yazarların yalnızlık seviyesi

en iyi arkadaslarim, ben ve yalnizligim.

kulaga acinasi gelse de oyle cilgin eglencelerimiz ve sohbetlerimiz oluyor ki, biri gelecek de keyfimizi kaciracak diye odumuz kopuyor.
anlayamazsiniz

bana kadar.

yalnızlığım göstermiş olduğum ve yaşamış olduğum şekliyle iki türlü hayat buluyor ruhumda.

gösterdiğime herkes şahit. belki yetinmeyi bilmem gerektiğini düşünecek kadar da fazladır onlar için.

yaşamış olduğum ise insan yığıntıları. uyumlu olamadığım, samimi bulamadığım, sevemediğim, gürültüden ibaret bulduğum yığıntılar.

degilim. evet.

kendimi öldürmeye kalksam kimsenin fark edemeyeceği kadar, ortadan 2 dk kaybolsam müge anlıya çıkacakları kadar.

“gökyüzü bazen ciğerime doluyor”

kadar….

vaccapta yine herkese en son ben yazmışım seviyesinde bir yalnızlık.

yalnızlık tanımının anlamını yitirecek kadar.

seviyesi

vahdet-i vücuta istinaden kosmos ve ötesi de dâhil her şeyin benimle bir olduğunu bilmemle yalnız kalamadığımı anladım. yalnızlık, psikolojiktir.

burama kadar geldi, buralar değerlenir deyip yerleşti.
yatırımcı p**emenk!!

.


yürüdüğüm yollar var
yollar yalnız
geçtiğim köprüler
altından sular akmayan
gemiler görüyorum uzaktan
hepsi yakılmış

gitmem gerek
nereye
bu kalmışlıktan hangi kabule

durduğum yerler var
beklemediğim durduğum yalnız
görünmezim kimseye
ağır aksak bulanık
sesler duyuyorum uzaktan
hepsi tanıdık

gitmem gerek
nereye
bu yanılmışlıktan hangi gerçeğe

sustuğum bir şey var
sustuğum içimde yalnız
kelimeler buluyorum dağınık
toplayacak oluyorum
birleşince anlamsız

gitmem gerek
nereye
bu yalnızlıktan hangi kimsesizlğe

şiirlerim var
uzun gecelere
kısa uykularla yazılmış
nefesi tütün kokan
dudakları çatlamış
suya yazılmış şiirler

gitmem gerek
yok başka yer

yalnızlık bize göre değil

kendi kendime yetecek kadar.