intihar etmek

intihar etmek basitçe kaçmaktır. kaçmak kötü bir şey midir? sanmıyorum.

intihara sebep için ben bir acı veya mutsuzluk durumu olması gerektiğini düşünmüyorum. umursamamak, merak etmemek de gayet yeterli bi sebep. yarın ne yapacağımın veya başıma ne geleceğinin heyecanı ile uyumuyorsam yaşamanın anlamı ne oluyor ki?

intihar etmek isteyene sebep çok yani. hayat bence de gerçekten çok değersiz ama bizi buraya zincirleyen bazı şeyler, dahası insanlar var. düşünmek ve planlamak kolay olsa da gerçekten çekip gitmek zor olur. çünkü mesele sizin gitmeniz değil, sizin arkada bıraktıklarınızdır.

butun bir kainata, insanin kendisine ve hatta insanliga karsi yapilacak saygisizlik.

eskiden de düşünürdüm intiharı. ama sonra vazgeçerdim düşünmekten hele aklıma hiç getirmezdim envai çeşit hayat sonlandırma tekniklerini. son bir kaç aydır kendi ölümümü tasarlarken buluyorum kendimi. efsunlanmış gibiyim. önce düşünüyor sonra kendime gelip ben ne yapıyorum ya diyorum. ilk defa dün gece evimde masanın başında otururken ve yine ben niye böyle oldum düşüncelerine kapılmışken masada duran cam şişeye baktım. bir anda gözümün önünde belirdi o cam şişeyi alıp kırıp bilek damarlarıma dikine kesikler atışım. kendimi evden dışarı zor attım üzerimde ne varsa onlarla sokağa atladım. yürüdüm biraz. gerçekten istiyor muydum ölmeyi emin değildim ki hala değilim. ama şunu biliyorum ki kimseye acı yaşatmak gibi bir derdim yok veya kimseye bir ders vermek gibi. sadece yoruldum yabancılaştım dünyaya. belki hep böyleydim de şimdi şimdi farkına vardım bütün bu hislerimin. kafamın içerisinde civatalarla dolu bir makine varmışta onlarca anahtar tutan el sürekli onları sıkıyormuş gibi. deliriyorum galiba. tabi kimseyide suçlayamıyorum böyle oluşum konusunda.
eskiden daha berraktı fikirlerim daha netti daha hızlı çalışırdı kafam. aynı anda 3-4 roman okurdum bir yandan fakülte derslerine çalışırdım hiç biri karışmazdı. bir alman makinası gibi çalışırdı kafam. ama bir zamandır yaşadığım evin yolunu unutur oldum. duraksadığım anlarda saatlerce kendimi durur buldum. bilmiyorum bu intihara giden yolun bir aşaması mı? ama şunu biliyorum hiçbir şey bir anda olmuyor her şey zaman istiyor lakin benim zamanım tersine akıyor. bilmiyorum daha ne kadar dayanır zihnim bütün bu olan bitene. açıkçası ne olup bittiğinin farkında da değilim. yaratılıştan sanırım sanki yemek yapıcılar bir malzemeyi eksik bırakmış. ama kaç kaşık alırsam alayım o tencerenin dibini de görsem neyin eksik olduğunun farkına varamıyorum.

intihar, geride kalanları cezalandırmaktır biraz... cezalandırmaya layık bir insan yok.

insanların aklına düşüyor, sert ve can yakan bir ağırlıkla. bu bir kaçış ya da kurtuluş mu? ardına bakmadan kapıyı kapat ve çık, biraz rahatla. ya sonra? kaçtığın kesin fakat kurtulabiliyor musun orası tartışılır. hiçlik de sonsuz ceza kadar faydasız bir yük değil mi aslında?

son an'a gelmek

jack london ın en güzel kitabı olan martin eden da kahramanımız hayattan elde edebileceği hiç bir şey şey kalmayınca intihar etmişti. para, şöhret, başarı, saygı hepsini elde edince büyük bir boşluğa düştü.hayat anlamsızlaştı. allahtan bizde hiçbiri yok hehehe.

ölümün yüzü soğuktur ve geri dönüşü yoktur bunun esprisi dahi yapılmamalı bence bugün sevdiğimiz hir abimiz intihar etmiş öğrendiğimizde yıkıldık. yani kardeşlerim ve abilerim her şey gelip geçicici kendinizle olan bağınız çok daha önemlidir.

lobiye dönmektir

telafisi yoktur.

günahtır.

çaresizliğin, tükenmişliğin en son noktasıdır. dibin dibidir aslında. yapacak başka hiçbir şeyin kalmadığına yürekten kanaat etmektir. ve çekmektir fişi...

eskiden tv de ''borçları yüzünden intihar etti'' diye haberler izlediğimde duruma üzülür ama yine de empati yapamazdım. sonrasında öyle bir noktaya geldim ki yaşadıklarımdan dolayı ''demek aslında bu yüzdenmiş...'' diye bir aydınlanma yaşadım. kazandığın (o da çalışacak kadar şanslıysan) ücret ile aylık ödemeler arasında uçurum kadar bir fark olunca, insan hemencecik empatiyi kurabiliyor.

çok şükür hiç gerçekten intihar etmeyi düşünmedim. en dibi gördüm, en çaresizliği yaşadım kendimce ama aklıma bile getirmedim. inananlar açısından bu zaten bir seçenek olarak yok. çünkü intiharın affı ve açıklaması yok. dolayısıyla daimi olarak ateşte kalmamak için bu dünyanın sınavlarına katlanmalı insan. çünkü her zor sınavın bir ödülü muhakkak olur.

inanç konusundan uzak olan insanlara da tavsiyem; eğer o noktaya gelmişseniz bile tutunacak bir şey bulmaya çalışın. şu hayatta yeterince sabır gösterildiği takdirde her şeyin bir çözümü olabiliyor zira.

buraya daha once de tanim girmişim kendiniz icin yasayin vs. cart curt diye. neyse konuyu fazla uzatmaya gerek yok aslinda hic iyi degilim bu dusunceyi kafamdan atamiyorum cinnet gecirecek gibiyim

bu kadar keskin bir çözüm için kişiyi sınırda tutan nedir acaba?
yoksa 1 avuç dolusu ilaç, 1 adet jilet, 3 metre çamaşır ipi veya 20 metreden yüksek herhangi bir yer.
bu örnekleri çoğaltabiliriz.
kişiyi sınırda tutan o zavallı duygular nedir acaba?
sınırları devirmek, cesarat etmek, karanlıkta kaybolmak, kimsenin umrunda olmayan bir ceset olmak bi kadar zor olmamalı belki de.

biri sana her gün yumruk atarsa bir gün gelir sen de ona yumruk atarsın...

lakin temennimiz yumruklar size uğramasın kardeşler. uğramasın.

neden ama bilmiyorum çocukluğumdan beri aklımda olan ama aslında olmaması gereken eylem. mutluyum len ben. niye aklıma geliyorsun onu da keşfedemedim zaten. beni bir sal karşiim. iyisiyle, kötüsüyle yaşayacağım bir şekilde ben bu hayatı. intihar etmeyi düşünen insanlara da şunu söylemek istiyorum.
durun len durduğunuz yerde.

erken final yapmak

şu sıralar aklımı karıştıran bir konu
intihar etsen bir anlamı olmayacak.
etmesen dünyanın kahrı çekilmiyor.
e inancın varsa sıkıntı da büyük.

artık hayattan ümidi kesmektir.

şimdi deneseeek felç kalmayacağımız ne malum, eskisinden daha beter olmayacağımız ne malum? nasılsa ölecez deyip sıyrılın işin içinden, aklınıza getirmeyin öyle şeyleri.