yazarların yaşadığı komik olaylar

birkaç yıl evvel, internet cafe işletmeciliği yapan bir arkadaşım vardı. genellikle yolumun üzerine denk geldiğinden fırsat buldukça dükkanın önüne sandalyeleri çeker, çay falan içerdik. bir gün, baktım dükkanın içinde 16-17 yaşlarında bir delikanlı geziniyor, işte masaları temizliyor, isteyen müşterilere içecek servisi falan yapıyor. kıç kadar dükkan, elemana ne gerek vardı dedim, çocuğun babası akrabalarıymış uzaktan, çocuk da sessiz sakin çok içine kapanıkmış, rica etmiş babası da arkadaştan, öyle para falan da gerekmez, maksat biraz insan içine çıksın demiş. arkadaş da ne demek .....amca, tabii ki gelsin, bana da eleman lazımdı zaten, başkası gelip çalışacağına yiğenimiz çalışmış olur fena mı? derken başlamış işe bizim eleman.
günlerden bir gün, ben yine dükkanın önünden geçiyorum ama oturacak zamanım da yok. arkadaşıma selam verdim, çocuk gülmekten selamı alamadı. yanına gidip iyi misin diye sordum, yok konuşamıyor gülmekten. alla alla... neyse dakikalar sonra gözlerindeki yaşı sile sile anlattı. bu çocuk, fırsat buldukça boş bilgisayarlara oturup malum sitelere falan giriyormuş, arkadaş da ses etmiyormuş çocuğu utandırmamak için. neyse bu çocuk, o sitelerde rastladığı penis büyütücü reklamlarındaki ürünlerden birini sipariş etmiş. birkaç gün sonra dükkana büyük bir kargo paketi gelmiş, kutunun içinden küçük bir büyüteç çıkmış, bildiğimiz mercekli olanlarından. yanında da bir not: bakar bakar, büyütürsün...
tabii insan gülmekle kalmıyor, parasını almasına rağmen, ince mizahını da esirgemeyen dolandırıcının böylesine saygı duyuyor. böyleleri, tokatladığı her bir kuruşu sonuna kadar hak eden incelikli adamlar.

alacak karşılığı 93 model mavi bir skoda felicia araç almıştım. uzun yol yaptıktan sonra satmaya karar verdim ve arka camına satılık yazısı yapıştırdım. evet eski kafalıyımdır. neyse öyle kullanıyorum uzun zaman.

birgün eve gidiyorken markete uğrayayım dedim a101 in önüne çektim arabayı. indim arabanın yanında durdum, marketin kapısında aktüel ürünleri inceliyorum. lipton ice tea 2 lt 4 lü paket indirimde o sıralar damacanası olsa alır içerim öyle tüketiyorum. fiyatta o zaman 45 lira mı ne baya ucuz. alsam mı almasam mı şekerli bu beni mahvediyor aslında diye düşünürken marketin oraya bir araç yanaştı içindeki bana seslendi kardeş kaç para? abi dedim 45 lira. dalga mı geçiyorsun? yooo valla 45 lira kaçmaz bu fiyata bence. lan t...k mı geçiyorsun benimle arabayı diyorum araba 45 lira mı? lan ben ona satılık yazdığımı unuttum ya. satmıyorum ben araba falan benim değil o dedim.

avukat bir arkadaş hırsızlık suçuna teşebbüs olmayacağını söyledi komik baya iki gündür gülüyorum. avukatınızı iyi seçin.

bi gun otobuste arka besliyi uclemisiz ben 5linin ortasindaki koltuktayim. cantamla montum kucagimda sarilmis oturuyorum. en kosedeki arkadas bi sey anlatti. ben de egilmis dinlerken otobus bir fren. kollarim cantamjn altinda birbirine bagli. dizlerimin ustunde düşüşüm.. kafami birinin dizine çarpışım.. sonra utancimdan kafami kaldiramayisim ve o kisinin iyi misin demesi... yani gerek yok tekrar boyle bi olaya bi kere yetti.

insanın başına gelmediğinden okuyunca komik gelmeyen olayları barındıran hede.
(bkz: çok komik kanka bi daha olmasın)

işi acil teslim almaya gelen müşterinin işinin hazır olmaması, bizim ise o esnada kola çekirdek yapıyor oluşumuz. olayın aslı müdür bize sormadan hazır gel al demiş.

...
ben ilk oscar alışımı anlatayım o zaman. çokta hazzetmediğim uçak yolculuklarımdan biriydi. fiziğine göre, epeyce ağır olduğu anlaşılan iki çantası ve koltukaltına zorla sıkıştırılmış klasörleriyle, minyon da sayılabilecek çıtı pıtı zarif bir genç hanım, sanki son anda yetişmiş telaşında, koridordan ilerleyip geldi ve yanımdaki koridora yakın koltuğa çantalarından birini bırakırken, klasörlerden biri yere biri yanımdaki koltuğa düştü. nezaketen kalkarak yardım etme girişimime de, sevimli bir teşekkür ve kalkmamam yönünde bir el işaretiyle ihtiyaç duymadığını belirtti. (her halinden yoğun bir işgünü geçirdiği ve yorucu bir toplantıdan ayrılarak uçağa ancak yetiştiği anlaşılabilecek bir iş kadını olduğu tartışmasızdı.) ben okumakta olduğum kitabıma dönmüş, o'da çantalardan birini başucu bagajına yerleştirmek için zorlanarak uzanmışken, ilk korkunç anons! duyuldu. ön arka ve yan koltuklarda oturanlardaki refleks gülüş ve tepkiler öldürücüydü. ben bütün ciddiyet ve kitabına odaklanmış dalgınlığımla! orada yok olduğumu hissettirecek, oscarlık ilk rolümü başarabilmenin gururunu yaşarken, hamfendi de ancak oturabilmiş ve kucağında kafasını gömeceği klasörler altındaki kemeri takmaya çalışırken, en az ilki kadar münasebetsiz bir anons! daha duyuldu. çevrenin tepkileri acımasızdı ve ben en az gözgöze geldiğimiz hamfendi kadar zorda kalmıştım. oyuncuların nasıl zor bir iş başardıklarını o an anladım ve yaşadım inanın. ve oscarı anamın aksütü kadar helaliyle aldım. (geçirdiğim en uzun ve zor uçak yolculuğuydu. kıpırdamadan ve kitabıma gömülü ve orada yokmuşçasına bin yıl yaşadım.!) bu nedenle uçaktan inen son yolcu bendim. otoparkta arabamı ararken "afedersiniz" diye arkamdan seslenene döndüğümde, yeniden gözgöze geldik hamfendiyle.. tabii ki tanımıyordum.! ilk kez görüyordum.! benim buyrun bile dememi beklemeden "çok utanıyorum inanın" dedi.. kıpkırmızı bir yüzle.. "çok naziksiniz.."
"efendim, anlayamadım.." dedim.. arabamın iki araç ilerde olmasına bu kadar sevindiğimi de hatırlamıyorum.. otobana ulaşana kadar da gülemedim inanın.. 'rolden çıkamamak' denilen bir şey varmış.. sonradan öğrendim.. hatta bir süre, ya yeniden karşılaşırsak endişesi yaşadım inanın..
...

gülmedim.

oyle 1 olay yok. ben kendim varligimla komigim zaten.

böyle yine indirim zamanları, mağazada her yer her yerde. bende kıyafet yığınının üzerinde bir ceket gördüm ve çok beğendim. ceketi denemek için hamle yaptım tam bir kolumu geçirdim derken sahibi geldi. satılan bir ürün değil direkt kadının ceketiymiş. allahtan tatlı biriydi güldü geçti. o hengamede kim neyi tutarsa alıyordu ne bileyim be ben.

(bkz: yazarların başından geçen tebessüm ettiren olaylar)

(bkz: gülmeyi unuttuk be hüseyin)

tebessüm ettirmek ayrı şey, güldürmek ayrı şey. güldürene sen aşıksındır mesela, tebessüm ettiren de sana aşıktır. konuyla alakası yok ama aradaki farkı anlayın diye şaaptım.

ortaokul yılları. sınıf başkanıyım. sınıf defterinde dünden kalan imzaları attırmaya gittim müdür odasına. sonra sınıfa döndüm. defteri masaya koydum ve sandalyeyi geri çektim. oturur oturmaz sandalye bir anda yan yatarak yerin içine vakumlandı sanki. kıç üstü yere düştüm. bütün sınıf bir anlık şaşkınlık ve sessizlikten sonra kahkaha attı.

zemin ahşap ve bazı yerlerde irili ufaklı delikler vardı. sandalyenin bir bacağı o deliklerden birine denk gelmiş. gerisi zaten yukarıdaymış..

eski bir sevgilim henüz ilişkinin başındayken geçmişinde sayısız kişiyle birlikte olduğunu ve o yüzden bu şehirde rahat olmadığını söylediğinde hemen veda konuşmama girişmiştim ki "ben ahlak kavramına inanmıyorum" demişti. e onu anladık zaten. kahkaha tufanı...

şahsen çok eğlendim. kadınların her haltı yiyip sonra da gelip "ama dürüstçe söylüyorum bak" tribi beni çok güldürüyor. bu saçmalığı kim size bir günah çıkarma yöntemi olarak anlattı allah aşkına? hadi ya... demek 8657 kişiyle birlikte oldun ve bunu bana şimdi dürüstçe söylüyorsun. teşekkür ederim. evet, doğru ya söylemesen nereden bilecektim değil mi? eh o zaman hiçbir problem kalmadı çünkü artık gerçeği biliyorum ve bu gerçek: senin 8657 kişiyle birlikte olmuş olman. ama neyse ki bildiğim için no problem. hay allah ben de boş yere dert etmişim hah hah. bu dürüstlük şaka mı? aşırı etkilendim.