otobüs yolculuğu

mesafe bu şekildeyse pek tadı kalmaz.

(bkz: kışın bilet alırken yol durumunu sormak)

şimdilerde fiyat uçuşlarıyla birlikte insanın düşündüğü ve vazgeçtiği yolculuk...
neredeyse uçakla ile aynı rakamlarda dans ediyor...

tek kelime ile, sevmediğim yolculuk tipidir. upuzun saatler boyunca tek bir koltuğa bağlı kalmayı sevmiyorum. şoföründen, yolcusuna, dinlenme tesislerinden yollarına kadar hiç mi hiç sevmiyorum bu yolculuk türünü. kara trenle gitsem bile, keşke her yere tren olsa. yürüme mesafen var. canın sıkıldı kalk dolaş var. farklı vagonlar arasında ayakta bile dursan kimse gelip sana ne yapıyorsun kardeşim demez. öyle yolculukları seviyorum ben. daha rahat ya da daha kısa. ama bir noktada otobüs mecburiyet halini alıyor. özellikle ailenle farklı şehirlerde yaşıyorsan. n'apalım, sonu güzelse katlanacağız diyoruz o durumlarda da.

sevgili serseri'nin şu anda yapmakta olduğu şey.

uzun zaman oldu otobüs yolculuğu yapmayalı. özlediğimi söyleyemem çünkü ankara'dan herhangi bir yazlık beldeye otobüsle gitmek uzun sürdüğünden bana göre yorucu. uçak candır. fakat varılan yer açısından düşünürsek evet, özledim.

genellikle gidişler zevkli, dönüşler sıkıcı ve buruk olur.

en sevdiğim yolculuk. arabayla yolculuk yapmaktan daha keyifli.

tesislerin soğukluğu, otobüsün los ışıkları, karanlık yollar... çok hoşuma gidiyor. aynı şey arabada da var ama ne bileyim seviyorum otobüsleri.

hem zevk aldığım, hem oturmaktan popomun ağrıdığı, hem de heyecandan uyuyamadığım yolculuktur.
otobüs yolculuğunun en sinir eden tarafı ; öndeki yolcunun koltuğunu geriye doğru iyice yatırması ve insanların fosur fosur horlayarak uyumaları. nasıl uyuyabiliyorlar anlamıyorum. ben hayatta uyuyamam. onların horlama sesinden kafam şişiyor. onlar da başkalarını rahatsız ediyor muyum acaba diye düşünmezler ama.

an itibariyle hayatımdaki en en kötü otobüs yolculuğumu yapıyorum. 1 saattir durmaksızın ağlayan bebek, yan taraftaki pancar motorundan daha sesli şekilde horlayan dayı.. vurun beni. *

t: bir eylem.

insanın kafa dağıtmak için arada 1 çıkması gereken yolculuk

akp'nin uçurduğu ehonomi sayesinde şeere bile gidemiyorum. otebist 80 kağıt.

nirdeen niraa?

mazut seçimden önce 18 tl iken ,seçimden 40 gün sonra 40 kağıt olunca...

her gün kayalı'ya giderken çektiğim işkenceden eğlenceye dönüşen şey. müzik sayesinde he yoksa bi eğlencesi yok.

ihtiyacım olan şey.

en son ne zaman yaptığımı hatırlamıyorum bile...
dur dur hatırladım; 2015 tmgd sınavı için ankara'ya gitmiştim. 7'de indim aşti'ye sınav 9'da... stres stres stres..

en son 20 yil önce falan yaptim heralde.

birazdan ankara'ya yapacağımdır. bir heyecan var içimde. iyi yolculuklar dileyin bana.

kulaklık takıldı, son ses müzik açıldı,kitap açıldı, yolda 4 mevsim yaşandı... mis gibi bir yolculuktu

arkadaşımın babasının otobüsünde beraber sırf değişiklik olsun diye muavin olarak bin km yol gittik. hiç istirahat etmeden bin km geri döndükten sonra yolcu olarak da kullanmıyorum artık. otobüs görünce kusuyorum falan.

ben uzun otobüs yolculuğu yapmayı çok severim. izmir-mardin (ve mardin-izmir) yolculuklarım, yaptığım en uzunlarıydı. [20 saatten fazla sürüyordu tek gidiş. sanırım 4 yolculuk yaptım toplamda bu istikamet(ler)de.]

sonra ankara-kuşadası (veya söke) ve kuşadası-ankara. toplamda 11 senem ankara'da geçti ama her yaz da kuşadası'na döndüm. bazen kışları da gidip geldim. üniversite okurken sömestirlerde gidip gelirdim mesela. bazen bayram tatillerinde falan da keza...

bir süre sonra gündüz yolculuğunun daha benlik olduğunu keşfettim. gece yolculuğu yaptığımda, otobüste full uyusam dahi sabah yorgun varıyordum eve ve gidip akşama kadar yine uyuyordum. gündüz yolculuğunda ise, otobüste kitap okuyordum, film izliyordum ve müzik dinliyordum. akşam eve varınca da normal uyuyordum. bir zaman kaybım olmuyordu ve yolculuklar çok daha keyifli oluyordu.

son ankara-kuşadası otobüs yolculuğumu korona dönemi başlangıcında yaptım. sonra ankara'daki işimden ayrıldım zira yaptığım işte virüs kapma riski aşırı yüksekti. ayrıca ankara'daki evimiz de kolej semtinde ve orası da aşırı kalabalık ve gene virüs kapma riski yüksek o muhitte. artık oradaki evimizi kiraya verdik. hem ekstra gelir oldu. ayrıca ankara'nın soğuğunda kombi yakmak da ekstra masraf ve doğalgaza gelen zamlar malum... ankara'yı hep çok sevdim ama artık bir nevi oradan koptum. bir daha döner miyim bilmem zira buralarda da mutluyum.

konuya dönersek... valla ben uzun otobüs yolculuklarını çok seviyorum. garip belki ama öyle gerçekten.

tanım: bir yolculuk çeşidi.

o yolculuk hiç bitmesin istersin. varış, yolculuk kadar güzel değil.

genelde severim otobüs yolculuklarını. özellikle yeni bir yere gidiyorsam ama aniden gelişince çoğunlukla olumsuz sebeplerden ötürü oluyor. bu da yolculukta bol bol hayata dair düşünmeye sevk ediyor, rahatsız edici nokta tam burası işte. zaten gün içinde hayata, geleceğe, ülkeye dair fazlaca düşünce, kaygı yaşıyoruz, bir de böyle olunca nefes alamıyor insan. gerçi sonuncusunu verene kadar da almaya devam edeceğiz ya, kuru laftan öte gitmez söylediklerimiz.

genelde toplu taşıma olan kullanılan araçla seyahat etmek.