşama içgüdüsü kadar kuvvetli bir duygu yok. buna rağmen bir insanı kendi canını alacak, bakın bir daha söylüyorum 'kendi canını' , raddeye getiriyorsanız lütfen son bir insanlık yapıp susun. sırf lafsınız ve asla da samimi olmadınız.

intihar edenin; eti, kemiği kendine fazladır.
-"dip" dizisi

hayata karşı yapılan en ağır sitem. yaşayanlardan alınan en kötü intikam.

yaşam mücadelesini bırakmak, ya da çevresinde kızgın olduğu kişileri cezalandırmak adına yapılan eylem. öleyim de kurtulayım gerisini onlar düşünsün. düşüncesi. ya da ruhsal bir rahatsızlığı vardır.
ölünce hiç bir şeyden kurtulmuyoruz ki asıl mücadele orada başlıyor.

çağrılmadan gitmeye çalışarak vaktin tayini konusunda saygıda kusur emek.

kendi canına kıymaktır. zararı sadece kendinedir.

çoğumuzun ara sıra kafasından geçen, kendi hayatını sona erdirme işlemi.

bu konuda özellikle son zamanlarda çok yazıldı, çizildi. intihar güzellemesi dahi yapıldı. çevremde intiharını bildiklerimi de göz önüne alırsam, intihar genelde geliyorum demez. bu gerçekten büyük bir karardır; düşünmesi kolay ama eyleme geçilmesi çok zordur. bu nedenle , intihar eden 2 arkadaşımdan gördüğüm kadarıyla, intihar geliyorum demiyor. o ya bir anlık karar ya da uzun uzun düşünülüp karar verilmiş bir şey. yani intihardan,ölmekten bahsedenler aslında bir çıkış arıyordur hala; sesini duyurmak istiyordur ve yardım edebileceğimiz kitle budur. gerçekten intiharar karar veren birine yardım edemezsiniz çünkü, o ilk fırsatta bunu yerine getirecektir. belki o an değil, bir ay sonra ya da bir yıl sonra. o kafaya kazınmıştır ve cesaret kazanılmış ve beyne kazınmıştır. ama bu çok çok nadirdir. genelde yaşamayı seçer insanlar ya da ilk denemeden pişman olurlar.

bu konuyla ilgili şahsi fikrime gelirsem; herkes kendi hayatıyla ilgili karar vermeye hakkı var. eğer mantıklı düşünmesini gerektirecek bir hastalığı yoksa. ötenazi gibi düşünün. burada vücut sağlıklıysa da,zihin iyi yaşamayı imkansız hale getirmektedir.

intihar etmek ile ilgili sürekli akışta olmasından ben de hoşlanmıyorum ama arz-talep meselesi. geçen yarasa seneca’nın yazdığı gibi, güzelleştirilecek bir eylem değildir. ve inanın romantik bir eylem hiç değildir ve yine yine aşk ile hiç alakası yoktur.

olurda sağ kalınırsa çok sonradan aslında ölmek isteyenin beden değil de ruh olduğunu anlıyor insan. * en basitinden bunu nefesinizi tutarak intihar etmeye çalışarak test edebilirsiniz. yanisi boşu boşuna yapılan bir eylem.

kimi düşünürlere göre; intihar insanın özgürce yapabildiği tek seçim, özgür olduğu tek anken, kimilerine göre; bazen sadece var olmak bile bir direniştir.

bence; acizliktir.

en kolay geleni bir uçurumdan atlamak baya yüksek olmali ama belki muğla masa dağı daolabilir herşeyin yalan olduğu bu dünyada intihar hiç te zor değil.

başkalarını cezalandırmanın en kolay yolu.

her şeye rağmen yaşamı olumlamak da bir tercihtir.
ve bu da olumlayan için anlamlı, mantıklı ve doğru olabilir.
her şeyi kafasında bitirmiş bir insanın kararına ise sadece saygı duyulabilir.
neticede herkesin iyisi kötüsü, doğrusu yanlışı aynı olmayabilir.

kimse hayatın anlamı, önemi, kıymeti üzerine ahkam postalamasın.

ilk defa bu eylemi gerçekleştiren insanları anlayabiliyorum.

intihar teşebbüsümün ertesi günü doğum günümü kutlayan birisi olarak şunu söyleyebilirim: herkes üzülecek sanıyorsunuz ya yok öyle bir şey ve doğum günü pastasından da maalesef dansöz çıkmıyor.

#401693 1 yıldan fazla zaman geçti ama dusuncem degismedi.
kesinlikle, ustune basa basa soyluyorum mallıktır.

[alaycı olmak iyidir - memnun bir kedi olmak daha iyidir - ve hiç var olmamak en iyisidir. evrensel intihar, dünyadaki en mantıklı şeydir - sadece ilkel korkaklığımız ve çocukça karanlık korkumuz nedeniyle reddediyoruz.] h. p. lovecraft, nietzscheism and realism, 1921
-
intihar edememişliğin birçok sığınağı vardır: mantıksal yön arayıp, anlam çıkarma ve olmadığı halde varmış gibi yapmaktandır. biri de cesaretsizlik ve akıl-dışı ödlekliktendir.

yarına aç kalmamak pahasına sersefilliğin köpeği olmamak ve onur kırıcı bu pislik ülkede de sözde yaşadığımızı sanacaksak, intihar meşrudur/yeğdir! intiharı konuşmadan ve onaylanmadan bile hiç düşünmeksizin hemencecik cesaret zincirini kıran bu eziyetten ayrılmalıdır. "artık yetti" diyeni buralarda intihar başlığında yazarken göremeyeceğiz. hayatiyet onun için çoktan sonlandın. kendi pasyonluğundan baştan çıkarıcı bir dünya hali bulamayacak birine maval anlatmanın zerre manası kalmaz. aile vb. hepsi yüktür... ve çoğu koşulda cesaretsizlikten bahane edilir. ve kendi kıyımının döküntü bitmişliği uyduruk yalanlarla geri plana atıp, aynı kazurat kentte ve semtte soluk alıp verdiğimizi sanırız. gebermesi gereken bu taksonomi değil... bizzat gezegenin kendisine amade ne varsa izale olsa hiçbir şey oluveriyor denilse, tıpkı ölenin beynine bürünse, asıl huzur kendiliğindenliğe kavuşmuş olurdu. hiç için çürümeyi istemeyeceklerin yarına kalmadan, yapay ölümsüzlüğün birincil ferdini oynamak isteyenlerin; ölüm ve geberikliğe özlem duyumsayanlara tavsiye ve akıl satıcı hiçbir söz söylememeliler/konuşmamalıdırlar!

(parasal yönden fantazmalarını uydurup/uydurulan yanılsamalar içinde sayıklamalara gark olmuşlar: birinin ölgünleşmesi onu iki galaksi bir araya gelse zerre alakadar etmeyeceği yerde ölümcüllükten kurtarmaya soyunduğunu sanıyor. bu ikircikli ve hastalıklı kırıntı fikirciklere –ölecek olan zaten katiyen dinlemez. her ne varsa birinin ölümden en hatalı sefalete kurban gitmesi için ellerinden gelen her bokluğu ödünvermeksizin sıralayıp, daha yitikliğine cevap veremeyen birini, sancılı açlıkla sınamaya reva gördüklerini sanıyorlar. kimler mi (!) banknot yiyicisi böcekcik olan etrafımızdaki filantrop fakaka beyinlilerden başkaları değil. çalışarak ölmemeyi klavuz edinenlerin bize söyleyecek sözcükleri oluşmadan söndü. hiçlik insanlarının ve bu böcek bedendaşlarımızın arasında bir daha bulunmamak ve bir daha asla bu gezegende olmamak atomize olup yokluğu boylamak en cazip olanıdır.)

üzgünüm, mülevvesliğin kurbanlarıyız ve kobayıyız. şimdilik ölümlülük çıkış kapısı ise -daha elimizden alınmadığıysa bu iskeletin yardakçılığını sürdürmemek ve en kısa sürede ölmeyi dileyene sadece elveda derim!

>>insan acısı o kadar büyük, o kadar sonsuz, o kadar korkunç ki, bunu zar zor yazabiliyorum. bazılarının yaptığı gibi, zihnimin geçici olarak üstesinden gelinmesi için hastanelere gidip bununla yüzleşemedim. en kötümserin söyleyebileceği en kötümser olanın tamamı ve en kötüsü gerçeğin en küçük parçacığının çok altındadır, bu yüzden insanın sefaleti çok büyüktür. gerçeği kabul etmek tüm rasyonel varlıklarda görevdir. insani ilişkilerde istihbaratı yönlendirmenin en az izi yoktur. bu bir umut temelidir, çünkü, eğer işlerin mevcut durumu üstün bir güç tarafından emredilseydi, bu güce rağmen onu daha iyiye doğru geliştirme olasılığı olmazdı. (...)<<
richard jefferies, the story of my heart: my autobiography (1883), pp. 135–136

cesetlerimize ve dünyaya/evrenin kesinliğine cevap verilebilir bir şey de yok. dosdoğru söylenecek hiçbir şey yokken, ancak kendimizi kandırma lüksü eldeyken, 'birileri yaşayacak ve ben öleceğim' diyen de ölemez. hayatı kıskanan kendini öldüremez. mağlup bir şekilde kendini zail de edemez. feryat figan hıçkırarak çaresizliğimizden kendini kurtaracak gene beynimizdir. olmamamız ve doğmamamız gereken yerde bedenini terk etmek isteyen anbean geberen hiçbir söze kulak asmamalıdır. buradan yazmak da ve/veya okumakta dirayet göstermeye, ya da mecal bulmaya yaramaz. özkıyımcılığa soyunamayan, günübirlikletiği olan konularla cebelleşip -tıpkı burada orada veya başka yerde verip veriştirip, hiçbir cevap bulamadığı oyuna takılmayı sürdürüyordur.- yavantokluk ile ve banalleştikçe hiçbir yere varmayan bu kötülenmeyi dahi haketmeyen bizi kötürüm bırakan, kokuşmuşluğu aşa, dahası biyomların sönükleştiği gezegende oyanalacak binlerce konucuk üretip, intiharlıklara nasiyat sıkmak ve vazgeçirmek de bu panayırın küçücük bir oyunundan başka bir şeye işaret etmiyor. son söz ne mi olmalıdır: (intihar bile reddederek öldüreceğim kendimi!) organ besleyememenin ve leşleşmenin önünü tıkamak buradan geçiyor. zerafet, sükut bulmamak, huzur, yüksünmemek, biyolojik külfet vb. her ne üretilip/tüketilen konucuklar varsa; ancak köpeksiliğine ortak olmamak ve evrene kendini pazarlamamak adına, bunlarda en ufak huzur teşkil eden hiçbir şey yok.

asmak veya kurşun ya da en ölümcül reaksiyonla gelecek her eylemcik bile külfettir. bu bile bu evrenin kabul edilemezliğinin biricik parçasına tekabül eder. kimse ölmeye açlık duymuyor. istisnai koşullar dışında, en uç noktadan ses edenler ve haberlere dahi taşınamayacak derece bu zindandan bozma yeri terk etmek isteyenler çoktan ölüverdiler. hayattan tiksinçlik ve iğrenenlerin kat sayısı giderek azaldı. misomaniaclığın sonu! ölümü ve yok olmayı konuşmayı en belirgin haliyle, asılsız ve vurdumduymazlıkla sevecen konular arasına soktular.
(kaygı duymadan geçen günü olmayana; yarına ne yiyeceğim, en kallavi soruyla ve ''ne yapacağım hiçbir gelir olmadan yaşayamam'' ağlayışına tavsiyeler sıkan beyinsizliği ikmal edenler her yandalar. iltimas geçilecek olan anlık bir aydınlanma ve o da sinir hücrelerinin bile bu dünyadan ayrılmak için elinden geleni ardına koymadan, henüz yapması gereken ve elde edeceği cesaretten başka bir şey değildir.) kendi kadavrasından bile usanç duyacaklara kimsenin hiçbir şey ve en nihayetinde sözüne edecek hiçbir şeyi yoktur.

olursa bir emanet tek celsede ve tek kurşun bu klavye döküntüsü artıkları yazan beyne agony halini söndürerek kalbe iyi gelir. evrenin bir parçası dahi olamayacak bu bedenlerin hiçbir hükmü yok. sükut verici bir parça ile bu lanetimsi gezegenden ayrılır. bereket versin, pederin başındaki ağaç da çok cılız o da seçenek değil. dur şimdi kişiciğin biri gelip; gerçekte birinin gebermesi onu zerre alakadar etmeyecek bir noktadan ses edip, gizliden gizliye özkıyım güzellemesi-övücülüğü yapıyorsun diyenler gelmeden... ölene hiçbir şey yazılamaz. hiçbir şeyden de söz edilemez. bitti.

neşet ertaş'ı asla dinleyememe sebebimdir

üniversite sınavına hazırlanmak için dersaneye giderken sınava bir ay kala sınıftan bir arkadaşım intihar etti. o gün bizimleydi sonra evine gitti ertesi gün kahvaltıda haberi geldi. hiçbirimiz hiç birşey anlayamadık. bi not bırakmış geride bir de neşet ertaş türküsü çalan bi telefon
annesini ölsem unutmam. o adamı bu kadar içten dinleyenler hep böyle oluyormuş demişti. çok içten dinlerdi arkadaşım ismail nur içinde yatsın.

yaşama hakkını birinin ellerinden almak.