sevilmediğini anlamak

"hayatın en hüzünlü anı,
mevsimine kapıldığın kişinin
bahçesinde açabilecek bir çiçek olmadığını
anladığın andır…
bırak, gitsin…
bırak, git…"

-vladimir mayakovski.

gökteki yıldızlar kadar dizeler yazılsa da
kendime kendimden başka kendim yok..
...
yalnızlığım yalnızlığımdan yalnız.

- z. özger

doğduğumdan itibaren hissettiğim, hissettirilen duygudur benim için. ömrüm boyunca hep sevilmedim, hep istenmedim, hep dışlandım, hep duymamazlıktan gelinen oldum. hep yalnızlık kaderim oldu, kimsesizlik yaşam tarzım oldu. en yakınlarım bile terk etti gitti beni.
buraya bir demir atayım dedim ama nafile. '' sen bizden değilsin ''i en derinime kadar hissediyorum.
hee kimin umrunda ki ?

farkındalıgın baska bir boyutudur. sevilmedigini anladıgın vakte kadar icinde besledigin güzelliklerin sadece birer yanılsama oldugunu fark eder, gerceginle tanısırsın. bu tanısıklık vesilesiyle bir daha olur olmadık kuruntularla dünyanızı sekillendirmeyip olgunlasırsınız. hayra yormak gerek bazen.

yaşayan birisi olarak en acı durumdur bence. hele de ailemizden, yakın bulduklarımızdan bu durumu yaşamak.

normalde buraya girer, başlıkları hızlıca okur, yazacağımı kenara ayırır, ilk aklıma gelenleri sırasıyla tak tak yazar, çıkardım. sanırım, ilk defa bir başlığı okuyup bu kadar çok düşünüyorum.

çocukluğumdan beri, içimde yeterince sevgi hissetmediğimi biliyorum. yani, bu şaşırdığım bir gerçek değil. ama, bunu hissetmemiş biri olarak, her zaman istediğim şey sevilme yani sevildiğimi hissetmekti. ve değer görmek. uğruna emek verilen biri olmak...

ne bileyim ya, olmadı. hiç sevdiğim gibi sevilmedim. hiç özlenmedim. hiç sevgiyle koşup sarılmaya maruz kalan biri olmadım. hiç tercih edilmedim. hiç sadece sustuğum halde anlaşıldığımı hissetmedim. belki de çok kitap okuduğum ve film izlediğim için hayatı fazla sinematografik yaşıyorumdur. belki de kendini fazla tanıyan biriyimdir.

bilmiyorum. bildiğim tek şey, ne zaman bunu düşünsem boğazım düğümleniyor. ağlamak istiyorum. sonra da kafamı gündelik rutinlere daha fazla gömüyor, hayatımı iteklemeye devam ediyor ve bu hissettiklerimi unutmaya çalışıyorum.

kendine saygısı olan bunu anladığında çekip gider. sevilmediğin yerde mücadele etmeye çalışmak yüzsüzlükten başka bir şey değildir. kaldı ki böyle bir sevginin karşı taraf nezdinde bir önemi de yoktur. ilk fırsatta sizi kapının önüne koymaya çalışacaktır. çünkü sizi sevmeyen insan sizin ona sunduklarınızı da bir külfet olarak görür.

sevilmiyoruz dostum. kimimiz bir kişi, kimimiz herkes tarafından. tanrı bile sevmiyor üstelik. yoksa bu cehennemde bırakır mıydı bizi?

tanım : sevilmemek hakkında ki hezeyanım.

bu duyguyu seni doğuran kişide yaşayınca insan daha bir kötü ve çaresiz hissediyor.zor kabulleniyor. ama elbet kabulleniliyor. yıllar sonra da olsa.
t; dünyanın en berbat hislerinde ilk üçe giren duygudur.

çok zordur.
kendi başına geldiğinde; ruhunun ne denli çöktüğünün tarifi henüz yazılmadı zanneder insan yüzyıllardır.
oysa hepsi aynıdır acının. aslında hepsi bizimle alakalıdır sevmeyenle değil.

yok sayıldığınızda yüzünüze tokat gibi çarpan gerçek.

durumuna göre değişkenlik gösterecek olan olay.

mesela karşınızdaki insana hiçbir şey hissetmiyorsunuzdur,, bu sorun değil ama... karşınızdaki kişiye hisleriniz varsa ve sevilmediğinizi anladıysanız işte her şey orada başlıyor demektir.

mesela ben bugün sevgilimin beni sevmediğini anladım. yıkıldım. fakat ilişkimizi de anında bitirdim. bitmesin de demedi, anında kabul etti. ah... zavallı ben, ne de çok eminmişim beni sevdiğine. ne de çok güvenmişim. yoo, aptallık bende, kendimden başkasına güvenmemem gerektiğini çok iyi biliyordum ama güvendim işte. aptal kafam...

hep geç anlarsın.

çok zor bir hadise değil. önemli olan kabul etmek ve yoluna bakmak. bakabilir durumda misin? ne ala. saplantı yaptıysan kötü. geri donulemez vıcık bir sürece girmişsin. şunun gibi; sonra dedim oğlum bekir! yol bu usul usul yürüyeceksin.

farkında olmadığı halde kalbinde sevgiyi barındıran ama gösteremeyen insanın, sevgisizlikle cezalandırıldığında hissettiği yürek sızısıdır. bazen ise sevdiğimizi sandığımız yanılgısını yüzümüze vuran bir tokattır. sevdiğimizi düşünürken sırf sevilmeye lâyık ve onu farklı kılan özelliklerinden dolayı değil de aslında karşılık bekleyerek bencilce davrandığımızı, sevginin, emek, fedâkârlık ve vefâ gibi değerler olmadan birtakım yapmacık söz, merâsim ve seramonilerle var olduğu zehâbına kapıldığımızı, aslında sevilmediğimizi anladığımız kişi veya kişileri bizim de gerçek anlamda sevmediğimizi gösteren çarpıcı bir tespittir.

aptal olmayın dostlarım. hanımefendiyi/beyefendiyi yüzünüze "seni sevmiyorum." diyene kadar zorlamayın. jestlerinize, inceliklerinize ya da hoş hareketlerinize minicik bile karşılık alamıyorsanız, neden aramanıza gerek yok. gidin.

doğru insansa hatasını anlar, geri döner. hiçbir şey için geç değildir.

değilse zaten bir şeyler boka sarmadan bitirmiş olursunuz. iyidir. her türlü kar.


#1263453

bir süre sonra alıştığım ve normalim olan duygu.

sevilmek isteyenler için acı verici olabilir.
sevilmek gibi derdi olmayanları pek etkilemez...

hiç değilse bir hayvan besleyin o sizi inanın ki sevecektir.
dert ediyorsanız şayet...

umrum değil seven sever, sevmeyen sevmez. sıkıcı olduğumun da farkındayım. hayatın kendisi de sıkıcı bir o kadar. kimseye de kendimi zorla sevdiremem zaten. tavsiyem kendinizi sevin, başkasının sizi sevmesini beklemeyin.

her hastalık kötüdür elbet hepsinin ağrısı, sızısı, ceremesi farklıdır ama sevilmediğini anlamak sanırım en çok basur hastalığı ile özdeşleştirilebilir. herşey içindedir dışarı çıkmaz çıkarken kanatır, inletir.