intihar etmek

kötü giden hiç birşeyi çözmeyecek yaklaşımdır.
içinde bulunduğun kötü durumdan sıyrılıp başka bir şehire, başka bir kişiye, başka bir zümreye ve belki mesleğe kaçmak varken seçilebilecek en aciz çözümsüzlüktür

narsisistik ya da solipsit intihar:


bu metafizik kompleks sarmalında hiç tükenmek isteyen insan denilene aitmiş gibi canlanan, irade ötesine geçmek isteyen ve ölümsüz bir dünya hayaliyle kendini koruyandır bir zilletir.) intiharın infial uyandıracak en ufak bir gayesi yok! sadece cesaret zincirini kırmak kalıyor.

nitekim bencil intihar da yoktur: geriye kalanları yaftaladığı, içi boşaltılmış laflarla terennüm edip durduğu, buram buram yaftalanan ortada olmayan, ve ötelenen 'ölümün' günlük hayat-içinde gevelediği yasaklı intihar edememe sendromu vardır.
bir o kadar yoksunluk-istencinin ortadan kalkmasını da isteyen bir diğerleri de vardır. ancak, bu intiharsız kalmayı da i -bu hiç oluşmaması gereken açlığı dindirebilir.

iki sonucu vardır. ölmek ya da ölmemek. işte bütün mesele budur.

kendi çapınızda iyi bir insansanız yapmamanızı isterim , iyi bir insanı geçtim zarar veren bir insan değilseniz yapmayın arkadaşım sen yoksan bir kişi eksiğiz derler ya hah işte o hesap dünyadan zararsız insanlar eksilmesin , yukarıda bir arkadaş yazmış belki birilerine önemli bir noktada yardım edeceğim minvalinde öyle düşün belki bir başkasını var edeceksin ve o da belki milyonları değiştirecek her şeyin etki ve tepki olduğuna inanıyorum eksilmeyelim.

intihar güzellemesi:

ikircikliğin lüzum yok! fakir ölmeğe mahkumuz. cesaret toplandıktan sonra ani ölüm eyleme dökülüp sonlanmalı. intihar bireyin en meşru alanıdır. edeceksen edersin. (etmiş/edecek büyük bir ayrımdır.) biz buradayız o ise istediği yere kavuşmuştur.

uzun lafın tatavası her neyse; yan odandaki babalığının-analığının bile pek umurunda olmayacaktır. (hüngür hüngür göz yaşı dökülse dahi olamayacaktır.) o da bir tıkanıklıktan sonra açılıp giden gider borusu gibi, bir dönem sonra zırlayıp unutulup gidecektir. ki bu iyi ihtimaldir: çünkü `kimsesizler mezarlığı` onlardan da yoksundur... mezarımın başıma gelme 'arabesk' kültürüyle çevrilen lakırdılar hem gülünç hem de çekilesi değildir... böyle bir ölüme yol açacak durumları varsa, zaten ilgi görmez.

tr vaziyeti; ultra bulanım halleri, ekonomik, aile şiddetti, işsizlik, maddi yetersizlik vb. hepsi bilindik tr kakafonisi olmuş durumda.

[www.sozcu.com.tr/2017/gunde... intihar eden yaşlı]
<<böyle yaşlanıp ölünecek bir hayat arzusu tüm intihar etmemek için çırpınışın önüne geçiyor. bu fiiliyatı şu an benimsenmesi için maddiyat el verişli olmazsa, zilleti çekerek ölünecek. bugünün dünyasında, ancak bu da çamura yatmak bazı şeyler üzerine kem küm etmekle olur. >>

sözlükte bile, kurulduğundan bu yana ya da girdileri artık olmayan; şu an hayatta olmayan, ve yaşamlarını sonlandırmış niceleri vardır.

dolayısıyla avut kendini geç -hepsi avunma olmaktan öteye özel bir şey değil. terennüm edip dur!
iki aykırı yazanın yazdığına bak! kendinle kıyasla, ötele intiharını ağlaklıkla romantize edilen; 'ölüm lafına kucak aç' burada teselli ancak bu kadardır.

ille de edecek olan şu an darağacından usulca sarkıyordur.

[www.haberturk.com/1600-dere... samsun'da intihar! 1600 derecelik kazana atladı.]

elimde olsaydı: (intihar rehabilite binaları yani intiharını kolayca gerçekleştirmek isteyen bireylere yardımcı olacak birimler açmak olurdu.) bu da anca baltık nordic semalarındaki ülkelerde olur.
neyse ötenaziye bağlamanın alemi yok. (fakir ölümümüz. çamaşır ipi mi? yoksa farklı ölümlülük haline kavuşma metodları mı? çok acı! ölümümüz dahi buram buram hiçlik yerine, sefalet ve yoksulluğu bir arada salık veriyor.) yine bir tane haber vardı adam paryayı andırıyordu. son hali adamın yoksulluk idi.

diyeceğim o ki cesaretini kıran etmelidir!

(bkz: david goodall)

kendimi yok edemeyecek kadar büyük bir narsist olduğum için asla gerçekleştiremeyeceğim eylem. acaba tadı nasıldır...

onurlu mu yoksa aciz bir son mu olduğunu asla kestiremeyeceğim eylem.

ben saygı duyulması gereken bir konu olduğunu düşünüyorum. sevdiklerine karşı bencillik olduğunaysa hiç inanmıyorum. sevdikleri, ailesi artık her kimseler intihar edecek psikolojiye o vazgeçmişliğe gelene kadar hiçbir gariplik, farklılık farketmemişlerse asıl onların yaptığı bencilliktir. birinin kendi hayatından vazgeçmesi hiç kolay bir karar değildir. bu kararı da bir gecede almaz.

ayrıca okuduğum birkaç entryden yola çıkarak söylüyorum. bir kişinin intihar etmeme motivasyonun sevdiği insanların üzülmeleri olması bana biraz kötü bir durum gibi geliyor.

bir gün yapacağıma inandığımdır.tarihi belirlemeyip sürpriz yapıyorum kendime ve bu durum birazcık yaşama sevinci veriyor ilginç

tam yaptığım sırada kesin kafama dank edip vazgeçerim ama ölürüm diye asla yapmam

gündemdeki olaylardan sonra türkiyede yaşamak bir kadın olarak bana intihar etmekten farksız geliyor. üzgünüm

psikolojisi bozuk insanlarca yapılan kendini öldürme eylemi.

kendi yaşamına bilinçli olarak son vermek. ciddi psikolojik tramvalar ya da bozukluklar sonucu açığa çıkan bu isteği besleyen en önemli etkenler yalnızlık, depresyon, buhran gibi sıralanabilirler. bu intihar meselesinin son zamanlarda film ve dizilerde çok sık görünmesi hayatın gerçeği olduğunu kabullenmemizi kolaylaştırdı. bu gibi hislere kapılan insanlarla "ergen, heves" gibi ötekileştirmek yerine destek almasını sağlamak gerekir.

sanılanın aksine bir kaçış değildir. sorunlardan kaçan insan uyur, görmezden gelir, sorumluluk almamaya çalışır ve içine kapanır. intihar aslında kaçıştan öte bir kabulleniştir fakat sağlıklı psikolojideki bir insan kabullendikten sonra daha çok çabalar. yine de herkes hayatının bir bölümünde intiharı düşünür, bu psikopat olduğunuzu göstermez. herkes gibi sorunlarınız olduğunu ve bir psikoloğa gitmeniz gerektiğini gösterir.
aklıma gelmişken, depresyonda olduğundan şüphelendiğiniz bir kişinin intihardan bahsederken şaka yapmadığını ve ciddiye almanız gerektiğini söylemek isterim. tabii önce depresyon kavramının çikolata yerken film izleyerek ağlamaktan ibaret olmadığını öğrenmek gerekli.

okyanus kenarında yerine getirmek istediğim eylem.

okyanusa gidecek kadar param olursa ölmek ister miyim, bunu yaşayıp göreceğiz. henüz param yok.

#582746

her türlü şekli kötü olmakla beraber tren/metro önüne atlama şekli beni çok fazla üzüyor ne yazık ki. yakınımdaki metro istasyonunda sık bu vakalar gerçeklesiyor. kim bilir bu insanları aniden bu korkunç olaya iten, cesaret veren sebepler neydi? o acıyı üstlenmeye yönelten daha ağır üstlendiği acilar neydi? bu insanlar aramızdan geçiyorlar, aynı caddede yürüyoruz, belki ayni otobüste yan yana oturup yolculuk yapıyoruz. kimsenin kimsenin iç aleminde yanan ateşleri görmemesi, farkedememesi bazen çok acı. zaten insanları bu kötü sona iten de bu. bu ateşin farkedilmemesi. en sonunda kişiyi de hayatıni da yakmasiyla sonuçlanıyor. çok üzgünüm. en son haberini aldığım bu insan acaba en son nereden geçti ne düşündu nasıl oldu da cesaret etti fişini çekti ansızın? keşke böyle olmasaydı.
şimdi yok.
şimdi acilari da yok. bu hayatın acılarına veda ettigi için mutlu mudur?

bununla ilgili şöyle bir şey okumuştum. sürekli intihar fantezileri kuran, intihar ederek öleceğini düşünen kişilerde borderline kişilik özellikleri ağır basıyormuş.

yapsam ne olur düşüncesi gelip gitmiyor değil yani yaşadığım süre zarfında geriye dönüp baktığımda üzüntülerim hep ağır basıyorken burda en müslüman özelliğim devreye girip dur biraz daha yaşayayım diyorum yoksa hindistan’da olduğu gibi erdem sayılsa benim üstüme toprağı siz çoktan atmıştınız

anlık gelen öfke ve ya bıkkınlıkla " ben bitersem acım da biter" düşüncesi. ama her zaman kesin olmayan son anda pişmanlık duyulan bir adım.